PARANOYA

Araf

Artık yaşayacak gücüm kalmadı. Hem ruhsal hem de bedensel olarak büyük bir çöküntüdeyim. Yanaklarımdan sicim sicim dökülen gözyaşlarımın yanında artık ağlamaktan acıyan gözlerimin kıpkırmızı olduğuna eminim. Canım çok yanıyor ve ben buna engel olamıyorum. Hiç gitmez, beni bırakmaz dediğim insanlar tek tek elimden bir yıldız gibi kaymaya başladılar. Yanımda kimse yok. Yalnızlığımı daha da derinden hissediyorum.
Ben üzülmek için yaratılmış olmalıyım, yoksa 21 gramlık ruha nasıl bu kadar derin acılar sığabilir?
Çok kötüyüm. Her gün biraz daha kötüleşiyor. Gerçekten artık şu siktiğimin oksijenini solumak istemiyorum. Azrailimle tanışmak istiyorum. Çok sıkıldım. Kimse beni anlamıyor. Yıllardır yalnızım, sabretmeye çalışıyorum. İçimde kopan çığlıklara rağmen yaşamak için bir umut yaratabiliyordum kendimce. Ama artık onu da yapamıyorum. O kadar acizim işte. Yaşamak için bir umudum bile yok artık.
Kimse benim neler hissetiğimi anlamıyor. Kimse bana kırıcı laflar sarf etmeden önce ne kadar kırılabileceğimi akıl edemedi. Çünkü ben gerçekten değersizim. Zavallının tekiyim. Kimse tarafından sevilmeyen gereksiz bir mahlukum.

Oysa ki ben hayattan sadece bir kez olsun gülümseyebilmeyi istemiştim. Ciddi anlamda yanımda beni mutlu edebilecek birinin olmasını istemiştim. Onunla anılarımı paylaşmak, onunla gülmek istemiştim.

Ama olmadı.

Siktiğimin hayatı, bana mutluluğu çok gördü be.

Çocukluğumdan beri, bir kez olsun mutlu olamadım. Demek ki bu zalim dünyaya layık değilmişim ki hayat, mutlu olmama izin vermedi..