Ο άγγελος

Συνάντηση μετά από καιρό

Αλεξάνδρας POV
Δέκα μέρες μετά...

"Τελικά μάθαμε ποιός είναι ο πατέρας το απογόνου σου?" Ρωτάει ο Άρης την Χριστίνα καθώς κάθεται δίπλα της αλλά εκείνη δεν απαντάει.

"Άρη δεν τα ρωτάμε αυτά." Του λέω γνωρίζοντας ότι σε λίγο το Χριστινάκι μας θα βάλει τα κλάματα.

"Γιατί? Την ίδια ερώτηση θα της κάνει και εκείνο σε... Τρία τέσσερα χρόνια." Λέει και τότε η Χριστίνα αρχίζει να κλαίει στην αγκαλιά μου και εγώ κάνω facepalm.

"Το παιδί μου δεν με αγαπάει! Το παιδί μου με μισεί!" Φωνάζει η Χριστίνα στην αγκαλιά μου και την χαιδευω τρυφερά.

"Έλα αγάπη μου... Μην ανησυχείς. Δεν σε έχει γνωρίσει ακόμα για να καταλάβει το πόσο ηλίθια είσαι και να σε μισήσει." Της λέω και αρχίζει να κλαίει ακόμα πιο δυνατά.

"Ρε Αλεξάνδρα!" Με μαλώνει ο Άρης.

"Το παιδί μου με μισεί! Δεν με αγαπάει!"  Συνεχίζει να φωνάζει και της κλείνω το στόμα με το χέρι μου.

"Προς τι τόσο κλάμα και τόσο... Χαμηλή αυτοεκτίμηση?" Ρωτάει ο Άρης κοιτάζοντας την Χριστίνα.

"Είναι είκοσι χρονών. Μόνη της. Έγκυος. Και αν ρωτήσεις ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού της ενώ η Χριστίνα είναι τριών μηνών έγκυος... Οι υποψήφιοι μπαμπάδες... Είναι περίπου 10..." Του λέω και εκείνος κοιτάζει έκπληκτος την Χριστίνα.

"Εσυ μικρή... Θα μαζευτείς." Της λέει αυστηρά.

"Αυτά... Ούτε στην κόρη σου." Του λέω αυστηρά και τότε η Χριστίνα βγαίνει από την αγκαλιά μου.

''Θα δώσω το παιδί!" Φωνάζει ξαφνικά και εγώ και ο Άρης την κοιτάζουμε έκπληκτοι.

"Τι θα κάνεις?" Ρωτάω ταυτόχρονα με τον αδελφό μου και μπορώ να πω ότι ντρέπομαι για αυτό.

"Θα δώσω το παιδί για υιοθεσία! Και εγώ υιοθετημένη είμαι! Να μαι! Έπαθα κάτι? Όχι! Δεν έπαθα κάτι!" Αρχίζει να λέει λέει και με τον Άρη την κοιτάζουμε περίεργα.

"Η αλήθεια είναι ότι αυτή την στιγμή έχεις πάθει μια κρίση αλλά... Δεν νομίζω να θέλεις να το συζητήσουμε τώρα αυτό." Της λέω αμήχανα και σηκώνεται από το κρεβάτι μου.

"Θα... Θα δώσω το παιδί μου για υιοθεσία. Δεν θα γίνω εγώ καλή μαμά. Δεν μπορώ εγώ να γίνω καλή μαμά! Άρα θα το δώσω!" Φωνάζει εκείνη και τότε ακουμπάει την κοιλίτσα της η οποία είναι κάπως φουσκωμένη.

Και χαριτωμένη.

"Αυτό το παιδί μαζί μου θα είναι δυστυχισμένο. Και αν το κρατήσω θα είναι κάτι εγωιστικό. Δεν είμαι ικανή να γίνω μαμά. Και... Υπάρχουν τόσα πολλά ζευγάρια που θέλουν ένα μωρό... Και δεν μπορουν να κάνουν. Για... Για... Για αυτό... Θα... Θα τους δώσω εγώ το δικό μου." Λέει και τότε αφήνω μια ανάσα και την πλησιάζω.