𝖥𝗈𝗋𝖾 𝖳𝗂𝗆𝖾

Ch.02

Fore Time-

با چشم‌هایی که درشت شده بودن به اون دو به ظاهر سرباز زل زد
- صبر کن..چی؟
سرباز سمت چپ نیزه رو به جلو متمایل و با فریاد بهش اخطار داد
- زانو بزن!
- شما..یکم جدی به نظر میاین..این یه..-
- ساکت شو و زانو بزن!
یکی از اون دو فرد قدمی سمتش برداشت و باعث شد با ترس قدمی به عقب برداره تا فاصله‌ی قبلی رو حفظ کنه
- هی هی وایسا..عقب بمون..این داره به یه خواب ترسناک تبدیل میشه..
سرباز بی اهمیت به وراجی‌هاش فریاد دیگه‌ای رو به گوش‌هاش هدیه داد
- زانو بزن..این یه دستوره!
به ناچار باشه‌ ریزی زمزمه کرد و اروم روی زانو‌هاش فرود اومد
یکی از اون دو، طنابی رو که متصل به کمربندش بود ازاد کرد و دستا و بازوهاش رو محکم بهم بست
- آه..درد داره، ارومتر روانی!
بازوش توسط مرد کشیده شد و به اجبار سر پا ایستاد
- میتونم بپرسم اینهمه خشونت رو برای چی به خرج میدین؟
هیچ جوابی دریافت نکرد و باعث شد با کلافگی به مسیری که پیش گرفته بودن چشم بدوزه
به نظر میومد داشتن از جنگل خارج میشدن..

****

قدم‌هاشو به ارومی برداشت و از پله‌ها بالا رفت
خسته بود و دورهمی که توی کلاب با دوستاش گرفتن تاثیر مستقیم روی حالش داشت
بر طبق عادت همیشگی، بعد از ورود به اتاق بالا تنه‌ش رو خالی از لباس کرد و خودش رو روی تخت پهن...
تو همون حالت گوشی رو از جیب پشتی شلوارش بیرون اورد و روی دراور گذاشت
اصلا دوست نداشت برای کلاسای صبح بیدار بشه پس الارم گوشیش رو فعال نکرد و خودش رو خیلی زود توی اعماق رویاهاش پیدا کرد...

...

بالشتی که بین دستاش بود رو اروم هول داد و قلطی زد
نظری نداشت که ساعت چنده و چندتا از کلاساش رو از دست داده
اروم پلکاش رو از هم فاصله داد و به سقف خیره شد
نور مستقیمی که خورشید روی دیوارای اتاقش پخش میکرد نشون میداد از صبح گذشته...
- اه..
دستی به موهای بهم ریخته‌ش کشید و از جا بلند شد
به یاد نمیاورد کِی..اما به نظر میومد وسطای خواب شلوارش رو هم در آورده
مستقیما سمت سرویس رفت و بعد از اینکه آبی به صورت و موهاش زد ساعت رو چک کرد
10:24
اگه نهایت سرعت رو هم به کار میگرفت میتونست به دوتا از کلاساش برسه
از توی کمد لباسای مدنظر رو انتخاب کرد و بعد از جمع کردن چند وسیله ضروری و البته کتابهاش و انداختنشون توی کوله از اتاق بیرون زد
سمت پذیرایی رفت و با دیدن مادر بزرگش با لبخند انرژی‌بخشی صبح بخیر گفت
- بالاخره بیدار شدی؟
- دیشب با بچه‌ها بیرون بودیم..خواب موندم
- خواب نموندی..
میونگ‌هی عینکش رو جابجا کرد و با لبخند ادامه داد
- خواستی که بخوابی
جونگکوک چشمکی زد و از توی سینی که دست خدمتکار بود تیکه‌ای پنکیک برداشت
و درحالی که گازی بهش میزد راه خروج رو پیش گرفت
میونگ هی به نوه کوچیکش نگاهی انداخت
- صبحانه نمیخوری؟
- مهم نیست..ناهار میبینمتون!
جونگکوک بلند جواب داد و از عمارت خارج شد
میونگ‌هی نفسش رو ازاد کرد و قهوه‌ی سرد شده‌ی کنارش رو برداشت و جرعه اخر رو نوشید
سمت خدمتکاری که کنارش ایستاده بود، برگشت و بعد از تحویل دادن فنجون نقره‌ای رنگ پرسید:
- سوکجین کجاست؟ بیدار نشده؟
خدمتکار فنجون رو توی سینی بین دستهاش قرار داد و سر خم کرد
- برای بیدار کردنشون به اتاقشون رفتم اما نبودن...
اخماش به حدی نزدیک بهم شدن و کمی فکر کرد..
سوکجین صبح زود چرا باید از خونه بیرون میرفت؟
- امیدوارم اونطوری باشه که فکر میکنم
با لبخند زمزمه کرد و اروم از جا بلند شد تا صبحانه‌ی حاضر روی میز رو مزه کنه...
...
با رسیدن به چراغ قرمز از حرکت ایستاد
ضربه‌ای به فرمون زد و زیر لب فحش داد
- یکم دیگه زودتر میرسیدم پشت این لعنتی نمیموندم
به عابرا خیره بود تا اون تایم لعنتی سریعتر بگذره
حواسش به بچه‌ای که توی کالسکه نشسته بود و با اسباب بازیش بازی میکرد جمع بود و نتونست از آینه موتوری که با سرعت بهش نزدیک میشد رو ببینه
با ضربه‌ی محکمی که به ماشین برخورد کرد به جلو پرت شد و به کمک کمربند بدون هیچ اسیبی سرجاش برگشت
فورا از آینه به عقب خیره شد و کمربندش رو باز کرد
از ماشین پیاده شد و بدون بستن در به پسری که روی موتور خم شده بود نگاه کرد
- مگه کوری؟ چجوری ماشین به این بزرگی رو ندیدی؟ نمیبینی چراغ قرمزه و اینهمه ماشین توقف کردن؟
پسر اروم از موتور پیاده شد و با دیدن کوبیدگی که روی بدنه آئو‌دی قرمز رنگ به وجود اورده بود لب گزید
سرش رو خم کرد و با شرم متاسفم رو زمزمه کرد
جونگکوک به ثانیه‌های چراغ قرمز و ترافیک سنگین پشت سرشون خیره شد
- اینجوری نمیشه..شمارت رو بهم بده..با یه کارت..زودباش
پسر اروم کلاه ایمنی رو از سرش برداشت و روی دسته‌ی موتور قرار داد
- الان..میدم..
از توی جیب پشتی شلوار لی‌ش کارت شناساییش رو بیرون اورد و به جونگکوک داد
جونگکوک کارت رو بالا اورد و به عکس و چهره پسر دقت کرد
اسم تایپ شده رو با صدای بلند خوند
- پارک جیمین..شمارتو بهم بده
جیمین مضطرب به جونگکوک نگاه کرد
-شمارم..شمارمو..حفظ نیستم
جونگکوک پوزخند زد
- تو دیگه اخرشی..
سمت ماشینش چرخید و کارتی رو بیرون اورد و سریعا جلوی جیمین نگه داشت
- بهم زنگ بزن..اگه در بری برات بد میشه
بوق ماشینای پشت سری اعصابش رو خورد میکرد
بدون توجه به جیمینی که داشت حرف میزد چرخید و سوار ماشین شد و کارت شناسایی توی دستش رو روی داشبورد انداخت..
پاش رو روی پدال گاز فشرد و به سرعت راه افتاد
جیمین برای ماشینای پشتی به نشونه‌ی تاسف سری خم کرد و فرمون موتور رو به دست گرفت و کنار جدول پارک کرد
کارت رو بالا اورد و شماره‌ی زیرش رو توی گوشیش نوشت
ایکون سبز رنگ رو لمس کرد و بعد از اینکه مطمئن شد شماره‌ش برای اون پسر افتاده گوشیش رو به جیبش برگردوند
اگه فقط حواسش روی اون موتور مشکی رنگ نبود الان توی این دردسر نمی‌افتاد
- فکر کنم دوباره گند زدم..
...
سوییچ رو دست گرفت و از ماشین پیاده شد..با فکر کردن به پسر موتوری توی ترافیک گوشیش رو بیرون اورد و تماس از دست رفته‌ش رو چک کرد
مطمئنا خودش بود..شماره‌ش رو به اسم موتوری سیو کرد و گوشی رو توی جیب شلوارش گذاشت
قدماش رو با دقت برداشت و بعد از رسیدن به راهرو تونست هه‌جون رو ببینه
- ظهرت بخیر پسر..
هه جون بلند بیان کرد و باعث شد چند نفری که از کنارشون رد میشدن نگاهی به شخص جدید بندازن
- چطور تونستی بعد از دیشب صبح زود بیدار شی؟
جونگ‌کی دستش رو دور گردن دوست صمیمی‌ش حلقه کرد
- همه مثل تو دانشجوی مورد علاقه وون نیستن که اگه پنج جلسه هم غیبت کنی بازم نندازدت
جونگکوک خندید
درحالی که باهم حرف میزدن سمت کلاس بعدیشون قدم برداشتن