“YOU ARE my sunshine, my only sunshine. You make me happy when skies are grey,” duet of the drunk men while walking side by side. My energy spruced up immediately upon discerning the two approaching. They just kept on singing and repeating the sung stanza that made me giggled. They surely are having a great time with their last moments being alive. Mukhang an’saya nila, ah? Makisali nga.
“Mga pare!” bati ko habang naglalakad palapit sa kanila. “Malalim na ang gabi, bakit nasa labas parin kayo?” Natigil ang dalawa sa pagkanta at nakakunot ang noong binalingan ako.
“M-magkakilala ba tayo?” pagsinok ng isa.
“I-ikaw? Ba’t nasa labas ang isang babaeng katulad mo?” sabat naman ng isa na katulad ng kasama’y nagsisinok din. Bumuntong-hininga ako at kunwari’y napakamot sa ulo sa kanilang mga tugon.
“Mga pare naman, hindi niyo ba ako nakikilala? Ako ‘to si Trinity, kaibigan niyo,” panlilinlang ko. “Nakalimutan niyo na ba? Kaya ako nandito kasi nag-text kayo sa akin at nagpasundo. Ano ba naman kayo. ‘Yan kasi, eh, nasobrahan kayo sa inom.”
“Teka sandali lang.” One looked up slightly and pretended to caress his long, invisible mustache. “Wala kaming maalala, eh.”
I grinned under my sleeves. Just as I thought. No matter how drunk they are, their memories remains sharp. It’s up to them to remember or forget about a thing. I ignored them and placed their arms around my neck. Cack! They’re heavier than I predicted.
“H-hoy! Ano’ng ginagawa mo?”
“Hindi mo kami kaya.” I rolled my eyes and focused on our balance.
“Just shut up. Ihahatid ko kayong dalawa no matter what,” I grunted. “It’ll be a motivation if you sing the song you sang earlier.”
“Oo ba, ehem! You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy when skies are grey. You never know dear how much I love you, please don’t take my sunshine away,” sabay nilang kanta at umarteng kumaway-kaway sa mga manonood. Morons!
“Ang galing!” komplimento ko. “Pero paano ba ‘yan? Mukhang wala na kayong sunshine na masisilayan.” The two laughed at what they thought as a joke.
“Hindi pa kami mamamatay.”
“Oo nga, lasing lang kami.” Ako naman ang tumawa. Namangha ako sa matinis kong tawa na hindi nagtagal ay nahalihan ng nakakahinawang boses.
“Sino’ng nagsabing hindi pa kayo mamamatay?” paglabi ko na ikinatigil ng dalawa.
“BAKIT MO ginagawa sa’min ‘to?” Jameson asked me angrily.
“Bakit nga ba, Jameson Baja?” balik kong tanong sa lalaking hubo’t hubad.
“Baliw ka! Matapang ka lang tignan dahil sa suot mo! Sino ang may likod nito? Sino ang boss mo, ha!” Tumayo ako sa inuupuan at pinagpag ang sarili.
“Alam mo bang may kaakibat na premyo ang pang-aagaw mo ng linya, Mr. Jameson Baja?” sabay lapit sa kanya. “Anyways, I have something to ask you. Ano’ng pangalan ng boss niyo?”
“A-ano’ng pinagsasabi mo? Wala kaming boss!” Hindi siya makatingin ng deretso sa’king mga mata, halatang nagsisinungaling. Ikinibit ko na lamang iyon ng balikat.
“Okay, madali naman akong kausap, eh.” I stepped away from him.
“Saan ka pupunta?” I stopped walking for a second but didn’t look back. I placed my right hand on my neck and gently squeezed it.
“Bakit? Sasama ka ba?” Nang hindi sumagot ang lalaki ay tinuloy ko na ang paglalakad at pumunta sa madilim na sulok. Being in a dark place can soothe myself somehow. I’ve waited few minutes to kill the unbearably boredom I started to sense.
BINABASA MO ANG
Trinity's Law And Punishments
Mystery / Thriller[PUBLISHED UNDER PAPERINK PUBLISHING HOUSE] Limang taong nakapiit si Trinity sa lugar na hindi tukoy kung saan ang pagdurusa ay walang hanggan. Dahil sa sakit at galit na nadarama ng isang babaeng kilala sa pangalang Delaney ay natawag siya nito't n...
