Οι περιπέτειες μιας αυτοκτονικής αναρχίας

Συνώνυμα της Νιότης

Εμένα η παιδικότητά μου είχε πείνα,

Εμένα η παιδικότητά μου είχε δάκρυα γονιών πάνω από λογαριασμούς,

Είχε συσσίτια τριγύρω μου και φίλους να μένουν άστεγοι,

Είχε Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο,

Είχε ουρλιαχτά ενός πατέρα και μιας μητέρας ό,τι ώρα κι αν έλεγε το ρολόι,

Είχε πρόωρη κατάθλιψη και χάπια στα δεκατρία,

Είχε κοινωνικούς λειτουργούς και κλάματα πάνω από την εργασία των μαθηματικών,

Είχε μνημόνια και οικονομική κρίση,

Είχε φόβο για το άυριο σε μια ηλικία που θα έπρεπε να ονειρευόμαστε,

Εμένα η νιότη μου είχε εξέγερση και συνομωσία,

Είχε τρέξιμο σε στενά και κρότους να ηχούν σε κάθε πλακάκι και τούβλο της γειτονιάς,

Είχε φωτιά να καταπίνουν καταπιεστές, και καταπιεσμένες να χορεύουν,

Είχε συνέλευσεις μέχρι αργά και κερασμένα τσιγάρα από συντρόφισσες,

Είχε τσακωμούς που γίνανε ψωμί και αλάτι,

Είχε βραδιές αξημέρωτες όπου μάθαινα τη Αθήνα σαν την παλάμη μου,

Είχε μπουνιές και κλωτσιές και γέλια με ματωμένα δόντια,

Είχε μαθήματα δεσίματος μπουκαλιού σε ημιυπόγεια του κέντρου,

Είχε ιδιαίτερα στην αργκό, να μάθω τι είναι το γιούφι και να μη το αγγίξω ποτέ, τι είναι το μυρμήγκι και το σαλάμι,

Είχε δρασκελιές μέσα στο χρόνο κρατώντας χέρι χέρι τους συνομήλικους μου που μεγάλωσαν σαν εμένα, γρήγορα,

Είχε μνήμη απέθαντη, κάθε χρόνο στις λεωφόρους της πόλης και χιλιάδες φωνές να γίνονται μια,

Είχε αντίλαλο ασυρμάτου και καζούρα στο κορδόνι,

Είχε χέρια πίσω από τη πλάτη και το πρόσωπο στο τοίχο,

Είχε τη σβέλταδα του να πετάξεις το μπουκάλι και να πιάσει τόπο,

Είχε οδοφράγματα όσο ψηλά όσο οι τοίχοι, είχε συνθήματα πάνω σε τοίχους,

Είχε μίσος και αγάπη, είχε οργή και χαρά,

Ήταν ιστορία που γράφεται

Γιατί και εγώ ακόμα,

Μέχρι σήμερα, κι άλλα τόσα θα δουν τα μάτια μου,

Μέχρι πράγματι να μεγαλώσω.