𝒦𝐸𝒩𝒜𝒵

•𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 11•

<<Που πάμε ;>> Ρώτησα με ήρεμη φωνή . Αλλά μέσα μου τρέμω . Φοβάμαι . <<Εντόπισα τον τρίτο δράκο , θα πάμε να τον βρούμε . >> Ώστε υπάρχουν κι'αλλοι δράκοι .! Μα γιατί τους χρειάζεται ; <<Γιατί ;>> Ρώτησα χωρίς να το πολύ σκεφτώ . Βρισκόμαστε ακόμη έξω από το δωμάτιο μου . Στον διάδρομο . <<Δεν έχουμε χρόνο για κουβέντα θα σου εξηγήσω στον δρόμο .>> Μου απάντησε και εντόπισα το άγχος στην φωνή του . Ενευσα θετικά και βγήκαμε έξω . Πήρα μια βαθειά ανάσα και εμφάνισα τα φτερά μου . Με κοίταξε . Ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του . <<Τι ; >> Ρώτησα εκνευρισμένη . Δεν είμαι θέαμα !. Κούνησε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά σαν να διώχνει μια σκέψη . <<Τίποτα , δεν θα πάμε πετώντας . Δεν πρέπει να μας δουν >> Είπε και ξεφύσηξα απογοητευμένη . Θέλω να εκμεταλλεύομαι κάθε ευκαιρία για να πετάω . Με οδήγησε σε μια άμαξα . Μπήκαμε μέσα . Μόνο εγώ και εκείνος. Γιατί δεν ήρθε και η Αζούρα μαζί μας .; Κοιτούσε έξω από το παράθυρο . Φαινόταν σκεπτικός . <<Κεναζ ; Γιατί δεν ήρθε και η Αζούρα μαζί μας ;>> Ρώτησα για να σπάσω την άβολη σιωπή . <<Η Αζούρα δ—δεν είναι σας εμάς >> Μα ...<<Μα  είναι αδελφη σου >> Του απάντησα. Πως γίνετε να μην έχει εκείνη καθαρόαιμο αίμα ; <<Δεν είναι αδελφη μου , ξέρω μάλλον θα μπερδεύτηκες επειδή με αποκαλεί αδελφό της . Πραγματικά έτσι νιώθω. Όταν η μητέρα μου γέννησε εμένα , δεν μπόρεσε να κάνει αλλά παιδιά . Έτσι πήγε στην Χούκα στο ορφανοτροφείο και πήρε ένα κοριτσάκι την Αζούρα . >> Είχα μείνει άφωνη . Η Μητέρα του Κεναζ φαίνεται πολύ καλή . Ζει άραγε ; Τότε καλύτερα να μείνει πίσω η Αζούρα . <<Τώρα που έκανα την Σκνΐμ τι άλλαξε πέρα από ...>> Είπα και έδειξα τα μαλλιά και τα μάτια μου , που αποφεύγει να κοιτάζει . <<Τώρα Υβέϊν μπορείς να μεταμορφώνεσαι σε δράκο ,  . >> Είπε με απόλυτη χαλαρώτητα . Αυτό το περίμενα . Αν και είναι κάτι τεράστιο . Μόνο που φαντάζομαι την δύναμη ... ανατριχιάζω και διώχνω την σκέψη . <<Αυτό μόνο ; >> Κάτι μου κρύβει . Το ξέρω . <<Είναι βέβαια και η αλλαγή στο σώμα , είσαι ποιο δυνατή ...>> Όχι δεν είναι αυτό . Αποφεύγει την ερώτηση μου . <<Το υπόσχομαι δεν θα φύγω . Ότι και να είναι >> Είπα . Χρειάζομαι να ξέρω . Τι έχει αλλάξει μέσα μου . Πήρε μια βαθειά ανάσα . Αυτό δεν θα έχει καλό τέλος . <<Υπόσχεσαι ;>> Με ξανά ρωτάει . Τώρα πραγματικά φοβάμαι .
<<Είσαι αθάνατη , δ—δεν γερνάς πλέον ...>>  Γουρλωσα τα μάτια μου . Όχι όχι όχι όχι . Δεν μπορεί . Δεν μπορεί . Με κοιτάζει με πόνο στα μάτια . Είμαι αθάνατη . Σώμα που ποτέ δεν θα γεράσει . Σώμα που ποτέ δεν θα θαφτεί . Πήρα μια κόφτη ανάσα . Ίσα ίσα για να ταΐσω τα πνευμονία μου . Και να μην αναπνέω δεν θα πεθάνω . Καταλαβα μετά . Τόσα πολλά . Είναι τόσα πολλά που άλλαξαν σε τόσο λίγο καιρό . Δεν ξέρω εάν στο τέλος θα βγω ακλόνητη από όλο αυτό , ότι είναι τέλος πάντων . << Υβέϊν . . . Θα στο έλεγα νωρίτερα .Απλά δεν ήξερα το πως .>> Μου είπε με φωνή γεμάτη μετάνοια . <<Θα είμαι εντάξει >> Του απάντησα και κοίταξα έξω από το παράθυρο , καθώς η άμαξα κινούνταν . Έβαλε το χέρι του στον μανδύα του και τράβηξε ένα μικρό σπαθί με λευκή περίτεχνη λαβή και ένα γκρίζο-γαλανό πετράδι έστεκε την κορυφή της λαβής . Το ακούμπησε και στις δυο του παλάμες και μου πρόσφερε . Σήκωσα με έκπληξη τα φρύδια μου και γέλασε .<<Είναι δώρο .>> Μου είπε ήρεμα . Δώρο γιατί ; Το πήρα στα χέρια μου . Ήταν βαρύ και δεν ήταν . Απόλυτη ισορροπία . Αυτή ήταν η κατάλληλη λέξη για να το περιγράψεις . Ακούμπησα με τις άκρες των δακτύλων μου τα περίτεχνα σχέδια στην λαβή . Πανέμορφα . Χαμογέλασα . Με το χέρι του ακούμπησε την λευκή λαβή . Τα δάχτυλα μας ήρθαν σε επαφή . Η ανάσα μου σκάλωσε . <<Λευκό για τα μαλλιά σου >> Είπε και έπιασε με το χέρι του μια τούφα από τα μαλλιά μου . Με έπιασα να ακολουθώ με το βλέμμα μου τις κινήσεις του . <<Και αυτό το πετράδι για να μάτια σου >> Είπε και ακούμπησε με την παλάμη του το πρόσωπο μου . Ένιωσα να καίγομαι . Το βλέμμα μας συναντήθηκε . Χαμογέλασε . Έβλεπε κάτι που εγώ δεν έβλεπα ; << Αν και δεν νομίζω πως πέτυχαν τα χρώματα . >> Είπε με συρτή φωνή κοιτάζοντας τα μάτια μου . Απομακρύνθηκε μετά από λογά λεπτά που φάνηκαν αιώνας . Δεν ήθελα να φύγει . Ήθελα να νιώθω την ζεστασιά που άφηνε το δέρμα του επάνω στο δικό μου για λίγο ακόμη . <<Ευχαριστώ >> Του είπα γλυκά . Και μου απάντησε με ένα Χαμόγελο .
<<ΦΤΑΣΑΜΕ >> Ανακοίνωσε ο οδηγός της άμαξας . Βγήκαμε έξω και ξαφνικά ένας κρύος αέρας με τρύπησε μέχρι το κόκκαλο . Πυκνό χιόνι παντου . Κάλυπτε τα πάντα . Έπεφτε συνεχόμενα , τόσο πολύ που με το ζόρι έβλεπα . Ο Μελαχρινός οδηγός μου έδωσε ένα χοντρό πανωφόρι , το οποίο δέχτηκα με ευχαρίστηση . Έτρεμα από το κρύο . Ο Κεναζ φόρεσε ένα αντίστοιχο .  Περπατήσαμε για λίγο μέχρι που βγήκαμε σε ένα χωριό .Γουρλωσα τα μάτια μου . Είδα κατοίκους με φτερά να περπατούν να πετούν επάνω από τα σπίτια . Αδύνατον !<<Καλώς ήρθες Υβέϊν στην πατρίδα σου την Χούκα .>> Μου είπε ο Κεναζ και θα ορκιζόμουν πως στην φωνή του έκρυβε μια χαρά .