PARANOYA

Korkak

Resmen kıyamıyorum Paranoya'yı bitirmeye, "Tamamlandı" tusuna basamıyorum bir türlü. Zor geliyor. O yüzden sanırım final uzayacak, 2-3 bölüm değilde birkaç bölüm sonra final olacak. Birkac kisiden aldigim mesajlardan gordugum kadariyla Paranoya bitmesin isteniyor, ama sizi bekletmek yanlis geliyor bana. Hem klavyeden ziyade murekkebimi kullanmaktan daha cok zevk aliyorum biliyorsunuz. O yuzden bitirmek daha mantikli. Mavim Olur Musun'u da kaldirdim, artik Watty'i hikaye okumak icin kullanicam sadece. Hersey icin tesekkurler. #Telafi bolumleri yayinliyorum bu arada, 1-2 ay gibi bir sure ysyinlayamadim ve sizi beklettim. Simdi telafi ediyorumdur umarim..

Çok korkağım ben aslında; herkesten herşeyden çok korkuyorum. Görüldüğü kadar cesur değilim, hiçbir zaman kendime güvenen biri olamadım. Aşağılanmaktan korktum, insanların beni geri plana atmasından korktum her daim. Bana laf atan birine cevap verecek cesareti hiçbir zaman bulamadım kendimde, çünkü korkaktım. Kendi kabuğumdan sıyrılamadım hiçbir zaman, hep sustum. Söylemek istediğim kelimeler dilimin altında toplanmış, çıkmak bilmiyorlar orada.

Kendime güvenemedim hiçbir zaman, zirveye çıkıp parlayan biri olamadım. Duvarlarım benliğimi kendisine tutsak etmiş bir vaziyette; her ne kadar oradan kurtulmaya çalışsamda çabalarım sonuçsuz kalıyor ve yine yeniliyorum, duvarlarım gün geçtikçe içine hapsediyor beni. İnsanlarla yüzleşmekten korktuğumda, kabuğuma sıyrılmak istediğimde sığınabileceğim tek yer o duvarlar. O duvarlarda olduğum zaman kendimi güvenli hissediyorum, orada insanlardan uzaktayım çünkü. İç dünyamla başbaşa kalıyorum, düşüncelerimin ve duygularımın oluşturduğu bu duvarlar benim tek savunma kalkanım. Neden böyle biriyim bilmiyorum, her ne kadar değişip cesur biri olmak istesem bile olamıyorum, sanki hayat bunu bana yasaklamış gibi geliyor. Sanki ben hep duvarlarıma tutsak yaşamalıymışım, orası benim savunma mekanizmam olmalıymış gibime geliyor. Biri beni aşağıladığında duvarlarımın ardına saklanıyorum, orada onu duyamıyorum, kulaklarım işitme özelliğini kaybediyor o an. Konuşamıyorum, ağzımın içine kilit konuyor. Cevap veremiyorum, suskun kalıyorum. Duvarlarıma birZ daha sığınıp,acizliğimi simgeleyen gözyaşlarımı akıtıyorum yanaklarımdan. Ağlıyorum çaresizliğime, ağlıyorum korkaklığıma.. Düğüm düğüm oluyor boğazım, acıdan yutkunamıyorum. Göğsümün üstünde bir ağırlık hissediyorum, sanki biri hunharca bastırıyormuş gibi hissediyorum. Her hücremde acıyı hissediyorum, bedenimi acı denen bu lanet duygu sarıyor. İşte diyorum kendi kendime, işte ben böyleyim, böyle kalacağım.

Korkak, yalnız, karanlık ve savunmasız.. Bu bendim.