Η Υβέϊν πίστευε πως θα ζούσε δυστυχισμένη σε μια από τις τέσσερις περιοχές του Βασίλειου για πάντα . Αλλά . . . Η μοίρα τις είχε αλλά σχέδια , μάλλον όχι μοίρα αλλά Κενάζ . Η Υβέϊν καλείτε με την βοήθεια των φίλων της να σπάσει μια κατάρα . Θα τα κα...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Υβέϊν Είναι το ίδιο απόγευμα από την ώρα που η Μίστ πέρασε στην τελετή . Ακόμα νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή . Είμαι στο δωμάτιο του Κεναζ , έξω στο μπαλκόνι βλέποντας τον ήλιο να δύει . Όσο ο Κεναζ ετοιμάζει τις απαραίτητες προμήθειες για το ταξίδι τους . Δεν με ρώτησε ξανά , για να το ένα θα τους ακολουθήσω στο ταξίδι . Αποδέχτηκε την απόφαση μου , και την σεβάστηκε απόλυτα . Κι όμως κάτι μέσα μου με τρώει , αλλά δεν μπορώ ακριβώς να καταλάβω τι . Θυμάμαι το χαμόγελο της Μίστ . Εκείνη την στιγμή ένιωσα πως ο κόσμος σταμάτησε . Κάτι είδε , άκουσε δεν ξέρω αλλά κάτι άλλαξε . Είμαι σίγουρη . <<Υβέϊν .>>Η φωνή της Μίστ με πιάνει απροετοίμαστη . Γυρνάω και την βλέπω να φοράει την επίσημη πανοπλία της καρδιάς του Βασίλειου . Τα κλασσικά μαύρα δερμάτινα . Που εγώ αυτή την φορά δεν φοράω . Να το πάλι . Αυτό το συναίσθημα . << Φεύγετε κιόλας ;>> Την ρωτάω προσπαθώντας να καταπιέσω εκείνο το συναίσθημα . <<Ναι ήρθα να σε χαιρετήσω >> Τα λόγια της αγγίζουν κάτι μέσα μου . Άλλαξε , πράγματι άλλαξε . Σαν κάτι , η κάποιος να ξύπνησε μέσα της αυτό που τόσα χρόνια κοιμόταν . Αυτό που πραγματικά είναι . << Σου πάνε >> Της λέω όταν το βλέμμα μου πέφτει τα κάστανα φτερά της . <<Σε ευχαριστώ , δεν θα είχα φτάσει εδώ χωρίς την βοήθεια σου >> Μου λέει και με πλησιάζει πιάνοντας τα χέρια μου στα δικά της . <<Άλλαξες >> Της λέω και χαμογελάει αθώα . << Ναι νομίζω πως άλλαξα >> Μου λέει και αφήνει τα χέρια μου . Πριν βγει ομως από την πόρτα μου λέει στα ξαφνικά . <<Ξέρεις κατάλαβα πως αυτό που είμαστε δεν το καθορίζουν άλλοι για εμάς . Αυτό που είσαι Υβέϊν , δεν μπορούν να το καθορίσουν εκείνες οι ιερείς . Αλλά εσύ . Εσύ θα αποφασίσεις εάν θα τις αφήνεις να ελέγχουν την ζωή σου , εσένα , ακόμα και μετά από τόσα χρόνια .>> Μου χαμογελάει και βγαίνει από το δωμάτιο . Το συναίσθημα που ένιωθα ήταν θυμός . Ατόφιος θυμός . Θύμωνα με εμένα , που άφηνα εκείνες να με ελέγχουν . Όχι πια . Δεν είμαι εκείνο το μικρό απροστάτευτο κοριτσάκι τώρα πια . Πηγαίνω μπροστά στον καθρέφτη μου . Εμφανίζω τα φτερά μου και βουρκώνουν τα μάτια μου . Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου . Όχι , όχι πια
