Οι περιπέτειες μιας αυτοκτονικής αναρχίας

Ξανθά Ράστα

Όλο στο πάτωμα κάθετε αυτό το κορίτσι. Δεν τις αρέσουν οι καρέκλες. Βρόμικα και γδαρμένα γόνατα και μπλεγμένα ακουστικά. Χόρτο και μπύρα, χύμα καπνός και παγωτό. Δεν την νοιάζουν πολλά αλλά ταυτόχρονα και τα πάντα. 

Τα βράδυα κλείνει τα μάτια της και φέυγει σε κόσμους μακρινούς και ρόδινους, αφήνωντας πίσω πραγματικότητες άρρωστες σαν αυτή που την ανάγκασαν να ζήσει μέσα. Όλο μιλάει, πάντα έχει να πεί κάτι και μιλάει δυνατά. Όλο γκαρίζει αυτό το κορίτσι και χαμογελά πολύ όμορφα. Χαμογελά και αννατέλει ο ήλιος. 

Τη μια εδώ είναι και την άλλη είναι εκεί, μες στην παρανομία βουτηγμένη αλλά με καρδία μεγαλύτερη απο εκείνη. Τα μαλλιά της είναι μακριά και πλεγμένα σε πλεξούδες και της αρέσει να της τα χαιδέυω και στην πλάτη της έχει ένα λωτό που ανθίζει. Στα πλευρά της το δέρμα της ξεκολλά ανακαλύπτωντας κάτι όμορφο και τερατώδες. 

Τι όμορφη που είναι. Τα μαλλιά της ξανθά και χρυσαφί και τα ματάκια της καφέ ή πράσινα ανάλογα την όρεξή της. Με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο να στολίζει τον κόσμο ολόκληρο και μάτια με κόρες διεσταλμένες κάτω απο ένα γαλανό απογευματινό ήλιο. 

Τα απογεύματα με την παρέα αγκαλιά καθισμένοι σε πέτρινα σκαλοπάτια που αποροφούν την ζέστη του ηλίου, με Μαλαματίνα και πατάτες τηγανητές και στριφτά τσιγάρα. Τα βράδια σε ένα σπίτι δροσερό με γέλια και κλάματα και φαί και κρασιά, ξαφνικές αγκαλιές στις τέσσερις το πρωί και ανοίγματα ψυχής που σας κάνουν να κλαίτε.

Αγκαλίες υποστήριξης και μάτια γαλάζια σαν τις θάλασσες που κολυμπάμε, λόγια τόσο βαθιά που κάνεις μακροβούτια και πνίγεσαι για μερικές στιγμές. Άμμος μέσα στα παπούτσια της που τινάζει στο μπαλκόνι και της φωνάζω γιατί εγώ θα τα καθαρίσω πάλι. 

Αχ δεν μπορώ να την βλέπω να κλαίει. Είναι πανέμορφη όταν κλαίει αλλά δεν κλαίει συχνά, δεν είναι σαν εμένα... Σαν εμένα που κλαίω γιατί πρέπει. 

Καθώς έτρωγε ξαναζεσταμένα μακαρόνια κούνησε ενθουσιασμένα τους ώμους της και χαμογέλασε. Ωω, σας αγαπώ ρε.