Οι περιπέτειες μιας αυτοκτονικής αναρχίας

Υπόσχεση Βαθιά

Σε αγαπώ.

Όχι μόνο με τον σύντομο τρόπο- όχι μόνο με τον βιαστικό τρόπο.

Σε αγαπώ με τον τρόπο του να χαράξω το όνομά σου στα στήθη αυτών που σε πλήγωσαν και ο πόνος τους να στολίσει την δικιά μας ευημερία.

Σε αγαπώ με τον τρόπο που αν σε δω να μυρίζεις ένα κρίνο και τα χείλη σου να σκάνε χαμόγελο, να φυτέψω και να φροντίσω ένα λιβάδι γεμάτο με αυτό.

Σε αγαπώ με τον τρόπο του για όσες μέρες ακόμη ευλογούμαι με την ζωή μέσα στο σώμα μου, μέσα σε αυτούς τους μύες, να ξοδεύω αυτές τις μέρες, λατρεύοντάς σε.

Σε αγαπώ με τον τρόπο του να θέλω μες τα σπλάχνα μου, να κουβαλήσω τα παιδιά σου, και οι πόνοι της ώρας που θα τα φέρω στον Κόσμο αυτό, να κλάψω από χαρά.

Σε αγαπώ με τον τρόπο του να ορκιστώ την αιώνια αγάπη μου για εσένα, ενώπιον του Κυρίου μου, στολισμένη με κάθε τριαντάφυλλο που μου χάρισες όλα αυτά τα χρόνια.

Σε αγαπώ με τον τρόπο του να φτάσω στις άκρες και στο τέλος της Γής με γυμνά τα πόδια μου, βλέποντας κάθε πτυχή του ανθρώπου, αντικρίζοντας ανθρώπους ερωτευμένους σαν εμάς, για εσένα. 

Σε αγαπώ με τον τρόπο, που όταν θα έρθει η ώρα να αφεθώ στην τελευταία μου κατοικία, το κορμί μου να το κρατά το βαρύ ξύλινό μου φέρετρο, να ακουμπήσει το δικό σου, στον ενωμένο μας αιώνιο ύπνο, βαθιά μέσα στο χώμα που κράτησε τόσο γερά τα πόδια μας, όταν τρέχαμε σαν παιδιά, που ποτίστηκε από το αίμα μας κάθε νύχτα και ημέρα που επιλέξαμε να αντισταθούμε σε ότι μας πονά. 

Θα σκότωνα για εσένα,

θα πέθαινα, για εσένα.