PARANOYA

Erkek Gibi.

Aslında ben hiçbir zaman kız gibi davranmadım. Bir erkek gibi maçlara ilgili duydum. Fenerbahçe aşkıyla bağlanmıştım adeta hayata. Tek başıma futbol oynamaya çalışırdım. Mahallede maç yapan erkekleri pencereden izlerdim. Bir yanım onlara katılmak istese de hemen bu isteğime karşı koyardım.
Hiçbir zaman öbür kızlar gibi kibar olamadım. Tersine her zaman kabaydım. Kavgacıydım. Biri bana laf attığında kendimi hiçbir şekilde ezdirmezdim. Aynı zamanda karateye gittiğimden dolayı bildiğim dövüş tekniklerini kullanarak birkaç kişiyi dövmüştüm. Anneme oyuncak bebek yerine araba almasını söylerdim hep. Bir lamborghinim olmasını ve dünyayı turlamayı isterdim. Öbür kızlar gibi podyumlarda yürümekten ziyade futbol maçı izlemeyi yeğelerdim.
Dışlanma sebeplerimden biri de bu. Özellikle sınıfın kızları bu yüzden beni hiç sevmezlerdi. Ama ne bekliyorlardı ki? Zevklerimi onların isteklerine göre yönlendirmemi falan mı? Ama hayır, ben kendim olduğum için gayet mutluydum. Kimsenin benim hayatıma karışma gibi bir yetkisi yok, ben erkek gibi davranmayı seviyorum ve bu kimseyi alakadar etmez.
Bu yüzden birini sevmek de bana saçma geliyor aslında. Öbür kızlar gibi acizliğe kapılıp aşk acısı çekmek bana göre değil. Bu yüzden duygularımın önüne geçebiliyorum.

Benim gururum, herşeyden önemli. Ben cesurum, güçlüyüm, kararlıyım. Ve hep de öyle kalacağım. Kimse beni değiştiremeyecek.