Οι περιπέτειες μιας αυτοκτονικής αναρχίας

Αυτές οι νύχτες

Πώ πώ, ξεράθηκε ο λαιμός μου. 

Ρε Αντώνη, έχεις νερό; Όχι; Γαμώτο.

Προχώρα ρε Ρία, μη χαιδεύεις τη γάτα, σοβαρέψου.

Άσε με και 'σύ, ό,τι θέλω θα κάνω!

Σταματήστε να μιλάτε ρε, έχουμε γίνει ρεζίλι.

Κοιτάξτε τον ουρανό ρε, δεν τον βλέπω απ'τους καπνούς.

Στο επόμενο στενό ντου, το νού σας έ;!

Την φιλά πάνω απο την μάσκα. Κατεβάζει το λάτεξ πάνω απο το ξερό πρόσωπό του.

Υψώνει τη γροθιά του, χτυπάει παλαμάκια ρυθμικά, νιώθει στα αθλητικά του τον δρόμο που ταράζεται ολόκληρος απο τις φωνές.

Τι, μπαχαλάκι των 90 ατόμων; Όχι. Είμαστε χιλιάδες, όχι, εκατομμύρια: δεν θα μας μετρήσω. Στο σπίτι μύριζε μηλόπιτα και μπισκότα και στο σαλόνι αντακλόυσαν κίτρινα φωτάκια. 

Κοιτάει ψηλά, τον ουρανό και αναπολεί τι έχουν ζήσει παρέα, τόση φωτιά, τόση αγωνία, τόσο φόβο, τόσο κουράγιο, άλλη τόση χαρά και δώσε πόση θλίψη.

Άντε, πάμε λοιπόν.

Πάμε στην πρώτη γραμμή. Έχουμε πόλεμο.

Άντε.