Οι περιπέτειες μιας αυτοκτονικής αναρχίας

Λάβαρο

Κάποιοι λένε πως το χειρότερο ξύπνημα είναι το ξυπνητήρι. Εγώ λέω πως είναι οι σειρήνες βομβαρδισμού.

Το λάθος δεν είναι πως πρέπει να χτενιστώ, να βαφτώ (όχι πολύ, δεν είμαι καμία τσούλα,) να βάλω τα καλά μου (όχι κάτι πρόστυχο). Το λάθος είναι πως τολμάω να χλευάζω το Έθνος και τη Πατρίδα και την Οικογένειά. Το τρίπτυχο που μας στέλνει στο τάφο είτε λιντσαρισμένα, είτε βιασμένα, είτε με σφαίρα στη καρδιά με ένα στεφάνι με λουλούδια που λέει η κορδέλα: "Καλά να πάθεις."

Καλά να πάθω λοιπόν. Καλά να πάθω που η απάντηση μου ήταν βίαιη. Ήταν βίαιη αλλά όσο βίαιη και να είναι δεν θα φτάσει ποτέ στη βία που μου ασκείτε από όταν γεννήθηκα έτσι. Εξεγερμένο, αποκομμένο από τούτη τη κοινωνία και καταραμένο να με φάει το σαράκι της πατριαρχίας.

Μπαμπά, μαμά, δεν φταίτε εσείς. Εγώ φταίω που του έβγαλα τη γλώσσα του παπά και που έκανα το γερό στο δρόμο να νιώσει άβολα που η φούστα μου είναι κοντή και να σταυροκοποιηθεί που έχω ξυρισμένο το κεφάλι μου.

Εγώ φταίω που μου κόβονται τα γόνατα όταν ακούω ασύρματο και δεν είμαι όσο γενναίο όσο οι υπόλοιποι που αψηφούν το κράτος. Εγώ φταίω που είμαι θηλυκός και αρσενική και εγώ φταίω που "δεν έχω αρχίδια" να μιλήσω "αντρίκια".

Καλά να πάθω που με χλευάζουν γιατί υπάρχω και που δεν απειλούν πως θα με δείρουν, αλλά πως θα με βιάσουν.

Ε και τι έγινε; Πάντα αρσενική και θυληκος θα είμαι.
Πάντα άφυλο
και αντισυμβατικό
και φλώρος
και πουτάνα
και τρελή φεμινίστρια
και χαζή
και μυθομανής
και ιθαγενείς που παλεύει για τη γη του
και σεξεργάτρια στο δρόμο χωρίς προστασία
και πάντα μα πάντα
προδότρα του γαμημένου έθνους.