PARANOYA

Nefret

Ne hissettiğimden emin değilim.
Bazen sana sarılmak istiyorum. Sonsuza kadar yanında kalmak, gözlerinde kaybolmak, kokunu doyasıya içime çekmek istiyorum..
Bazense senden nefret ediyorum, çok uzaklara gidip yüzünü bir daha görmek istemiyorum.
Peki soruyorum sana adam, aşk bu mu ?
Aşk denilen bu duyguda, iki taraf da mutlu olmaz mıydı? Filmlerde, kitaplarda.. Herkes mutlu oluyor. Peki ya ben, neden bu kadar mutsuzum? Neden beni sevmiyorsun?
Belki de mutlu olurduk senle. Sana verdiğim değerin karşılıklı olması, aslında güzel olurdu.. Belki de beni aşka inandırırdın. Ama hayır, sen beni bu aşk denilen duygudan iyiden iyiye soğuttun adam... Sen, benim hikayemin kötü çocuğusun. Bana ölesiye acı çektiren o zalim çocuk işte sensin...
Bu yüzden belki de günün birinde, beni seveceksin. Ama sen beni sevdiğin gün, ben seni unutmuş olacağım. "Biz" diye birşey asla olmayacak.
Seni asla affetmeyeceğim. Bana hissettirdiğin bu acıyı, bana yaşattığın herşeyi, beni herkese küçük düşürmeni asla affetmeyeceğim.
Sen artık benim için yoksun adam.
Sen beni aşktan soğuttun.
Senden nefret etmeliyim.
Ne kadar zor olursa olsun...
SENDEN NEFRET EDİYORUM DİYEBİLMELİYİM SANA ...