PARANOYA

Oyunbozan

Ozan- Sönmüyor Atesimiz

Seni unutmam gerekirken, her saniye daha da çok yerleşiyorsun aklıma. Her geçen saniye yüreğimde senin bıraktığın o lanet acı daha çok sızlıyor sanki. Seni unutmam gerek, çünkü sen benim yerime o mıymıntı, cıpcılız sahte kızları tercih ettin. Yüzleri makyajdan görünmeyen kızlar, benim yerimi tutabildi senin gözünde. Benim de onlar gibi sahte olmam mı gerekiyor ? Seni tüm benliğiyle seven, senin uğruna herşeyini feda edebilecek bir kadınım ben. Aşkıma karşılık verseydin, sence de sevgimiz yetmez miydi tüm dünyaya göğüs germeye ?..

Beni sevmedin adam. Ki sevsen bile sana verdiğim değerin yarısını bile bana veremezdin. Bunu biliyorum.

Sana olan sevgimi kelimelere dökmem imkansız. O kadar büyük bir tutkuyla bağlıyım ki sana; aklımdan geçenleri okusan, senin yüzünden yaşadıklarımı öğrensen gözyaşları içinde kalırdın. Benim canımı o kadar çok yaktın, beni o kadar çok mahvettin ki. Artık üzüntüden saçlarım döküldü, gözlerimde ağlamaktan beliren morluklar ve yüzümde şişlikler meydana geldi. Ama tabii sen bunların senim yüzünden olduğunu hiçbir zaman bilmeyeceksim..

Oysa ki sen bana hiç inanmadığım bir durumu yaşatmıştın. "Aşk"

Öyle bir şey yoktu bence. Aşka inanmıyordum. Gereksiz bir duyguydu. Aşkın saçma olduğunu en iyi annem ve babam üzerinde görüyordum zaten. Onlar beni yeterince aşktan soğutmuştu. Bir de üstüne; sen soğuttun be adam. Belki de aşka inanmamı bir nebze de olsa sağlayabilir; beraber mutlu olabilirdik. Ama istemedin. Kaçtın. Benden , seni herkesten daha çok seven bir kadından kaçtın sen .

Oyunbozanın tekisin.