Biliyorsun, ben hangi şehirdeysem yalnızlığın başkenti orası. Ve yine sevgili çocuk, biliyorsun, kişi tutkularıyla yalnızlığını adlandırıyor o kadar. (C.Süreya)
Ben hep yalnızdım. Yalnızlığımla bütünleşmiş, sırlarla dolu benliğimle kapalı kapılar ardında içime kapanırdım. Kimse beni sevmezdi. Kimse gerçekten benim ne hissetiğimi anlamazdı. Belki de bu yüzden insanlardan kaçtım, yalnız kalmayı belki de ben seçtim.
Kendimle yüzleşmeyi isterdim. Ama bunu hiçbir zaman yapamadım. Her zaman itiraf edemediğim gerçeklerimden kaçmaya çalıştım. Aynaya bakarken bile kendimi sürekli yalanlarla avutmanın utancını taşıdığımı fark ediyorum korkuların esir aldığı yüzümde. Gerçekten de çok korkuyorum. Gerçeklerimle yüzleşmekten korkuyorum. Kendime kurduğum bu dünya her ne kadar yalanlarla donatılmış olsa bile bu dünyanın tadını çıkarmaya çalışıyorum. Çünkü yaşantım berbat. Herşey aynı, her gün biraz daha kötüleşiyor. İnsanlar beni sevmiyor. Ve ben bunu kendime yediremiyorum.
Çünkü sevilmeyecek biri değilim, kimseye zarar da vermedim. Aksine hep insanlar canımı acıttı benim, hep onlar beni mahvetti. Beni içime kapatan, bu denli mahvolmamı sağlayan insanlardı. Ama onlar da bir nevi haklılar. Ailem bile onların çocuğu olmamdan rahatsızlık ve utanç duyarken, nasıl olur da öbür insanların beni sevmesini beklemek gibi saçma bir düşünceye kaptırabilirdim kendimi? Aile sevgisi görmemiş bir kızım ben. Öbür insanlarla anlaşmam söz konusu bile olamazdı. Çünkü onlara mutlu numarası yapamazdım, bu denli üzgünken, içimde bu kadar büyük fırtınalar koparken yüzüme sahte bir gülümseme takınamazdım.
Yalnızlığıma hapsolmayı seçtim, herkesin benden kaçmasını istedim. Yalanlarla bile olsa, kendi kendime yettim. Mutlu edebildim kendimi...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
PARANOYA
Humor"PARANOYA, ACILI RUHLARIN ÇIĞLIĞIDIR.." Her gün mutlu numarası yaparak etrafta içinde fırtınalar kopmasına rağmen gülümseyerek gezinenler ... İnsanlardan kaçanlar, yalnızlığıyla bütünleşip benliğiyle kapalı kapılar ardında saklananlar ... Sırlarla...
