WHEN WE MET HER

CHAPTER 25

Weeks passed. Hindi na normal ang takbo ng buhay ko dahil palagi kaming lumalabas ng palihim. Madali lang sanang magtago ng sekreto kung ako lang. Pero kasi naman kasama ko siya! Isang picture lang ay p'wede ng mauwi sa misunderstanding

He's a model pa naman. Yung Instagram account niya for modeling ay may halos sampung milyong followers. How?

Nasanay lang talaga siguro akong tago sa mga tao. Nasanay akong hindi nila alam ang totoong profile ko kaya wala akong pakialam sa kanila

"How was it? Masarap ba?" tanong niya nang matapos akong humigop ng sabaw n'ong bulalo na binili namin for lunch

"Hmm... Ang sarap! Humahagod" sabay kaming tumawa ng sabihin ko 'yon bago kami nagsimulang kumain

One thing I like about him is that he know so much place that's far from our office. Hindi naman sa sobrang layo 'ah. May mga eskinita lang na hindi napapasukan ng mga katrabaho ko at si sir Jake ang nakakaalam ng mga bagay bagay na maaari naming makita r'on

I wonder how he discovered everything. Like, is he a detective or what?

Napaiktad ako ng bigla niyang punasan ang gilid ng labi ko. Bakit favorite 'tong gawin ng mga guys? I mean, wala namang mali. Tama lang talaga 'yon. Ehe! Charot! Curious lang ako kasi halos lahat ng  movies na napanood ko may gan'on

Special ba 'yon o ano? Or siguro nakakakilig lang talaga kapag gan'on. Siyempre naman 'no! Unexpected kasi nangyayari at simple things lang pero gan'on yung epekto

"Bakit gulat na gulat ka?" tanong niya na naman. Kapag nagtatagalog siya ng may G nags-sound ng conyo kaya natatawa ako palagi

"Conyo mo"

Naglibot lang kami saglit sa place bago bumalik sa office. Magkaiba nga lang ng oras, palaging ako ang nauuna dahil nagpapark pa siya ng kotse. Sa may department store niya ako binababa kapag ganitong oras kasi wala masiyadong tao

Wala pa naman sila Geneva ng makarating kami kaya ayos lang. Nag-thumbs up pa siya sa'kin ng makarating siya at dumaan sa office ko. Cute. Mukhang daga

Hindi masiyadong busy ang schedule niya ngayong hapon kaya pinauwi na niya kami ng mas maaga. Nagtext siya sa'kin na labas daw kami ngayong araw kasi dalawang araw siyang nasa Negros gawa ng trabaho

Bosx Killa: Let's eat dinner. I know a place that you'll like for sure

I smiled before typing my reply. I saw him staring at me kasi while looking at his phone! Pafall ampucha

4ture: okay!  I would love to

Bosx Killa: Love me?

4ture: Asa

Nakita ko siyang tumawa kaya umupo nalang ako at nagtago sa likod ng mga papeles na iniimis ko. Kingina. Shit. Delikado na ba ako? What if mabaril ako... ni Kupido? Haha, gago

Nagsimpleng dinner lang kami bago niya ako inihatid kasi may emergency daw si Camille. Siyempre, I must be there no matter what! Buti nalang at tapos na kaming kumaing dalawa kaya ayos lang na iwan ko siya. Nakakahiya

"Are you sure? Hatid ko nalang kayo"

"Ah, no need, Quin. Ayos lang. May kotse rin naman si Alex 'e"

"Sure? I'm worrying tuloy"

"Text kita mamaya! Ingat ka! Thanks for tonight!" ngumiti muna ako bago kumaway at pinanood siyang umalis bago tumakbo papunta sa unit namin

Muntik na yata akong maubusan ng hininga kakamadali. Mataas ang floor ng unit namin kaya need ko talaga ng elevator. Kahit na nagmamadali ay hindi ko naman kayang takbuhin yung hagdan. Mas matagal 'yon

Walang sumasagot sa mga calls ko. Kahit isa sa kanilang dalawa ay walang nasagot. Mukha ba akong nakikipag-biruan. Kingina naman. Nagaalala na ako

"What? What happened?" I shout as soon as I entered our place

I saw them both on the floor, unconscious. Hindi ko alam ang gagawin ko. Kingina. Kaming tatlo lang ang nandito. Wala sila Karia rito! Ano ba naman 'yan!

Alex hold my wrist and was saying something. Kung nahuli kong mapansin 'yon ay tatlo sana kaming naka-hilata sa sahig. Nang lumingon ako sa likuran ko ay nakita ko ang isang itim na imahe

"Who are you? Do you think it's funny, ha?"

"Admit it, Rhaine. You're the weakest one hear. Kung hindi pa nga dahil kay Camille ay baka patay na kayong tatlo" boses ng babae ang narinig ko. I wasn't sure who she was kasi p'wedeng galing siya sa isang grupo ni Tito Millio o sa grupo ng kalaban

"What do you want?"

"You."

Nakaramdam ako ng mabigat na tumama sa ulo ko kaya bigla akong nawalan ng malay. Next thing I knew, nasa isang puting silid na kaming tatlo. Nakatali sa isa't isang kamay

Shit. We're doomed.

There's no one with us. Wala ring mga bagay na makikita sa lugar. Tanging puting mga pader lang talaga. Naisip ko tuloy ulit yung sinabi niya sa'kin. Am I really weak? After everything that happened to me, am I really that weak? Hindi ko manlang nadala sa hospital ang dalawa kong kaibigan

"I'm sorry.." I said, hoping they both will hear

Time passed by. Ako pa rin ang gising sa silid na 'yon. Alam na kaya nila Karia? Ilang oras o araw na kaya kaming wala? Gutom na gutom na'ko. Kahit tubig ay wala man lang

Lumipas ng lumipas ang mga oras. Nabibingi na ako sa katahimikan. Wala pa ring malay sila Camille. I don't want to wake them kasi baka magpanic. Lalo na si Alex. She's literally fragile. May sakit siya kaya 'wag nalang

After almost an hour or more than that, I heard a loud bang outside. It was so loud. Nagising tuloy sila Camille at Alex. I'm not sure if that was a gun or a bomb. I feel like this was the end for us

"What's happening? Where are we? What the... Are you okay? Alex? Rhaine?" Camille asked. She's almost shouting kasi may sunod sunod pang pagputok ang narinig namin mula sa labas

"Yeah, I'm fine." Sagot ko. Sinubukan kong tingnan si Alex at nakita kong nakapikit lang siya. I can't hold her hand kasi nga nakatali rin ang mga kamay ko

Nag-focus ako sa pagiisip ng positibong bagay. I can't die yet! More on, I can't leave everyone without a proper goodbye.

Nang matapos ang ingay at natulala nalang ako. Hindi ko naman alam kung nasaan ang pintuan dahil puting puti talaga ang pader. Kapag siguro humawak ka r'on ay babakat na 'agad ang kamay mo sa sobrang puti n'on

Napasigaw kami, specially Alex nang biglang bumukas 'yong pintuan sa likod ko. Sa harap naman ni Alex. I know she's probably still has her eyes close kaya hindi niya nakikita kung sino ang mga 'yon

I was scared din! I don't know what might happen to us after this

I was about to talk when someone hug me. It was the same warm I felt that time at the station. The warm feeling I felt when he first cry at my shoulder. Wala na akong nagawa kun'di ang umiyak sa balikat niya habang siya ay kinakalas ang tali sa likuran ko

"Shh... I'm here na. I'm sorry, I won't let this happen again, Zein. Sorry muntik na akong mahuli". Tumingin siya sa'kin at ngumiti. Pinunasan niya gamit ang palad ang luha ko

"Akala ko... mawawala ka na sa'kin" he said before kissing my forehead.

Umiyak lang ako ng umiyak sa balikat niya n'ong gabing 'yon. My head was so full of negative thoughts before they came, at nung nakita ko siya. I suddenly felt like I'm home

"Natakot ako... akala ko mawawala ako ng hindi nasasabi sa'yo ang nararamdaman ko"

NEXT~