WHEN WE MET HER

CHAPTER 13

Nagsisimula palang ang buwan and things seem a lot hard. I can't think anymore. Their family are so perfect if you'll see it but it's not. It's a whole damn mess

Jake must be so exhausted of his own family. Kahit ako naman ganoon din siguro ang mararamdaman. Kapag nalaman ng public ang tungkol dito, si sir Jake ang mapupundi sa lahat

Lahat ng meeting natapos namin. Naging talkative na si sir Jake at hindi na siya masiyadong irita sa paligid. Minsan hindi mo na rin talaga mababasa ang iniisip o nararamdaman niya. Madalas kasi siyang walang expression

"Ms. Martinez, do you have things to do after work?" sir Jake suddenly ask while we're at his car. Pabalik na ulit sa opisina

"No, sir. But I'm planning to end my works early, why sir?"

"Nothing. I just want to know"

Almost 7PM ako natapos sa lahat ng gawain ko, gusto ko sanang hintayin sila Camille pero may over time raw sila. Tugma minsan ang schedule nilang dalawa dahil halos parehas sila ng department

Naghihintay ako sa bus ng biglang may kotseng huminto sa harapan ko. Hindi siya familiar kaya napaatras ako at napatingin sa likod. Baka may iba siyang susunduin at nakaharang ako sa daan

Bumaba ang bintana ng kotse at nakita ko roon si sir Jeese. He was smiling at me while waving his hands to say 'hi'

"Good evening, Ms. Martinez! Do you have someone to pick you up?"

"Um, no. I can ride a bus, my house isn't that far from here"

"Oh, I can give you a ride if you want"

I was about to answer when an another car stop at the back of sir Jeese. It was Jakes car. Sobrang lakas ng busina ng kotse niya kaya nagtitinginan ang mga tao sa amin

Like what sir Jeese did, he also opened his window and shout at me "Are you going or not?"

I was hesitating, sir Jeese might think something's going between us. I had no choice but to say bye at him. I don't know him that well kaya kay sir Jake ako sumama

He stared at me like he want me to just get lost. That stare that everyone was getting scared of. Hindi naman masiyadong nakakatakot. Mas nakakatakot pa rin kapag nagsimulang tumawa si Karia, it means she's angry

"Why are you so nice to everyone?" he whispered. I still heard it though, I just didn't want to start a fire since he might get mad at me. Hindi ganoon kaganda ang mood niya

"Thanks for the ride, sir" I smiled before going inside the building

Alam kong dito rin siya nakatira, kapag may nakakita sa amin na parehas umuwi rito alam na 'agad magiging usapan sa buong opisina. Pilipino things

I ordered pizza for dinner bago ako nag shower. I was about to sleep when I heard a loud noise at the door. Someone's banging my door instead of using the damn doorbell

Sisigaw na sana ako pero nakita ko si sir Jake sa maliit na butas ng pinto. He's smiling like crazy. Is he drunk again?

"Why are you here at this hour, sir?"

"Oh, I'm sorry. I thought it's my unit, my fault, sorry" he laugh and start crying

Buti nalang at gabi na kaya wala masiyadong tao sa labas. Puro students ang kasama namin sa floor na 'to kaya palaging may piyesta.

"I visited my mom earlier. She ask where's my brother and didn't even bother to ask if I'm okay"

Tahimik lang akong nakikinig sa kaniya habang nasa elevator kami. Almost 2Am na, hindi ko naman siya p'wedeng patulugin sa condo namin dahil baka magtaka naman sila Camille

"Hindi niya ba alam na masakit 'yon para sa'kin? I was the one who's there when she nearly died and she's still concerned about my brother?"

Nang makarating kami sa unit niya ay inihiga ko nalang siya sa sofa. Malaki naman ang set niya sa sala kaya kas'yang kas'ya siya roon. Hinubad ko rin ang shoes niya at binuksan ang aircon

"I'll leave you here, sir. You must rest, if you have something else to say you can just call me" I smiled and left him laying there. Nagsasalita pa rin siya pero dahil sa kalasingan ay wala na akong maintindihan

Para na siyang alien kung magsalita.

Maaga akong nakarating sa office. Kaunti pa lang ang mga tao. Hapon pa ang pasok ng mga kaibigan ko kaya hindi ko na sila nilutuan ng breakfast

Maingay na paligid ang naabutan ko, pagkapasok ko palang sa ground floor. Madaming nagkukumpulang mga tao at sobrang ingay. Halos hindi na magka-intindihan ang mga nagsasalita dahil sabay sabay sila

Buti nalang ay mediyo matangkad ako kaya ng makakuha ako ng magandang view ay nakita ko ang nangyayari. May dalawang tao ang nagaaway sa gitna pero hindi ko masiyadong maaninag dahil marami ring mga taong humaharang

"It's all your fault! Dad died because of your stupid stuff" nang marinig ko ang mga salita at boses na iyon, dali dali akong tumakbo sa harapan

"Bakit ako 'lagi ang sinisisi mo? Kailan mo ba maiintindihan lahat, Jake? Nakakulong ka pa rin sa past at hindi lahat ng naririnig mo totoo" I saw Jeese smirking. The pain in his eyes, bruise on his face, and blood on his fist. He's hurting too

"Bro, grow the fuck up. Kung palagi kang aasa sa mga media na magsasabi ng totoo, hindi mo malalaman lahat ng kasinungalingan nila"

"What about that two person? I bet you still remember that, the only reason why dad and mom broke up" Jake on the other hand was like his older brother. Their both in pain and no one between them can know what each other feel. Parehas silang nakakulong sa sarili nilang paniniwala

Malakas na sinuntok ni Jeese sa mukha si sir Jake. Tinawag ko na ang mga bodyguards ni sir Jake dahil natatakot akong makiawat. Madami na akong problema at ayoko ng dumagdag pa siya

Yung mga co-workers ko ay nakatingin lang. Siyempre nagaalala ang iba sa kanila pero kagaya ko, takot din silang makisali at makisabat sa ayaw ng magkapatid. It's their own problem, also family sila. Kailangan nilang magtulungan para makaalis sila sa rehas

"I suffer because of you, Jake! Hindi lang ikaw ang nahihirapan noong mga panahong nasa US ako. Sobrang tanga kong nagpaloko ako sa magaling mong ama!" Jeese shout again. Tears streaming on his face

Pupunta na sana ako sa gitna nila pero nagpatuloy pa rin sa pagsasalita si Jeese. His painful eyes say it all. Nasasaktan siya, at patuloy 'yon habang nakikita niyang nahihirapan din ang mga taong nasa paligid niya

"Bro, kailan mo ba ako maiintindihan? Hirap na hirap na akong labanan yung mga problema ng pamilya natin ng magisa"

"Don't you ever call yourself as part of my family because you never did something for us! Beside, ikaw ang palaging nagdadala ng problema sa amin"

"Fine. If that's what you think of me then okay, think of me like that. Pero kapag pinagsisihan mo, 'wag na 'wag kang lalapit sa akin. You're so hard to get, Jake"

I saw how they both cried. Those tears are painful to watch. Parehas nilang iniinda yung sakit kasi ayaw nilang matapakan ang pride nila. Ganoon nila kamahal ang pride na 'yan para saktan ang sarili nila ng ganito

Alam nilang matapang sila, pero hindi sa lahat ng oras ganoon. If only Mrs. Abieldo was here. Baka siya nalang din ang makakapag-pabago sa dalawang 'to

"Sorry bro. Sorry for being the your brother. Sorry for disappointing you. Alam ko ang mali ko, sana alam mo rin yung iyo. Tayo nalang din ang makaka-ayos ng lahat, sana ngayon maintindihan mo ako"

Parehas nilang iniwan ang isa't isa ng araw na iyon. Parehas nilang ininda yung sakit na dapat parehas nilang pinagdaraanan

Sometimes being with your family was harder than being alone. Sometimes struggling with yourself are more better than being with someone

Kasi minsan iisipin mong mahihirapan lang din sila, kaya magiging selfish ka nalang at aakuin lahat ng problema

NEXT~