Η Υβέϊν πίστευε πως θα ζούσε δυστυχισμένη σε μια από τις τέσσερις περιοχές του Βασίλειου για πάντα . Αλλά . . . Η μοίρα τις είχε αλλά σχέδια , μάλλον όχι μοίρα αλλά Κενάζ . Η Υβέϊν καλείτε με την βοήθεια των φίλων της να σπάσει μια κατάρα . Θα τα κα...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ζήτησα από την Μίστ να ετοιμάσει ότι χρειάζεται να πάρει μαζί της . Όταν εκείνη μπήκε στο σπίτι εμφανίστηκαν οι υπόλοιποι . <<Είχα δίκιο τελικά >> Μουρμούρισε η Αζούρα . Ο Κεναζ με κοίταξε σαν να έψαχνε , εάν είμαι καλά . Τον πλησίασα και τον αγκάλιασα . <<Καλά είμαι .>> Του είπα και ένιωσα ένα βάρος να αφήνει τους ώμους του . <<Το ήξερα πως δεν είχατε φύγει >> Η φωνή της Μίστ ακούστηκε και κοιτάξαμε όλοι προς το μέρος της . <<Μίστ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω >> Της είπε ευγενικά ο Κεναζ <<Δεν μπορώ να πω το ίδιο , έρχομαι για την Υβέϊν . Γιατί το κέρδισε . >> Του απάντησε εκείνη γλυκόπικρα . <<Εντάξει , ας φύγουμε τώρα >> Είπε ο Θαριον και έπιασε το χέρι μου . Η ζεστασιά της μεταμόρφωσης κατέκλυσε το σώμα μου . Όταν το φως αποχώρησε είχε τα πως έμοιαζα με ξωτικό . Κοίταξα τον Κενάζ και τον έπιασα να κοιτάζει την λίμνη Γκέμπο , που απλωνόταν μπροστά μας σε όλο της το μεγαλείο . Το φως του ηλίου διαγράφονταν επάνω στο κρυστάλλινο νερό το έκανε να μοιάζει ψεύτικο . Τον πλησίασα και ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του . Εκείνη την στιγμή τα ξέχασα όλα . Ήμουν εγώ και το ταίρι μου μπροστά από την λίμνη που εμφάνισε τον δεσμό μας . <<Θα ξαναέρθουμε εδώ , όταν όλα θα έχουν τελειώσει , στο υπόσχομαι >> Η φωνή του με έκανε τα κοιτάξω το πρόσωπο του . Ο ήλιος έκανε τα μάτια του να λάμπουν σας διαμάντια . Ενευσα γλυκά και φίλησα απαλά τα χείλη του . Γυρίσαμε στους υπόλοιπους . Η Μίστ μας κοίταξε με απορία . <<Είστε Ταίρια έτσι δεν είναι ;>> Ρώτησε η φωνή της μαλακή για πρώτη φορά . <<Ναι >> Απάντησε αμέσως ο Κεναζ . <<Απίστευτο , δεν έχει υπάρξει δεσμός εδώ και αιώνες >> Εξήγησε . Δεν είχα ιδέα , πίστευα πως ήταν κάτι συχνό . <<Ξέρω ένα πιο γρήγορο δρόμο για τα τείχη , μόνο μια ώρα περπάτημα από εδώ >> Μας είπε , σαν το ταίριασμα μας να της έδωσε ένα κίνητρο να μας βοηθήσει . <<Δείξε μας τον δρόμο >> Είπε ο Θαριον και ξεκινήσαμε τον δρόμο μας για τα τείχη .
Στεκόμαστε μπροστά από τα γιγάντια τείχη . <<Τώρα τι κάνουμε ; >> Ρώτησε ο Θάριον ανυπόμονα . <<Γιατί δεν το περνάμε πετώντας ;>> Απορεί η Αζούρα . <<Θα τραβήξουμε προσοχή , θα μας δουν στρατιώτες . >> Της εξηγεί ο Κεναζ <<Κοιτάξτε να μαθαίνετε >> Μας λέει η Μίστ περήφανα και αγγίζει το τοίχος με την παλάμη της <<Κρουσιάτους>> Είπε μια αρχέγονη λέξη και ξαφνικά το τοίχος άρχισε να υποχωρεί σαν ένα πέρασμα . Δεν έχουμε πει τίποτα για την κατάρα , δεν της έχουμε πει πως θα περάσουμε στην καρδιά του Βασίλειου . Το μέρος όπου κανείς δεν γνωρίζει . Ο Κενάζ την εμπόδισε από το να σκέφτεται το που ακριβώς είμαστε , πέρα από τα τοίχοι . Βαδίσαμε όλοι μέσα από αυτό γρήγορα πριν κλείσει . << Τι σημαίνει η λέξη ;>> Ρώτησε αθώα η Αζούρα . <<Βασανιστήριο >> Της απάντησε ξενέρωτα η Μίστ <<Γιατί ;>> Ρώτησα με την απορία να με τρώει . << Όταν έγινε ο πόλεμος , λένε πως κάτω από το τοίχος έμειναν βασανισμένα πτώματα στρατιωτών .Έτσι προς τιμήν τους όταν κάποιο αληθινό ξωτικό >> Λέει σαν υπενθύμιση ότι δεν είμαστε ξωτικά , έχει δίκιο δεν είμαστε . << Αγγίζει το τοίχος και λέει την λέξη , δεν ξεχνάει ποτέ το αίμα που χύθηκε για να ζει εκείνο τώρα >> Είπε και ρίγος διαπέρασε το κορμί μου . Τόσο αίμα , τόσος πόνος . Ένας πόλεμος δεν κοιτάζει την περιοχή από όπου έρχεσαι . Ένας πόλεμος διψάει για αίμα . Απλά εμείς είμαστε αρκετά αφελής και πέφτουμε στην παγίδα του . Θυμάμαι τα λόγια του Κεναζ μια μέρα πριν κάνω την Σκνΐμ . Έρχεται πόλεμος . Δεν έχει περάσει μια βραδιά που να μην το έχω σκεφτεί . Ίσως το προλάβουμε , ίσως καταφέρουμε να τον αποτρέψουμε . Ίσως — <<Είναι . . . άνοιξη . >> Η φωνή της Μίστ με βγάζει από τις σκέψεις μου . Περπατάμε μέσα από το αραιό δάσος , μέσα στην δροσιά την άνοιξης . Ωχ . . . Ποσό που έλειψε . Επιτέλους μετά από λίγη ώρα , που μοιάζει αιώνας , βλέπω το παλάτι .
