Unibersidad de Bonaventura Esperanza
"CLASS DISMISSED," Professor Yap said that served as my signal to stand and pick up the things that were already ready. A few minutes before I estimated the exact time of dismissal, I had already placed the portfolios, books, notebooks and pens in my midnight black backpack. That way, it'll be easier for me to leave the University I am attending and get home earlier. I was about to leave when our class president, Mari, stopped me at the door.
"What do you want?" Hindi ko maalis ang medyo pagkairita sa aking boses nang tanungin ko ang aking kaklase. Sino ba naman ang hindi maiinis kapag nagmamadali ka tapos pipigilin nalang bigla? Ano ba kasi ang kailangan ng isang 'to at talagang nag-abala pang iharang ang sariling maliit at pandak na katawan sa pinto?
"Nakalimutan mo ba?" Napakunot ang aking noo. Ano'ng nakalimutan?
"Ang alin?"
"Nakalimutan mo nga!" Aba't itatanong ko ba kung ano'ng aking nakalimutan kung naalala ko? Naitirik ko na lamang ang aking mga mata.
"Okay okay. Eto na, 'wag ka ng ma-highblood diyan," aniya at itinaas ang dalawang kamay na para bang susuko na sa pang-iinis sa'kin. Huminga muna siya nang malalim bago muling nagsalita. "Di ba ang grupo natin ang nakaatas sa setup at desinyo sa entabladong gagamitin bukas para sa pagsasadula ng mga presman na estudyante? My God, girl!"
It was as if cold water poured on me. I was stunned. Bakit ko nga ba iyon nakalimutan? Naku! Hindi puwede 'to! Bukas ng alas-otso na ang pagsasadula at hindi maaaring pumalpak ang aming grupo. Grades namin at pride ng grupo ang nakasalalay doon. Bahagya kong naibagsak ang aking magkabilang balikat.
"I'm sorry, Mari. Talagang nawala lang sa isip ko ang importanteng bagay na 'yan," paghingi ko ng paumanhin sa aming team leader. Nginitian naman niya ako bilang ganti saka tinapik ang aking balikat.
"Okay lang 'yon. Lahat naman tayo ay nakakalimot minsan sa mga bagay-bagay." Napangiti narin ako sa sinabi niya. "Oh, tara na! Kanina pa naghihintay sa atin ang mga kasamahan natin," yaya ni Mari. Tumango ako at sumunod narin sa kanya. Mukhang matatagalan ako ng uwi sa kalagayang 'to. Excited pa naman ako.
"AKALA KO ba tanging desinyo at setup lang ng stage ang aayusin natin? Eh, bakit kailangan ko pang gawan ng script 'tong piece na'to?"
"Aba! Malay ko ba sa baklang propesor na iyon. Basta ang sabi, dapat daw tayo nadin mismo ang mag-act ng mga 'to!"
"Ano?!"
"Ano ba 'yan! Wala na tayo'ng oras!"
"Ba't ba kasi ngayon niya lang 'to sinabi? Ano tayo? Super actors and actresses na bukas na bukas din ay magagampanan 'tong mga roles na ito?"
"And how about our costumes? Saan tayo kukuha ng mga 'yon gayung pasado alas-nueve na ng gabi at hindi pa tayo tapos dito?"
Iyon ang aking nadatnan pagpasok sa gymnasium. Hindi na ako nasurpresa sa kaguluhang nagaganap sa pagitan ng aking mga kasamahan. Malayo pa man kasi ako'y dinig na dinig ko na ang kanilang mga ingay. Hindi nila ako agad napansin. Nilapag ko muna ang dala kong kahon na may lamang mga origami bago sila nilapitan.
"What's happening here?" I interrupted. My eyes fixated at the book held by Mari. "And when did you start to love books, Mari?" Sa pagkakaalala ko kasi'y siya 'yong tipo ng matalinong estudyante na maski notes ay tamad magbasa. Nabaling ang atensiyon niya sa'kin at agad nagliwanag ang kanyang mukha.
"Thanks God! Nandito ka narin sa wakas. Oh, heto gawan mo ng script ang librong ito tutal ikaw naman talaga ang pinakamagaling na playwright sa buong University at hindi ako. Ewan ko ba kay sir ba't kampanti siyang magagawa ko ang pinapagawa niya." She threw the book at me. It seems that it was a strong throw as I need to step back to catch it. When I had the book in my hands, I only read the title. 'I am Malala: A girl who stood up for education and was shot by the taliban.' Interesting!
"Bakit ko kailangang gawan 'to ng script? Para saan ba?" tanong ko sana kay Mari kaso paglingon ko ay para siyang bula na biglang naglaho. Nasaan na 'yong thumbstuck na iyon?Nagpalinga-linga ako sa paligid kaso wala. Mukha namang napansin ng team planner namin na si Aila ang kinikilos ko kaya niya ako nilapitan. Iginiya niya ako sa upuan at kinausap.
"Girl, ganito kasi 'yon..." Pinaliwanag ni Aila sa'kin ang lahat-lahat. Kaya nama'y nasapo ko na lamang ang aking noo nang mapagtantong ang dami pa pala naming kailangang tapusin sa gabing ito.
Hating-gabi na natapos ang paghahanda ng buong team para sa event. Napagkasunduan narin namin kung sino-sino ang gaganap sa mga characters ng 'I am Malala.' Nahanapan narin namin ng solusyon ang mga gusot na kagabi lang ay pino-problema ng lahat. Thanks to the coordination and cooperation ng buong team, everything was fixed sooner than expected.
"Guys, I need to go," I said goodbye to them and took all my belongings.
"Take care, girl," Mari waved at me. Tinanguan ko lang siya saka dali-daling tinungo ang pintuan. Nang makalabas na ako sa gymnasium ay agad akong napahimas sa aking mga braso dahil sa lamig na nadarama. Nais ko mang magpunta muna sa locker room para kunin ang jacket na nakatupi lang doon ay hindi ko magawa. Pakiramdam ko kasi ay hindi magandang ideya kung gagawin ko 'yon. Binilisan ko nalang ang paghakbang sa aking mga paa upang mas madali akong makarating sa parking lot.
In the middle of my walk, I noticed that I had gone the wrong route. I frowned when I realized I was in the abandoned side of the floor. I turned around and hurried back, but immediately stopped when I felt something weird as if someone is watching me from a short distance. Who could possibly that be?
Inilibot ko ang paningin sa palagid ngunit wala akong nakikitang kahina-hinala, pero ramdam kong may mga matang lihim na nakamasid at sumusunod sa'kin. Cack! My heart pounded madly and I started to feel my stomach electrified.
"W-who are you?" I stammered a question as I gripped the holder straps of my backpack tightly. I received no other response but crackle. "What do you want?" There's still no response. I need to ask for help. Yeah, right! I need to call the guard on duty to check if there are some students stayed late at the University aside from our team.
Dali-dali kong kinuha ang cellphone sa bulsa at ganoon na lamang kalutong ang aking mura nang makitang wala na itong baterya. Cack! Nakalimutan ko pala itong e-charge kanina. Paano na ito? Nanlaki ang aking singkit na mga mata. Nais kong sumigaw pero tila walang boses ang lumalabas sa aking bibig nang maaninag ko ang isang nilalang na may hawak na patalim.
Mabilis pa sa alas-kuwatro akong tumalikod at patakbong humakbang palayo mula sa pigurang iyon. Kailangan kong makaalis sa lugar na ito sa lalong madaling panahon. Kailangan kong makarating man lang kahit sa ground floor kung saan naroroon ang naka-duty na guwardya. Nang lumingon ako sa likuran ay nakita kong malapit na siya. Binilisan ko ang pagtakbo kahit alam kong nanghihina na ang aking mga tuhod sa panginginig ng buo kong katawan.
I tried to shout again, but I didn't succeed. I just ran and ran until I realized that my tears were already dripping while praying fervently. God! Please help me. My eyesight has become blurry due to the tears that are constantly coming out of my eyes.
Pilit kong pinahid ang mga luha sa'king mata gamit ang kamay. Hindi ko na napagtoonan ng pansin ang aking dinaraanan kaya ganoon nalang katindi ang pagkapatid ko at tumama ang binti sa nakaharang na bakal. Impit akong napahiyaw habang hawak-hawak ang aking napinsalang binti. Hindi ko man nakikita sa loob ngunit batid kong may bali ang aking buto. Tinangka kong bumangon ngunit muli lang akong nalugmok sa sahig. Cack! Hindi ko maigalaw ang aking binti. Hindi ko kaya. Sobrang sakit. Hindi! Hindi pwedeng maabutan ako ng hindi kilalang tao na'to! Hindi!
Malapit na siya. Malapit na malapit na at batid ko sa mga kilos ng lalaki na handang-handa na niya akong saktan. Kitang-kita ng dalawang mata ko ang mas lalong paghigpit niya sa hawak na patalim. Hindi! Gumapang ako kahit umiiyak na sa hirap. Bawat galaw, sakit ay umalingawngaw. Bawat sakit, pamimilipit ang kapalit. Bawat pamimilipit, hangin ay malimit.
I cursed under my sleeves. I need to reach the ground floor. I need to get out if here before that man laid a finger on me. I immediately kicked my uninjured leg when the unknown man pulled my injured one. Cack! He was fast! I struggled but immediately stopped when I inhaled something strange from the handkerchief he put over my mouth and nose to prevent me from screaming. My head became heavy and it was hard to keep my eyes open. I felt the darkness slowly swallowing me. Before I totally lost consciousness, I heard what the unidentified man had said. "Matagal naming hinintay ang pagkakataong ito, Astrid!"
BINABASA MO ANG
Trinity's Law And Punishments
Misterio / Suspenso[PUBLISHED UNDER PAPERINK PUBLISHING HOUSE] Limang taong nakapiit si Trinity sa lugar na hindi tukoy kung saan ang pagdurusa ay walang hanggan. Dahil sa sakit at galit na nadarama ng isang babaeng kilala sa pangalang Delaney ay natawag siya nito't n...
