<Clare's P.O.V.>
No. this is so not real.
Is that...kirby?
No.
He cant be.
He's dead.
Bigla na lang akong naiyak.
Sht ang sakit.
Agad akong lumabas ng 7eleven at hinabol yung kamuka ni kirby.
May kambal ba si kirby?
Wala siyang nabanggit sakin.
Nakakatawa lang. naging kami pero ang onti ng alam ko sakanya. Para akong baliw na lingon ng lingon sa paligid.
Wala.
Shet naman oh! Asan ka na kirby?!
Napatigil ako ng dahil sa sinabi ko sa isip ko.
Ang baliw ko. ang tanga ko't umaasa ako na si kirby yung nakita ko.
Wala na!
Sigaw ng utak ko.
Agad akong napahagulgol sa naisip ko.
Wala na nga naman. bakit hinahanap pa?
Wala akong pake-alam kung may nakatingin sakin ngayon. Kahit naiyak ako sa gitna ng daanan. wala akong pakealam.
"Clare?" Napalingon ako sa tumawag...umaasa na si kirby ang makikita ko.
Pero hindi eh.
"Anong ginagawa mo dito? Bakit ka naiyak? Okay ka lang ba?" Sunod sunod na tanong niya.
"Bukas ko na lang sasabihin sayo, drake. ang sama ng pakiramdam ko, uuwi na ako sa dorm."
"O-okay."
Agad akong umalis at umuwi sa dorm.
Buong gabi, iyak lang ako ng iyak.
Kirby naman oh. kung sakaling kaluluwa mo yung nakita ko kanina, tama na please? Hindi sa dahil natatakot ako. nasasaktan kasi ako eh. Ang sakit na kirby. ang sakit sakit. ang sakit makita ka at malaman na hinding hindi ka na babalik.
Nagising ako ng pugto ang mga mata.
Bumangon ako at naligo na para pumasok.
Nag face powder muna ako bago umalis dahil baka mahalata nila hannah ang mga mata ko.
"Oh clare. naiyak ka daw kahapon sabi ni drake? Pupunta sana ako sa kwarto mo pagkadating ko kaso baka tulog ka na." sabi ni hannah.
Ngumiti lang ako. umiisip ng palusot.
"Ahh. wala lang yon, naalala ko lang siya." half lie, half truth.
Sabay kaming pumasok ni hannah sa klase namin.
Hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwala sa nakita ko kahapon.
Parang totoo eh. may kausap at kasama pa siya! Oo, yung kamuka ni kirby. ugh, para akong baliw. bakit ba hindi ako nagtanong about sa pamilya niya dati? Pero...kahit tanungin ko din naman siya hindi niya ako sasagutin ng maayos. hindi ko alam pero kapag may tinatanong ako sakanya about sa family niya lagi niyang iniwasan. kaya hindi ko na lang pinapansin dahil baka may hindi lang sila pagkakaunawaan nung time na yon pero hindi eh. every time na tinatanong ko sakanya yun, same answer lang ang binibigay niya.
"Clare." natigil ako sa pag iisip ng may biglang tumawag sakin.
"Oh?"
"Pwede ba tayong mag-usap?" Seryosong tanong ni drake.
"Ha? Pero baka dumating na yung prof natin---" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko dahil bigla na lang niya akong hinila.
Hindi ko alam pero bigla na lang akong nakaramdam ng takot. bakit ganito si Drake? Hindi naman siya ganito ah? Ang sakit na ng braso ko sa higpit ng hawak niya!
"Drake, ano ba!" Naiiritang sabi ko habang kumakawala sa pagkakahawak niya sa braso ko. and atlast binitawan niya din, pagkatingin ko sa braso ko, bumakat yung kamay niya. what the hell. ano bang problema netong si drake?!
"Ano bang problema mo?!"
"Isang tanong, isang sagot, clare." Umirap ako sakanya. so yun lang yon? Kinaladkad niya ako papunta dito para lang makipag tanungan, ganon? Ayos to ah.
"Jusko naman drake. nakikita mo ba tong braso ko?! Tignan mo oh! Bakat parin yung kamay mo. tapos yun pala tatanungin mo lang ako. edi sana dun na lang tayo nag usap sa classroom ng sa ganin ay hindi pa tayo ma mark-an ng absent eh noh---" again, napahinto ako sa pag sasalita ng bigla siyang magsalita.
"May pag-asa ba ako sayo?"
Nabigla ako sa tanong niya. what.the.hell.
Pagkatapos niya akong kaladkarin tatanungin niya sakin yan? Hindi niya ba naisip na major turn off para sakin yun?! Like duh! Kahit alam kong nagbibiro lang siya ngayon, sana naman nagisip siya ng ibang question para i-light up yung mood eh noh?! Eh kaso hindi eh, mas lalong uminit dugo ko.
"HOY DRAKE, ANO BA TALAGANG DAHILAN AT KINALADKAD MO AKO PAPUNTA DITO?!"
"Tinanong kita, sagutin mo."
"JUSKO NAMAN DRAKE SABIHIN MO NA LANG SAKIN YUNG GUSTO MONG SABIHIN, PWEDE BA?!"
"Sht lang clare. gusto mong sabihin ko ng diretso? Sige. i like you. no--i love you." What the hell talaga!
"You love me? Naririnig mo ba yang sarili mo drake? You love me? I dont think so." umirap ako sakanya.
"TANGINA CLARE, KANINA PA AKONG NAGTITIMPI SA MGA PAMBABARA MO PERO SOBRA NA EH. YOU DONT THINK SO? CLARE NAMAN! ALMOST 2 YEARS NA TAYONG MAGKAKILALA. 1 YEAR NA DIN KITANG NILILIGAWAN. KELAN MO BA AKO MAKIKITA AS A GUY WHO LOVES YOU?! SHT LANG CLARE, ISANG TAON! ISANG TAON KITANG KINOMFORT ABOUT KAY KIRBY. ALAM KONG MAHAL MO YUNG TAO PERO TAMA NA CLARE. PATAY NA EH! HINDI NAMAN YAN MABUBUHAY SA PAG IYAK MO GABI GABI. EH AKO? 1 TAON KONG PINARAMDAM NA NANDITO LANG AKO PALAGI, TAPOS NGAYON SASABIHIN MO NA YOU DONT THINK SO?! ANO BANG GUSTO MONG GAWIN KO?!" At dun ko lang nakitang umiiyak siya. what the hell did i do. i made him cry.
"Andito naman ako eh...andito ako para sayo at buhay ako, clare. hindi mo ba naiintindihan? Para kasing pinaglalaruan mo lang yung nararamdaman ko sayo eh." gusto ko siyang sampal sampalin sa mga sinabi niya about kay kirby. sa pag duduldulan niya sakin na patay na si kirby at hindi na uli siya babalik. pero come to think of it, may sense naman siya. ako lang talaga yung hindi makatanggap na may sense yung sinabi ni drake na hindi mabubuhay si kirby sa mga paiyak-iyak ko.
"Drake...im sorry." is the only thing i could say right now.
"If you're really sorry, meet my parents tomorrow."
Wait. what.
