𝒦𝐸𝒩𝒜𝒵

• 𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 30•

Υβέϊν
Νιώθω το χέρι του Κεναζ γύρω από το δικό μου και μόνο αυτό μου φέρνει λίγη γαλήνη . Όταν μπαίνουμε στο δωμάτιο του με αφήνει . Ξέρει τι είδα , τι ένιωσα , τα ένιωσε όλα μέσα από τον δεσμό το γνωρίζω . <<Πάρε βαθιές ανάσες>> Μου είπε και στάθηκε μπροστά μου . Πήρα μια βαθιά ανάσα , και ύστερα την άφησα . <<Ξανά >> Μου είπε και το έκανα . Ένιωθα την καρδιά μου να ηρεμεί . <<Κενάζ εγώ δεν μπορώ να ξαναπάω εκεί >> Του λέω επιτέλους . <<Το ξέρω , Υβέϊν δεν χρειάζεται να πας . Εάν δεν είσαι έτοιμη .Θα πάμε εγώ Ο Θαριον η Αζούρα και Μίστ , θα φέρουμε το βιβλίο και θα γυρίσουμε πίσω . >> Νιώθω ένα βάρος να φεύγει από τους ώμους μου . Με πλησιάζει και κλείνει στην αγκαλιά του . Δεν μπορώ όμως παρά να νιώσω τύψεις που θα τους αφήσω μόνους τους . Που θα αφήσω το ταίρι μου μόνο του . Είμαι δειλή . <<Όχι ! Σταματά . >> Μου φωνάζει και με απομακρύνει . <<Υβέϊν , ρισκάρω να χάσεις την ψυχική σου υγεία όταν δεν είναι τόσο αναγκαίο να έρθεις . Θα τα καταφέρουμε μια χαρά μόνοι μας >> Με καθησυχάσει και με κλείνει για μια ακόμα μια φορά στα χέρια του , το μέρος όπου μπορώ να μείνω για πάντα .

Είναι η επόμενη ημέρα . Η ημέρα όπου η Μίστ θα περάσει την τελετή . Αποφάσισα να πάω να της μιλήσω έτσι πηγαίνω τώρα στο δωμάτιο της . Η Μίστ ξέρει τα πάντα τώρα . Ο Κενάζ από εχθές ανησυχεί πως κάτι θα τις συμβεί εξαιτίας της κατάρας. Οποίος ξέρει το παραμικρό για αυτό το βασίλειο έξω από τα τοίχοι θα πέσει νεκρός . Με τον Θαριον ήταν αλλιώς εκείνος μεγάλωσε εδώ .Χτυπάω την πόρτα δυο φορές . Δεν ακούω απάντηση μπορεί να μην με άκουσε έτσι ανοίγω και μπαίνω . Την βλέπω να κάθετε στο κρεβάτι της με το λευκό φόρεμα , που φοράς πριν την τελετή . Η πλάτη της είναι στραμμένη σε εμένα . <<Μίστ ;>> Κάθομαι δίπλα της . Κοιτάξω το πρόσωπο της και βλέπω δάκρυα να τρέχουν στα μάτια της . Άγχος με καταλαμβάνει . Λένε πως εάν είσαι αδύναμος , μπορεί να μην βγεις ποτέ από την λίμνη . <<Φοβάμαι , δεν θέλω να αφήσω πίσω μου το μόνο πράγμα που μου θυμίζει αυτό που είμαι >> Ψιθυρίζει . <<Κοίτα με >> Της λέω και με κοιτάζει . Τα μεγάλα μάτια της κόκκινα από το κλάμα . <<Μπορεί να μην είσαι ξωτικό μετά την τελετή . Δεν θα μοιάζεις με ξωτικό αλλά με δράκο . Δεν θα θυμίζεις σε τίποτα ξωτικό . >> Της λέω λόγια αληθινά . Δεν κρύβω τίποτα . Της ξεφεύγει ένα λυγμός . <<Αλλά. . . Θα είσαι για πάντα ξωτικό εδώ >> Τις λέω και αγγίζω με την παλάμη μου την καρδιά της . <<Πες μου σταμάτησες να αγαπάς τον πατέρα σου όταν δεν μπορούσες να τον νιώσεις , η να τον δεις ;>> Την ρώτησα γνωρίζοντας την απάντηση της . <<Όχι φυσικά >> Μου λέει και σκουπίζει τα μάτια της . <<Μην σταματήσεις να αγαπάς εκείνο το κομμάτι σου ακόμα και όταν το χάσεις >> Της λέω και σηκώνετε . <<Εντάξει είμαι έτοιμη . >> Μου λέει αποφασιστικά . Χωρίς ίχνος φόβου μέσα της . Βαδίζουμε προς την κεντρική αίθουσα όπου μας περιμένουν οι υπόλοιποι . Ο Κεναζ είχε εξηγήσει στην Μίστ από έχεις την διαδικασία . Δεν υπήρχε κόσμος , ούτε καμία γιορτή δεν είχαμε χρόνο .
Στάθηκα δίπλα στον Κεναζ και έπιασα το χέρι του στο δικό μου , καθώς έβλεπα την Μίστ να στέκετε μπροστά από την λίμνη.
Μίστ
Φοβόμουν τόσο πολύ . Ακόμα φοβάμαι δεν θα το κρύψω . Κοιτάζω νερό . Μοιάζει τόσο αθώο , τόσο αγνό . Ενώ είναι αυτό που θα μου στερήσει ότι αγαπώ . Τα λόγια όμως της Υβέϊν , κάτι ξύπνησαν μέσα μου . Θυμήθηκα αυτό που μου έλεγε πάντα ο πατέρας μου .
Σταματάς να πιστεύεις στο φεγγάρι όταν βγαίνει ο ήλιος ; Σταματάς να πιστεύεις στον ήλιο όταν βγαίνει το φεγγάρι ;
Πάντα με ρωτούσε αυτό όταν έχανα την πίστη μου σε κάτι . Θα το κάνω για εκείνον . Για να μπορώ να βοηθήσω να αποτραπεί ο πόλεμος . Πριν κάνω ένα βήμα , άρχισα να νιώθω ένα πόνο στο στήθος μου . Τι μου συμβαίνει ; Πέφτω στα γόνατα και αρχίζω να ουρλιάζω από τον πόνο . Νιώθω να μου ξεριζώνουν την καρδιά .
Υβέϊν
Βλέπω την Μιστ να πέφτει κάτω ουρλιάζοντας και τρέχω δίπλα της . <<Μίστ ! Μίστ ! >> Της φωνάζω αλλά δεν μου απαντάει . <<Η κατάρα , η κατάρα δεν την αφήνει να ζει , ξέρει ! >> Ουρλιάζει η Αζούρα , τρόμος στα μάτια της . Ο Κεναζ αρπάζει τα χέρια της και κλείνει τα μάτια του . Ξέρω τι κάνει , την κάνει να ξεχάσει . Αυτό θα χαλάσει τα σχέδια μας . Αλλά δεν έχει σημασία , μια ζωή διακυμαίνεται . Η Μίστ ξαφνικά σταματάει να ουρλιάζει . Μας κοιτάζει μάτια γουρλωμένα . <<Ποιοι είστε; >> Μας ρωτάει και σηκώνετε όρθια .
Η κατάρα δεν με άφηνε να την κάνω να ξεχάσει μόνο αυτά που χρειάζομαι . Ήταν η όλα η τίποτα . Δεν μας θυμάται . Μου λέει νοερά ο Κεναζ .
Τι κάνουμε τώρα ; Τον ρωτάω συνεχισμένη . Δεν μπορώ να φανταστώ το τι σκέφτεται η Μίστ . Κοιτάζει τέσσερις αγνώστους , σε ένα μέρος όπου δεν έχει ιδέα που είναι .
<<Είχες ένα ατύχημα , βρισκόμαστε σε ένα ιατρείο λίγο έξω από την Λαχίνα . Μην ανησυχείς . Βουτά στο νερό και θα γίνεις καλά . Είναι μαγεμένο >> Η φωνή του Θάριον με πιάνει απροετοίμαστη . Προσπαθεί να ολοκληρώσει την διαδικασία . Αλλά με τι ρίσκο ; Η Μίστ μπορεί να μην βγει ποτέ από εκεί . <<Είστε γιατροί ; Γιατί να με φέρουν σε γιατρούς Χούκα ; >> Ρωτάει εκείνη καχύποπτα . Ίσως πρέπει να βρουνε πρώτα το βιβλίο και μετά βλέπουμε τη κάνουμε . <<Χτύπησες στο κεφάλι , είμαστε ειδικοί . Μπες στο νερό και θα τα θυμηθείς όλα >> Συνεχίζει ο Θαριον . <<Θαριον . . . >> Ο Κεναζ τον προειδοποιεί να σταματήσει .Νιώθω το αίμα μου να σταματά όταν βλέπω την Μίστ να μπαίνει στο νερό και να χάνεται .
Μίστ
Θυμάμαι έναν έντονο πόνο , μετά σκοτάδι  και μετά αυτά τα τέσσερα πρόσωπα . Από ότι φαίνεται αυτό το νερό είναι μαγεμένο . Για να θυμηθώ πρέπει να γίνω καλά . Έτσι να'με τώρα προχωρώντας στο νερό . Αφήνομαι , και τότε ξαφνικά νιώθω κάτι να με τραβάει προς τα κάτω . Τι χαζή που είμαι , μπορεί να μου είπαν ψέματα . Ποτέ δεν έπρεπε να εμπιστευτώ Χούκα , αλλά κάτι στα μάτια εκείνης της κοπέλας με τα λευκά μαλλιά με έκανε να την εμπιστευτώ . <<Πονάς το νιώθω >> Μια φωνή ακούγεται και σχεδόν πνίγομαι . Ο μπαμπάς μου . Η φωνή του ηχεί γύρω μου . Νιώθω ένα πόνο στο στήθος μου . Τι διάολο συμβαίνει ; Πως γίνεται να είναι εδώ .; Είναι νεκρός . Δεν μπορεί . Γυρνάω και αντικρίζω το πρόσωπο του. Τα γκρίζα μαλλιά του, και τα μεγάλα κάστανα μάτια του με κοιτάζουν πίσω . Κολυμπάω προς το μέρος του και τον αγκαλιάζω . Ούτε ένα δευτερόλεπτο μετά νιώθω το οξυγόνο στους πνεύμονες μου να τελειώνει . <<Πάρε ανάσα κόρη μου >> Μου λέει και το κάνω . Ποτέ μα ποτέ δεν θα μου έκανε κακό . <<Μπαμπά μου , μου έλειψες τόσο πολύ >> Του λέω και χαϊδεύω το μάγουλο του . <<Μίστ άκουσε με , δεν έχω πολύ χρόνο . Οι ιεροί δράκοι με έφεραν εδώ >> Μου λέει αλλά δεν καταλαβαίνω . <<Μπαμπά τι εννοείς ;>> Τον ρωτάω ανήξερη . <<Θυμήσου τα πάντα >> Ακούγεται μια δεύτερη φωνή και βλέπω ένα κίτρινο δράκο να στέκεται πίσω από τον μπαμπά μου . Αμέσως τον τραβάω πίσω μου . Ο δράκος έρχεται μπροστά μου και αγγίζει το μέτωπο μου και με το χέρι του . Τα μακρυά νύχια του νιώθω πως τρυπούν το κεφάλι μου . Χιλιάδες εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μου .
Δράκοι . Η Υβέϊν . Το Δάσος . Η κατάρα . Το παλάτι . Η τελετή. Η τελετή ! Βρίσκομαι στην τελετή . Με μια δρασκελιά απομακρύνομαι . <<Πες μου Μίστ , τι φοβάσαι περισσότερο από όλα ;>> Με ρωτάει ξαφνικά . Το κίτρινο σώμα του τριγυρίζει γύρω μου . Ο Πατέρας μου είναι κοντά μου . Κρατάω το χέρι του . <<Φοβάμαι πως θα χάσω , αυτό που είμαι . Πως εάν σταματήσω να είμαι ξωτικό θα ξεχάσω ποια είμαι >>Του απαντώ ειλικρινά . Το κεφάλι μου πονάει τρομερά.! Τον βλέπω να χαμογελάει σαν να ήξερε τι θα έλεγα . Φοβάμαι είναι η αλήθεια . Νιώθω πως θέλω κλάψω αλλά δεν μπορώ. Ο μπαμπάς μου είναι εδώ . Είναι τόσο πολύτιμος . Αλλά το ξέρω μέσα μου πως σε λίγο θα εξαφανιστεί . Αυτό με σκοτώνει . <<Θα μπορούσες να δεχτείς την ευλογία από ένα δράκο , από το είδος που τόσο μισείς ;>> Με ρωτάει ήρεμα . Θα μπορούσα ; Ναι , για να αποτρέψω ένα πόλεμο , για να βοηθήσω να διαλυθεί μια κατάρα που έχει χωρίσει οικογένειες , ναι . Για να μην πονέσει κανείς όσο πόνεσα εγώ.
<<Ναι θα το έκανα >> Απαντάω χωρίς ίχνος αμφιβολίας . <<Θα τη έχεις τότε >> Λέει και αρχίζει να με τυλίγει με φως , είναι παντού . Νιώθω σαν να ξαναγεννιέμαι . Φως, βλέπω μόνο φως να βγαίνει από παντού . Όταν το φως εξαφανίζεται νιώθω διαφορετική . Ο δράκος έχει εξαφανιστεί , τώρα μπροστά μου στέκεται ο μπαμπάς μου . <<Σε βλέπω , κάθε μέρα σε προσέχω , δεν είσαι μόνη σου ποτέ δεν ήσουν . Σε προσέχω από τα αστέρια . >> Μου λέει σαν να είναι αντίο .Το ξέρω πως είναι . <<Σαγαπώ κόρη μου , ποτέ μου δεν σταμάτησα να σαγαπώ>> Μου λέει και τον βλέπω να εξαφανίζεται . <<Σαγαπω μπαμπάκα μου , σαγαπω >> Του λέω και πιάνω το χέρι του , σιγά σιγά όμως εκείνος το αφήνει καθώς εξαφανίζεται στο σκοτεινό χρώμα του νερού . Τότε νιώθω κάτι να με σπρώχνει προς τα πάνω . Βγαίνω από το νερό και ουρλιάζω . Ήθελα να του πω τόσα πολλά , τόσες λέξεις που ήθελα να του πω . Πως δεν περνάει μέρα που να μην μου λείπει , που να μην τον σκέφτομαι . Ευχαριστώ που με προστάτεψε όπως κανείς άλλος . <<Μπαμπά . . .>> Ψιθυρίζω μέσα από τους λυγμούς μου . Όλα όμως σταματάνε όταν κοιτάζω την αντανάκλαση μου στο νερό . Τα μαλλιά μου είναι πλέον κάστανα , και τα μάτια μου είναι γαλαζοπράσινα . Όταν όμως το βλέμμα μου πέφτει στα αυτιά μου . Όλα σταματάνε . Είναι μυτερά , που σημάνει . . . Είμαι ακόμα ξ-ξωτικό . Δεν μου το πήραν . Τότε νιώθω ένα βάρος στην πλάτη μου . Γυρνάω και αντικρίζω δυο μεγάλα , καφέ μεμβρανώδη φτερά . Έχω φτερά , μπορώ να πετάξω ξανά . Δεν μπορώ να προσδιορίσω το πόσο χαρούμενη είμαι . Σηκώνομαι όρθια , τα πόδια μου τρέμουν . Είμαι υβρίδιο . Μισή ξωτικό , και καθαρόαιμη δράκος . Κοιτάζω την Υβέϊν η οποία χαμογελάει . Δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω και εγώ . Ο δράκος με λυπήθηκε , μου έκανε την χάρη ; . Δεν έχω ιδέα . Άκουσα ξανά την φωνή του μπαμπά μου , τον είδα . Είμαι ακόμα ξωτικό . Και μπορώ να βοηθήσω , σαν καθαρόαιμος ευλογημένος δράκος . <<Καλός ήρθες πίσω >> Μου λέει η Αζούρα και υψώνω το πιγούνι μου . <<Έχουμε ένα πόλεμο να αποτρέψουμε . >> Τους λέω και όλοι τους χαμογελάνε .
Είμαι χαρούμενη , για πρώτη φορά μετά από χρόνια . Νιώθω πως ανήκω κάπου .
Ευχαριστώ μπαμπά . Σκέφτομαι , και θα ορκίζομαι πως ένιωσα κάποιον να μου ψιθυρίζει σαγαπώ.

Η Μίστ μετά την Σκνΐμ .
Ουαου ! Τα πράγματα για μια στιγμή ταρακουνήθηκαν για τα καλά ;

Πιστεύετε πως η Μίστ θα είναι πραγματικά καλά τώρα ; Η μήπως οι δαίμονες τις από το παρελθόν να μείνουν χαραγμένες πάνω της για πάντα ;

Λίγο ακόμα και θα την χάναμε από την κατάρα !
-Ε-
Επόμενο κεφάλαιο σύντομα . . .