𝒦𝐸𝒩𝒜𝒵

•𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 37•

Σηκώθηκα αργά , ένιωσα τις πληγές μου ήδη να επουλώνονται . Έπρεπε να βοηθήσουμε τον Χούκα . Έπρεπε να κάνουμε κάτι , η Ραΐζα ακόμη βρίσκεται ελεύθερη κάπου εκεί έξω .
<Κ-Κεναζ πρέπει να τον βοηθήσουμε > Λέω στον Κεναζ και σηκώνομαι , νιώθω την πλάτη μου να με καίει πόνος με διαπερνά και καταπνίγω ένα ουρλιαχτό που απειλεί να τρέξει .
<Υβέϊν , τραυματίστηκες  άσχημα δεν —> Τον διακόπτω πριν συνεχίσει και με κάνει τα υποκύψω τελικά στην μάχη με τον εαυτό μου .
<Κεναζ , εμείς το ξεκινήσαμε αυτό , εμείς πρέπει να το τελειώσουμε > Του λέω και έρχεται να σταθεί μπροστά μου . Εμείς αποφασίσαμε να σπάσουμε την κατάρα . Μέσα από όλο αυτό το ταξίδι βρήκαμε τους εαυτούς μας . Βρήκαμε ο ένας τον άλλον .
Βρήκα τον Κεναζ το ταίρι μου .
Σε έναν κόσμο γεμάτο μιζέρια , φόβο , βρήκα την αγάπη . . . Χάρη σε εκείνον .
Μια οικογένεια .
<Ας είναι τότε να τελειώσουμε μαζί ταίρι μου > Μου λέει και ξεκουράζει το μέτωπο του στο δικό μου .

Φύγαμε από το παλάτι , και το να ανοίξω τα φτερά μου ήταν ειδικά μια δοκιμασία από μόνη της . Ο πόνος ήταν αβάσταχτος , τα φτερά μου δυσλειτουργούσαν από το βαθύ κόψιμο στην πλάτη μου . Όμως τα κατάφερα να ξεπεράσω όλη την δοκιμασία και τα πετάξω πλάι στον Κεναζ , μαζί μας ο Θαριον η Αζούρα και η Μίστ . Η οποία συνήλθε γρήγορα χάρη στο καθαρόαιμο αίμα της . Πετούσαμε πάνω από τις πεδιάδες , λουλούδια τις κοσμούσαν πανέμορφα . Η ευωδία τους τόνιζε τον αέρα γλυκά .
Μετά όμως ο άνεμος άρχισε να γίνεται γκρίζος . Καπνός έκανε την όραση μου δυσκολότερη . Γύρισα και είδα τον Κεναζ και τους υπόλοιπους να δυσκολεύονται το ίδιο .
Τότε το είδα .
Το πεδίο μάχης , κάτω από εμάς . Άντρες πολεμούν σώμα με σώμα . Ουρλιαχτά πόνου , και δυναμικότητας ακούγονταν παντού . Είδα τον Χούκα να πετάει ανάμεσα τους , τα χέρια του έλαμπαν με ένα χρυσό φως ήταν σαν να το μοίραζε στους ακούραστους στρατιώτες . Κατεβήκαμε κάτω , είδα άντρες να αφήνουν τα όπλα τους στο έδαφος να πέφτουν . Τα πιάνουν το κεφάλι τους και να ξεσπούν σε κλάματα .
<Κεναζ τι γίνεται ;! > Τον ρώτησα φωνάζοντας για να με ακούσει .
<Ένα θαύμα >, είπε ο Θαριον και κοίταξα μπροστά μου . Όλοι τους έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά . Αγκάλιαζαν ξωτικά τους δράκους και γελούσαν . Τότε καταλαβα τι πραγματικά συμβαίνει .
Θυμούνται . Οι αναμνήσεις από τον καιρό όπου όλο το βασίλειο ήταν ενωμένο σαν μια γροθιά επιστρέφουν . Βλέπω τον Χούκα να μας πλησιάζει με τρόμο να καλύπτει τα χαρακτηριστικά του . Δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάζω το πλήθος μπροστά μου που είναι τόσο χαρούμενο επιτέλους ενωμένο . Τόσος κόπος , τόση μάχη δεν πήγε άδικα τελικά σωστά ;
Ήθελα να αγκαλιάσω όλη μου την οικογένεια το ταίρι μου να του πω επιτέλους ποσό τον αγαπώ Τότε όμως ένιωσα ένα κρύο κύμα σκοταδιού να με πλησιάζει . Ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά δεν πρόλαβα τα δράσω . Δεν πρόλαβα να κινηθώ. . . Κι όμως η μοίρα μπορεί να παίξει ένα βρώμικο παιχνίδι . Η μάλλον . . . Μια μάγισσα μπορεί . Γύρισα και κοίταξα τον Κεναζ , και για μια στιγμή τον είδα να χαμόγελα ικανοποιημένος από την Ειρήνη που εκτυλίσσονταν μπροστά μας . Όμως γρήγορα το χαμόγελο του έσβησε και τον είδα να τρέχει κοντά μου αλλά πριν προλάβει να με πιάσει , ένας αδιανόητος πόνος διαπέρασε το κορμί μου . Ούρλιαξα από πόνο , γύρισα και είδα την Ραΐζα να στέκεται πίσω μου με ένα χαμόγελο στα χείλη της . Κοίταξα το σώμα μου και είδα ένα μαύρο σπαθί να το έχει διαπεράσει . Με τρεμάμενο χέρι ακούμπησα το ξίφος , και ο πόνος με έκανε να ούρλιαξω ξανά . Ναι είναι αληθινό αυτό που συμβαίνει τώρα . Τα πόδια μου με εγκατέλειψαν , γονάτισα επάνω στην κρύα λάσπη , πάνω από τα αίματα των στρατιωτών που τώρα γελούσαν όταν εγώ . . . Όταν εγώ πέθαινα .
<Υβέϊν ! > Η κραυγή πόνου και θλίψης του Κεναζ με έκανε να πονέσω περισσότερο . Το ταίρι μου είναι εδώ . Με πήρε στα χέρια του με κοίταξε με πόνο στα μάτια . Ήξερε τι έρχονταν . Γονάτισε κοντά μου και με κοίταξε στα μάτια .
<Πρέπει , πρέπει να το βγάλω > Είπε και ενευσα θετικά . Με μια κίνηση χωρίς να χάνει χρόνο τράβηξε το σπαθί από μέσα μου . Ένιωσα τον ψυχή μου να ουρλιάζει από τον πόνο . Έπεσα στον αγκαλιά του , ξάπλωσα πάνω του μύρισα το άρωμα του . Είδα τον Θαριον να κρατά ένα μαχαίρι ενάντια στον λαιμό της Ραΐζα . Εκείνη ακόμη χαμογελούσε .
<Γιατί ;! Είχες ήδη χάσει γιατί να το κανείς αυτό διαολεμένη μάγισσα !! > Της φώναξε η Αζούρα με δάκρυα στα μάτια και γονάτισε και εκείνη δίπλα μου .
<Κανε κουράγιο όλα καλά θα πάνε > Με καθησύχασε αλλά ο πόνος δεν περνούσε . Δυνάμωνε .
<Κανείς δεν θα έπρεπε να έχει αυτό που εγώ δεν είχα ένα ταίρι . Μια αγάπη χωρίς όρια . > Είπε η Ραΐζα και για μια στιγμή την λυπήθηκα . Αγάπη . Αυτό δεν ψάχνουμε όλοι .