PARANOYA

Aşk

"PARANOYA; ACILI RUHLARIN ÇIĞLIĞIDIR.."

EVET YAZMAYA BASLIYORUM.. İLK KONUMUZ AŞK, AMA ŞUNU BELİRTİYORUM Kİ HER BÖLÜM AŞK ÜZERİNE KURULU OLMAYACAK. HEMEN "ay aşk var okumam vıcık vıcık" DEYİP ÖN YARGILI DAVRANMAYIN LÜTFEN. VE BEN SİZDEN VOTE, YORUM FALAN BEKLEMİYORUM. ÇÜNKÜ BU KİTABI YAZMAMDAKİ AMAÇ; ŞAHSİ DUYGULARIMI ELE ALMAK VE İNSANLARIN DUYGULARINA TERCÜMAN OLMAK..

BÖLÜMLERİN KISA OLMASININ SEBEBİ; BOĞUCU YAZMAK İSTEMEMEM. HER KONUYA YETERLİ SAYFAYI YAZMAYA ÖZEN GÖSTERİYORUM, BU BİR HİKAYE DEĞİL VE UZUN UZUN YAZMAYA GEREK BULMUYORUM. VE SON OLARAK; İSTEDİĞİNİZ BİR BÖLÜM KONUSU VAR İSE BANA MESAJ ATMANIZ YETERLİ, DEĞERLENDİRECEĞİM. (Mesela; dışlanmak, üzüntü, arkadaşlık gibi konular olabilir.. Unutmayın ki duygularınıza tercüman biri olmak istiyorum.)

İYİ OKUMALAR DİLERIM...

---------

Her gün görüyorum onu. Simsiyah saçları zeytin gözleriyle harika bir uyum içinde. Etine dolgun harika dudakları adeta beni öp diye yalvarıyor. O kadar yakışıklı ki bazen bakmaya bile kıyamıyorum. Gözleri gözlerimle buluştuğunda gözlerindeki o siyahlıkta kayboluyorum. Ama sonra kendimi uyarıyorum, ben kimseye aşık olamam. Ben kimseyi sevemem. Sevsem bile karşılık bulamam. Aşk kelimesi bana uzak bir tabir. Kendi karanlığımda kaybolmuşum ben. Artık bir kurtuluşum yok. Daha ben bile kendimi sevemezken başkasının beni sevmesini beklemem çok saçma. Çok üzdü zaten beni. Önce umut verdi, onun gökyüzünde yerim olduğuna inandırdı. Ama sonraysa, başkasına gitti. Onunla güldü, ona sarıldı gözümün önünde.. Aşka olan inancım da o zaman bitti. Aslında ben aşka hiçbir zaman inanmadım. O duygudan her zaman kendimi uzak tutmaya çalıştım. Küçükken evlenmemek için yemin etmiş bir insanım ben. Aşktan o denli uzaktım. Aslında hayatım boyunca ben yalnız olmayı sevdim. Kendime has bir dünyam vardı. Medeniyetim odamdı. Hayallerimin hükümeti. Gözlerimi tavana dikip geleceğimle ilgili hayal kurardım hep. Sonra sokakta beslediğim kedilerimle, okuduğum kitaplarımla, çizdiğim resimlerimle gayet mutluyum oysa ki ben. Kendimle yetinebilen bir insanım. Hiçbir zaman etrafımda gerçek dostlarım olmadı. Çünkü arkadaş ortamında bulunmaktansa odamda yalnızlığımı doyasıya yaşamayı tercih ettim. Peki ben kendim kurduğum bu has dünyama bu denli bağlıyken, neden aşk karşıma çıktı şimdi? Aşk benim için bir hüsran. Kimseyi sevememem ben. Kimse de, beni sevemez. Bu kural yıllardır değişmedi, değişmeyecek de..

Kötü olmuş olabilir ama unutmayın ki bu daha ilk denemem. İlerleyen zamanlarda daha iyi olacağımın kanısındayım. Düşüncelerinizi kibar bir dille belirtirseniz sevinirim, lakin edepsiz yorumlardan büyük bir rahatsızlık duyuyorum; tıpkı Wattpad'deki öbür yazarlar gibi. #EmeğeSaygı diyerekten, ilk bölümü burada sonlandırıyorum .