Οι περιπέτειες μιας αυτοκτονικής αναρχίας

Ζιπρέξα

Δεν θέλω να πεθάνω στο πλάι του δρόμου και οι περαστικοί να μου πατάνε το κεφάλι

Δεν θέλω να πεθάνω μες την αιχμαλωσία της ψυχιατρικής κλινικής με πέντε μιλιγκράμ αλοπεριτίν μες τους μύες μου

Δεν θέλω να με βρούν σε χαντάκι γυμνή και ξεραμένο αίμα στο πρόσωπό μου και να με κοροϊδεύουν τα κανάλια

Δεν θέλω ένα μαχαίρι φασίστα να γυρίσει μέσα στα σωθικά μου και να ξερνάω αίμα

Δεν θέλω το γκλομπ του μπάτσου της Ομάδας Δέλτα να μου σπάσει το κρανίο και να γελάσει πάνω απο το κουφάρι μου

Δεν θέλω να πεθάνω γριά, από καρκίνο, ξαπλωμένη σε ένα νεκροκρέβατο και γύρω μου να είναι οι τύψεις και τα απωθημένα

Θέλω να πάρω τη ζωή μου με μια θηλιά γύρω από το λαιμό μου και το σώμα μου να ταλαντεύεται με τη φορά του ανέμου

Θέλω να αποσυνθεθώ σε ένα πηχτό από φυλλωσιές δάσος και να με φάνε τα θηρία, να ξαναγίνω ένα κομμάτι της μητέρας μου

Θέλω να μου χώσεις βαθιά μέσα στη καρδιά μου ένα μαχαίρι ποτισμένο με οργή και απόγνωση

Θέλω να πέσω μέσα σε αυτή τη πόλη και να πνιγώ κάτω από τα θεμέλια της, να με λιώσουν τα μάρμαρα της

Θέλω το γαλανόλευκο σπαθί που με βία μετράει τη Γη να μου τρυπήσει το στέρνο και να μετρήσω σαν ένα ακόμα παιδί της που η Ελλάδα σκότωσε

Θέλω να πνιγώ κάτω από τα κύματα του Ιονίου και να με κοιμήσει η Αμφιτρίτη κάτω από τον αφρό

Θέλω να γίνω ένα πουλί που θα κοιτά από ψηλά τον θάνατο να σπέρνεται απλόχερα από τους ανθρώπους

Και όταν έρθει η ημέρα που ο ανθρωπος θα είναι ανάμνηση, και θα υπάρχει μόνο τα ποτάμια, οι θάλασσες, τα δάση και τα ζώα,

να κάτσω στα συντρίμια, με ένα κλαδί ελιάς στο ράμφος μου,

Και να γυρίσω στη φωλιά μας, να σε βρώ.