•𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 2•

72 12 2
                                    

Τελειώσαμε με το μάθημα στις μια ακριβώς

Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.

Τελειώσαμε με το μάθημα στις μια ακριβώς . Επιτέλους τελειώσαμε με αυτό το μαρτύριο . Αλλά τώρα έχουν σειρά οι δουλειές . Σήμερα χωριστήκαμε σε ομάδες . Ευτυχώς κατέληξα στην ίδια ομάδα με την Καΐρα . Μας έστειλαν στις όχθες του ποταμού για να ετοιμάσουμε τα διακοσμητικά για την γιορτή που είναι σε τρεις μέρες . Την ημέρα  που εγώ ετοιμάζομαι να φύγω . Άρχισα να καθαρίζω με ένα φτυάρι τις όχθες από φύκια η από τα χόρτα η Καΐρα δίπλα μου βοηθούσε από αγανάκτηση κάθε λίγο . Δεν της είχα πει τίποτα ακόμα για το σχέδιο μου . Δεν ήμουν σίγουρη εάν θα με ακολουθούσε . Αλλά θα μου ήταν χρήσιμη . Πρώτα είχα σκοπό να περάσω στα εδάφη των Λαχίνα . Αφού και αν επιβιώσω θα πήγαινα στην πατρίδα μου την Χούκα . Όπου δεν είναι σίγουρη εάν θα μου επέτρεπαν να μείνω καθώς είμαι μισή Σικάουα . Αξίζει όμως το ρίσκο . Και ας πεθάνω τουλάχιστον θα δω τα εδάφη του πατέρα μου . Αυτά που αγαπούσε τόσο πολύ . Μια φορά τον είχα δει και ήμουν εφτά . Είχαμε μιλήσει με τις ώρες και από εκείνη την στιγμή ήξερα πως δεν είχα καμία σχέση με την στρίγκλα μητέρα μου . Μετά από εκείνη την ημέρα αφού με κοίταξε μια φορά πριν βγει από την πόρτα της Καλύβας μας , δεν τον ξαναείδα. Θυμάμαι τα κόκκινα μαλλιά του και τα χρυσά κεχριμπαρένια μάτια του . Κάθε μέρα αναρωτιέμαι που είναι . Έαν με σκέφτεται όπως εγώ εκείνον . Φωνές άρχισαν να ακούγονται και ξύπνησα από τον λήθαργο μου . Γύρισα δίπλα μου να δω την Καΐρα ...άφαντη . Το μάτι μου έπεσε σε μια κοπέλα με κάστανα λυτά μαλλιά που κατευθύνονταν προς την πλατεία .
<<Συγνώμη ξέρεις τι γίνετε ; >>Ρώτησα και πήγα κοντά της .
<<Μας είπα να μαζευτούμε στην πλατεία >>. Μου απάντησε γλυκά και απομακρύνθηκα κάνοντας της ένα ευγενικό βλέμμα . Μετά από δέκα λεπτά έφτασα στη συνωστισμένη πλατεία . Είδα την Καΐρα άσπρη σαν το πανί να στέκετε ανάμεσα στις πλήθος στην πρώτη γραμμή . Πήγα κοντά της .
<<Τι έγινε ; >>Ρώτησα . Γύρισε και με κοίταξε με μάτια δακρυσμένα. Πριν προλάβει να μου απαντήσει ακούστηκε μια φωνή από την ξύλινη εξέδρα . Ένας άντρας στρατιώτης η μάλλον αξιωματικός στεκόταν περίφημα εκεί .
<<ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΟΛΟΙ ΟΙ ΧΟΥΚΑ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΑΣ>> . Αναφώνησε δυνατά τόσο που πόνεσαν τα αυτιά μου . Τι ; Όχι όχι δεν μπορεί . Πρέπει να κρυφτώ . Να φύγω μόνη μου . Αλλά που θα μας πάνε ; Μήπως στην Χούκα ; Η όχι δεν μπορεί . Η καρδιά του Βασίλειου άγνωστη σε όνομα , άγνωστα τα εδάφη εκεί . Γνωρίζουμε μόνο πως εκεί ζει ο βασιλιάς . Ένας γεράκος που όλοι μέρα κάθεται , κοροϊδεύαμε με την Καΐρα . Ξαφνικά δυο γερά χέρια με έπιασαν και με γύρισαν προς το μέρος τους . Δυο γαλανά μάτια με κοιτούσαν πλέον . Τι διάολο .
<<Ραμζά. >>Είπε και δεν κατάλαβα τίποτα. Άρχισα να ζαλίζομαι και ξαφνικά τα μάτια μου έκλεισαν . Ένα απόλυτο κενό.
Μια ανάμνηση ξεπήδησε στο μυαλό μου .
Μόλις είχε φύγει ο πατέρας μου και είχα πάει στον Οθάλα ήταν χειμώνας και όλο το έδαφος ήταν σκέπασμενο από πυκνό χιόνι . Δεν τον ήξερα καλά αλλά μου έλειπε . Ήταν σαν το ίδιο μου το αίμα , το αίμα μου έβραζε . Ήθελα να φύγω από εδώ . Το μισούσα αυτό το μέρος . Την μητέρα μου . Την φτώχεια μας καλύβα . Τις ξινές ιερείς . Τα σκοτεινά δάση . Όλα . Κάθισα κοντά στο νερό .
<<Γεια >>. Μου είπε ένα αγοράκι και κάθισε δίπλα μου . Γύρισα προς το μέρος του . Τα μάτια μου έλαμψαν . Ήταν Χούκα . Επιτέλους ένας όμοιος μου σε αυτό το άθλιο μέρος .
<<Γιατί κλαις ;>> με ρώτησε και τα μάτια μου έπεσαν στα φτερά του . Ήταν διαφορετικά από τα δικά μου . Ήταν μεγαλύτερα . Μαύρα ...κατάμαυρα ενώ τα δικά μου είχαν ένα σκούρο καφέ χρώμα.
<<Πως σε λένε>> Τον ρώτησα σιγανά .
<<Κεναζ>> Μου απάντησε και γύρισε να με κοιτάξει . Γαλανά μάτια σαν τον πρωινό ουρανό με κάρφωσαν . Ξύπνησα . Το σώμα μου ταρακουνιόνταν πολύ . Είμαι σε μια άμαξα κατάλαβα μετά από λίγα λεπτά . Κοίταξα τον άντρα δίπλα μου . Φορούσε μια κουκούλα κάλυπτε το πρόσωπο του . Και μια μαύρη μαντίλα κάλυπτε την μύτη και το στόμα του . Ήταν και άλλες κοπέλες αλλά ακόμη κοιμόταν . Με κοίταξε . Και νατα πάλι αυτά τα μάτια .
<<Κεναζ >> Είπα . Ήξερα πως είναι αυτός . Το ένιωθα μέσα μου . Ίσως να ήταν το αίμα του δράκου . Αλλά αδύνατον . Είχα χρόνια να το νιώσω να ξυπνά να οργιάζει ξανά αυτή η δύναμη μέσα μου . Ήταν αυτός . Μα τι διάολο ήταν . ;
<<Πως διάλο ξέρεις το όνομα μου ;>>

𝒦𝐸𝒩𝒜𝒵Onde histórias criam vida. Descubra agora