Ο άγγελος

Χωρίς αντίο

Ανοίγω τα μάτια μου κουρασμένη.

Το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι ένα λευκό βάζο με μια ανθοδέσμη γεμάτη λευκες ορχιδέες.

Όλο το δωμάτιο μυρίζει ορχιδέα.

Κοιτάζω το χώρο γύρω μου και βλέπω ότι είμαι μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου.

Αλλά όχι σε οποιαδήποτε δωμάτιο.

Στο νεκροτομείο.

Οχι εντάξει πλάκα κάνω.

Είμαι απλά στο καλό δωμάτιο του νοσοκομείου.

Με τέλειο βολικό κρεβάτι ωραία χρώματα στους τοίχους... Πολυέλαιο.

Ναι... Σιγουρα δεν με έφερε ο Μαξ εδώ  πέρα.

Βέβαια για εκεινον ήρθα αλλά δεν πειράζει.

Τον αγαπάω.

Τον αγαπάω πολυ.

Θέλω να είμαι μαζί του.

Θέλω να του μιλήσω.

Να του πω όλα όσα αισθάνομαι για εκεινον.

Να τον κάνω να καταλάβει ότι είναι ο άνδρας της ζωής μου.

Μπορεί να είναι ηλίθιος... Αλλά είναι ο άνθρωπος που αγαπάω.

Και... Είμαι ερωτευμένη...

Εκείνος είναι καλά.

Είμαι σίγουρη ότι είναι καλά.

Και με περιμένει.

Με περιμένει για να κάνουμε μαζί μια νέα αρχή...

Βλέπω την πόρτα του δωματίου μου να ανοίγει και η μαμά μου με δάκρυα στα πράσινα μάτια της μπαίνει μέσα.

"Άλεξ μου... Αλεξάνδρα μου..." Λέει κλαίγοντας καθώς τρέχει κοντά μου και αμέσως πέφτει πάνω στην αγκαλιά μου.

Ναι.

Αυτό πονάει.

"Μαμά... Μαμά με πνίγεις." Της λέω με δυσκολία και τότε γελώντας κάπως αμήχανα με βγάζει από την αγκαλιά της και με κοιτάζει συγκινημένη.

"Είσαι καλά... Αγάπη μου είσαι καλά. Επιτέλους. Συνήλθες." Μου λέει και την κοιτάζω με απορία.

"Μαμά... Με πυροβόλησαν. Έτσι δεν είναι?" Την ρωτάω  και χαιδευει το μάγουλο μου.

"Ναι... Τώρα είσαι ίδια ο παππούς σου." Μου λέει και αισθάνομαι περίεργα.

"Μαμά... Πόσο καιρό κοιμόμουν?" Την ρωτάω και καθαρίζοντας αμήχανα τον λαιμό της κάθεται δίπλα μου σε μια πολυθρόνα.