Οι περιπέτειες μιας αυτοκτονικής αναρχίας

Κυριακή

Πόσο μισούσα τις Κυριακές όταν ήμουν δεκαπέντε.

Τόσο άδειες και η μελαγχολία να μου τρώει τα σωθικά.

Αμπαρωμένη πάλι σε κανένα δωμάτιο θα είμαι.

Τα μάτια μου γουρλωμένα γιατί βαρένουν από την νύστα.

Πάλι χτες, δεν με έπερνε ο ύπνος χωρίς ταβόρ.

Έκλαιγα απλά υστερικά σε μια γωνιά όπως κάθε Σαββατόβραδο.

Αυτή η καριόλα η αυτοκτονικότητα.

Με έπνιξε κάτω από ένα κύμα.

Μελαγχολική Κυριακή είμαι.

Ποιήτρια χωρίς ταλέντο είμαι.

Σε αγάπησα όπως ο θάνατος τη ζωή.

Μα κάθε βήμα φαντάζε ψεύτικο.

Γιατί δεν ήσουν εσύ εκεί.

Το δέχομαι ότι είμαι φάντασμα.

Όλο υποσχέσεις ήσουν.

Όλο λόγια.

Μου έταξες τα αστέρια μα μου έδωσες μόνο σκοτάδι.

Και αυτό το σκοτάδι έμεινε και σήμερα, είμαι είκοσι.

Και ακόμα μισώ τις Κυριακές.