Οι περιπέτειες μιας αυτοκτονικής αναρχίας

Μητρότητα

Είμαι ένα πλάσμα γεννημένο από την κακεντρέχεια

Και την οργή.

Από όταν πήρα την πρώτη μου ανάσα, ήμουν καταραμένη.

Καταραμένη στο να εξοργίζομαι και να εξοργίζω τους γύρω μου.

Στο να καταστρέφω ό,τι μου κάνει καλό.

Στο να με περιτριγυρίζει το άγχος και η κακιά. Να εμπνέω την βία εις βάρος μου.

Να γεννάω κακία και οργή μέσα από τη μελανιασμένη μήτρα μου.

Να φέρνω την καταστροφή και να σκοτώνω την ανθρώπινη ουσία.

Να φτύνω μίσος και να προκαλώ την μισανθρωπία ακόμα και στους καλύτερους ανθρώπους.

Να κρεμαστώ από ένα κίτρινο και ροζ σκοινί από τον λαιμό μου και να σπάσουν τα αγγεία στα μάτια μου.

Και να εύχομαι να μη με κλάψει κανείς γιατί εγώ στη θέση τους δεν θα έριχνα ούτε ενα δάκρυ.

Να μη γίνω μάνα και να γεννήσω παιδιά άρρωστα σαν εμένα.

Να μη βρωμίσω τη γη με αλλά πλάσματα σαν εμένα διότι είμαι η χειρότερη από τους χειρότερους.

Η πιο μισητή κοπέλα στον κόσμο αυτό.

Αναζητώ μονάχα τον τρόπο να εξαλειφθεί η ύπαρξή μου από εδώ πάνω.

Να μη δω ποτέ κόλαση ή παράδεισο.

Να μη βγάλω από τα σπλάχνα μου παιδιά που θα μισιούνται όσο μισιέμαι εγώ.

Και να μη κάνουν λάθη σαν τα δικά μου.

Αλλά θα γίνω η γυναίκα που θα γεννήσει το κενό, και θα καταπιεί τους ανθρώπους και τη μάνα του μαζί.