PARANOYA

Tutsak

Sezen Aksu- Vay..

Paranoya 2 ya da 3 bölüm sonra final, üzgünüm... Giremiyorum doğru düzgün, beni okuyan kişilerin sayısı her ne kadar az olsa bile onları bekletmek doğru gelmiyor. Artık kağıda karalayacağım hislerimi, aslında itiraf etmeliyim ki mürekkebimi çok daha fazla seviyorum bilgisayar klavyesinden, daha fazla haz alıyorum kalemi tutmaktan. Bana anlayış göstereceğinizi biliyorum..
"Mavim Olur Musun?"'u devam ettirip ettirmemek arasında kararsızım, bunu biraz daha düşüneceğim.

Tutsağım ben bu duvarlara, yıllardır bu sırlarla dolu duvarlar ardında çürüyüp gidiyorum. Bazen bir ışık erişiyor gözlerime; karanlık duvarların içinden sızan beyaz, masum bir ışık. Ulaşmaya çalışıyorum ona; adımlarımı güçlendirerek o aydınlığa erişmeye çalışıyorum. Tam yaklaştığım zaman; yok oluyor aydınlık. Yeniden kararmaya başlıyor etraf; dizlerimin üstüne düşüyorum. Yanaklarımdan süzülüyor aciz olduğumu simgeleyen yaşlarım; ağlıyorum çaresizliğime..

Hıçkırıyorum, kana bulanmış hıçkırıklarım buzdan duvarlarımda yankı yaparak dolduruyor kulaklarımı. Ellerim titriyor, yaşadıklarım canlanıyor gözümün önünde. Güçsüzlüğümü görüyorum, ne kadar aciz olduğumun farkına varıyorum bir kez daha..

Neden bilmiyorum, neden bu acıyı çekiyorum, neden bu kadar üzülmeyi hak ediyorum? Hiçbirinin cevabını veremiyorum, hepsi aklımda birikmiş cevapsız kalan sorulardan ibaret. Kurtulamıyorum karanlığımdan, kurtulamıyorum yıllardır tutsak olduğum sırlarla dolu duvarlarımdan.. Hepsi beni yiyip bitiriyor her geçen gün, biraz daha hissediyorum tükendiğimi. Sonra boğazım düğüm düğüm olmaya başlıyor, saçlarımın tellerini koparıyorum elimle tek tek, kendime acı çektiriyorum...

Acı benim kadim dostumdu belki de, o yüzden ayrılamıyorduk birbirimizden. Belki de o yüzden terk edemiyordu bedenimi, her hücremde hissedeyim istiyordu onu...