အခန္း (၁)
" ျဖစ္လာျပန္ၿပီလား ေခတ္ရယ္ "
ရဲတြတ္ေနသည့္ လက္ဖမိုးနဲ႔ ညာဘက္ေထာင့္က ေအာက္ေမးရိုးမွာ ပလာစတာ တစ္ခု။ ပီေကဝါးၿပီး လက္ထဲက မီးျခစ္ကို ေဆာ့ကစားရင္း အိမ္ထဲ ဝင္လာပံုက ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့သလို ဒီဇိုင္းမ်ိဳး။
တူပဲ ေတာ္စပ္တာဆိုေပမဲ့ သားတစ္ေယာက္လို ထိန္းေက်ာင္းလာရသူမို႔ ဒီကေလးကို ေဒၚေမေသာ္ အထိခိုက္ မခံႏုိင္ေအာင္ ခ်စ္သည္။ ေခတ္ကို ရန္မျဖစ္ဖို႔ ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆိုလည္း မရ။ ဆူေငါက္ မာန္မဲလည္း မရ။ တေခတ္ေသြးက ျပန္မေျပာ နားမေထာင္။ သူ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္သည္။
" ဒီတစ္ေခါက္လည္း ေယာလ္ငယ္ေၾကာင့္ပဲလား "
" တီေမ့ ဖုန္းနံပါတ္ ေပးခဲ့တယ္။ ေဆးဖိုးက မ်ားလိမ့္မယ္။ ေတာင္းသေလာက္ ေပးလိုက္ပါ "
" ေတာင္းသေလာက္ ေပးဖို႔က ကိစၥ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၾကာလာရင္ မင္းနာမည္ ပ်က္လိမ့္မယ္ ေခတ္ရဲ႕။ မင္းအလုပ္က စာေရးတာေလ။ နည္းနည္းပါးပါး ဆင္ျခင္ဦးမွေပါ့ ေခတ္ရဲ႕ "
အေမးဝါက် သြန္ခ်လိုက္ေပမဲ့ အေျဖကိုေတာ့ တေခတ္ေသြး မေပးလည္း ေဒၚေမေသာ္ သိေနၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ထပ္ခါေျပာေနရေသာ စကားေတြကိုသာ မေမာႏုိင္ မပမ္းႏုိင္ ဆိုမိသည္။ ဒါေပမဲ့ သူမ သတိေပးလည္း ေခတ္က ဂရုစိုက္ခဲ့တာ မရွိ။ ေရးခဲ့သည့္ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေတြ ႏူးညံ့ခ်င္ ႏူးညံ့လိမ့္မည္။ အျပင္မွာေတာ့ ေခတ္က မာေရေၾကာေရ ႏုိင္လြန္း၏။
အခုလည္း မီးျခစ္စံက မီးေတာက္ကို ျပန္ပိတ္ခ်ၿပီး အေပၚ တက္သြားသည္။ အေလ်ာ္ေပးဖို႔ ေျပာသြားတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ သက္ျပင္းခ်ရင္း က်န္ခဲ့ရသူက ေဒၚေမေသာ္ပဲ ျဖစ္သည္။ ေခတ္ရဲ႕ ျပႆနာေတြကို ေနာက္က လိုက္ရွင္းေပးရလြန္း၍ မွတ္ေတာင္ မမွတ္ထားႏုိုင္ေတာ့။
တေခတ္ေသြးက ဆိုးသည္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုးေနသည့္ ေခါင္းစဥ္ကလည္း အခိုင္အမာ ရွိ၏။ ေယာလ္ငယ္ကို ထိပါးလာသူမွန္သမွ်ကို ေခတ္က လူဆိုးေကာင္ လုပ္ၿပီး တံု႔ျပန္တတ္သည္။
သူ႔ဘက္က မမွားလည္း ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းျပတာမ်ိဳး မရွိ။ ေျပာစရာ ရွိတာကိုသာ တိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာတတ္သည္။ ဝါသနာနဲ႔ အက်င့္ စရိုက္က ကြဲျပားျခားနားလြန္းသည္။
