Οι άντρες ποτέ δεν θα μάθουν
Πως είναι να είσαι όξινη βροχή που κρύβονται όλοι από εσενα
Πως είναι να ξεγυμνώνεσαι τόσο πολύ που βγάζεις τους νευρώνες και τους μύες σου
Το να περπατάς τον δρόμο σαν να δίνεις μια παράσταση, με τις γροθιές σου σφιγμένες
Το να θες να κόψεις την κοιλιά σου με ψαλίδι
Το να θες να σπάσεις τα πλευρά σου και να δεις την καρδιά σου
Να πετά μακριά από το στέρνο σου να την δεις να φεύγει μακριά
Το να θες να γίνεις δυό μέτρα και εκατό κιλά για να προστατεύεις τις φίλες σου
Το να του ουρλιάζεις πως θα του γαμήσεις που σου μιλάει έτσι
Και να βλέπεις τις φίλες σου να κλαίνε στην αγκαλιά σου για όλα όσα υπέφεραν
Και το βράδυ να κρατάς σφιχτά τα κλειδιά σου στο χέρι σου γιατί φοβάσαι το δικό του
Οι άντρες δεν θα μάθουν ποτέ
Το να κοιτάς το εσώρουχο σου που λεκιάστηκε με αίμα και να σκέφτεσαι,
Αυτή δεν είναι η μόνη κατάρα του να είσαι γυναίκα.
VOUS LISEZ
Οι περιπέτειες μιας αυτοκτονικής αναρχίας
PoésieΠοίηση για το πόσο αγαπώ, το πως μισώ και το πώς σταδιακά, η ψυχική μου υγεία επιδεινώνεται. περιέχει αναφορές σε ψυχικές ασθένειες, σεξουαλική βία και αυτοκτονία.
