PARANOYA

Karmakarışık

Grup 84-Ölürüm Hasretinle

Eh, sanırım bu bölüm son yazdığım iki bölüme göre biraz daha iyi oldu. En azından içime sindiğini söyleyebilirim. Umarım beğenirsiniz, lafı uzatmayarak iyi okumalar diliyorum. (Multideki şarkıyla okumanız önerilir.)

"Acı çekmek ölmekten daha çok cesaret ister. " -Napolyon

Hem insanların sevgisine muhtacım, hem de tüm dünyaya göğüs gerecek kadar asi ve hırçınım. Hem insanların içine karışmak istiyorum, hem de sonsuza kadar benliğimle yalnız kalmak..

Aslında ben hep böyle biriydim; dengesiz. Kendimi en iyi bu kelimeyle ifade edebilirim.

Düşüncelerim hiçbir zaman hislerimle doğru orantılı olmadı, iç sesimle mantığım her zaman birbirinden kopuk oldu. İkisi de farklı şeyleri savundular, fakat ben bugüne kadar bir tanesinin dediğini bile uygulamadım.

Hiçbir zaman bir konuda mantıklı olamadım sanırım. Örneklemek gerekirse; aklımdaki süzgeçten bir sürü düşünce geçiyor, ama içlerinden bir seçim yapamıyorum. Oysa ki bir düşünceye yönelmem lazım, onu uygulayıp bir şeyleri öyle yorumlamam lazım. Belirlediğim düşünceye göre hareket etmem lazım. Ama yapamıyorum, duygularımla düşüncelerim durmak bilmeyen bir savaş içersindeler ve ne yazık ki bu savaşın bir kazananı yok. İki taraf da sürekli yeniliyor.

Yıllardır içimde bu iki tarafın sürdürdüğü savaş; beni daha olumsuz, daha negatif bir insan yaptı. Bir düşünceye ya da duyguya odaklanamadığımdan dolayı, kafamın içinde bambaşka yargılar oluştu insanlara karşı. Bu yüzden toplumda sevilmeyen biri oldum, çünkü ne zaman ne yapacağımı hiçbir zaman bilmedim. Biri hakkında ne düşünmem gerektiğini de.. Her zaman önyargılı oldum, bir kez olsun mantıklı bir karar veremedim.

Bu yüzden; sanırım sürekli hayatın kaybedeni ben oldum. Belki de hep bu yüzden üzülmüşümdür. Eğer azıcık da olsa mantıklı bir karar alabilseydim; şu an en azından hayatımda bir kez olsun gülmüş olabilirdim. Fakat artık yapacak bir şey yok.

Geçmişi öylece silip atamıyorum; yapmak isteyip de uygulayamadığım o kadar çok şey var ki... Yeni yıla da o pişmanlıklarımla girmişken, nasıl mutlu olabilirim ki? Benim kaderim üzülmek üzerine yazılmış, artık bu yüzden hiçbirşeyi istesem de değiştiremem..