Scars of the Past ✓

// Chapter 17 //

Bulto

"U-Uh, Maximous?" tawag ko sa kanya. Lumingon kaagad siya sa akin at bahagyang umangat mula sa kinauupuan.

"Why? Something wrong?"

I clenched my fist on my lap under the table. "May kakausapin lang sana ako sa labas? Sandali lang.."

His brows slowly met for a second. "Oh? Sure, sure. I'll just call you if the food's already here," then he flashed an assuring smile at me. Nagpasalamat ako roon bago nilakad-takbo ang daan palabas ng resto.

I roamed my eyes when i finally went outside but I can't see any traces of him. Kinabahan ako roon bago nilakad ang kanang daan kung saan ko siya nakitang lumiko at umalis.

I dialed his number but he's not answering.

"Tangina," I whispered to myself and ran a hand through my hair, starting to panic any minute now.

"Nasaan ka na ba?" I bit my lip and halted to call him again. I was already tapping the floor with my feet to calm myself.

But he's still not answering.

Last card, lalabas ako ng mall.

Nagmadali akong lumabas at napasinghap ng tanging mga sasakyan lamang ang nakita ko. May ibang pabalik na sa kani-kanilang mga kotse pero hindi ko siya nakita roon.

I heaved a deep sigh and ruffled my hair irritatibly.

Kung ayaw niya magpakita, edi huwag. Mamaya ko na lang siya kakausapin.

Pabalik na ako sa loob nang magitla ako sa bulto na nasa madilim na parte sa gilid. My eyes squinted and tried to recognize who is it but the shadow just swiftly vanished from the dark. My heart beat doubled in fear. Ako ba ang tinitingnan no'n? Is that Cads?

"Who the fuck is that?" bulong ko sa sarili at napakurap-kurap. I rubbed my arms when I got goosebumps.

"Adira," napatalon ako nang may mag-salita bigla mula sa likuran ko. My eyes widened when I finally saw Cads in front of me.

"Cads! Bakit ka agad umalis?" tanong ko at hinila siya sa parteng medyo tahimik at wala masiyadong dumadaan na tao.

He heaved a sigh from his mouth kaya naamoy ko ang alak mula roon na siyang ikinakunot ng noo ko.

"Uminom ka ba?"

His eyes lazily turned to me before looking away from me again. "Who cares."

Dismayado akong sumandal sa pader at mas pinakatitigan ito.

"Bakit ka pa lumabas dito? Baka na-serve na 'yung pagkain niyo ng lalaking 'yon tapos nandito ka pa sa labas, nakikipag-usap sa'kin," pabalang niyang dagdag at pinasadahan ang buhok ng kanyang kamay. It smoothly bounced back to it's own places while some of it's strands fell down on both sides of his head.

"Masama ba 'yon? Buhay ko rin naman 'to. Bakit parang galit ka?" asik ko dahil nawala na rin sa mood nang malamang uminom siya.

Kailan pa siya natutong uminom ng alak lalo na kapag gabi? Hindi naman sa kino-kontrol ko ang buhay o gusto niya pero sabi niya sa akin hindi siya mahilig uminom! Parang ang bilis naman ata niyang mag-bago?

I folded my arms against my chest, getting impatient of the attitude he is showing to me now.

Ano bang problema niya?

I saw him rolled his eyes in the air that made my eyes turned sharper to him more.

"So iniirapan mo na ako ngayon, ha?"