PARANOYA

Huzurum

Varlığın canımı acıtıyor sadece, bunun farkındayım. Her gün öldürüyorsun beni, gün geçtikçe duvarlarımın ardında biraz daha çürüyüp gidiyorum senin yüzünden. Seni başka biriyle gördüğüm zaman kıskançlık duygusu bedenimi esir alıyor, bana değilde başkasına baktığın zaman fırtınalar kopuyor içimde. Sonra içimden, beni asla sevmeyeceksin diyorum.. Unutmaya çalışıyorum seni, aklıma getirmemeye çalışıyorum nur yüzünü. Çünkü biliyorum; sen bensiz mutlusun, bana ihtiyacın yok.

Aklımdan uzaklaştığın zamanlar az da olsa mutluyum; yüzüm gülüyor, belli belirsiz küçük bir tebessüm beliriyor dudaklarımda. Ağlamaktan kızaran gözlerimin içi parlıyor, acıdan biraz da olsa uzak kalıyorum. İçimdeki fırtınalar yerini az da olsa bir refahlığa bırakıyor, gevşiyor gerilen tüm hücrelerim.

Sonraysa.. Saçlarım üstünde gezindiği ellerini özlüyor, ellerim onu tutan ellerine hasret kalıyor, gözlerim gözlerin olmadan tenha bir sokak gibi kalıyor, omuzlarına yaslanmayı özlüyor kafam, burnuma dolan cennet kokunun hasretini çekiyor burnum. Farkına varıyorum sonra; sensiz yapamadığımın. Sana alışmışım ben artık, seni sevmesem bile alıştığım için kopamıyorum bir türlü senden. Huzurumsun sen benim, muhtaç kaldığım kudretsin adeta. Sen olmadan gülemiyorum tam anlamıyla, mutlu olamıyorum. Her ne kadar canımı acıtıp kalbime büyük bir sızı bıraksanda, bu sızıyı iyileştirebilecek tek kişi sensin be adam. Açtığın yaraları onarabilecek güce tek sen sahipsin, her ne kadar kendime tam anlamıyla itiraf edemesem bile; seni seviyorum. Tüm benliğimle, herşeyimle. Sen her ne kadar bana yoğun bir nefret, kin beslesen bile; ben sana aşığım. Var mı ötesi?

Umarım görürsün bir gün sensiz kaldığım zamanlar karanlığımda gün geçtikçe biraz daha boğulduğumu, gün geçtikçe biraz daha duvarlarımın ardında çürüyüp gittiğimi....

Belki o zaman anlarsın beni, az da olsa seversin. Hissettiğin yoğun nefret belki yerini sevgiye bırakır bir
gün..