Babysat ⇨NH

siedemnaście.

- Acacia, Niall!- Usłyszeliśmy krzyk Maury.- Przyjdźcie do kuchni!

Spojrzałam na Niall'a zdziwonym wzrokiem, a on tylko wzruszył obojętnie ramionami, po czym odkrzyknął, że już schodzimy na dół.

Kobieta krzątała się w kuchni i widocznie się gdzieś śpieszyła. Gdy nas zobaczyła, uśmiechła się lekko

i zaczęła szukać czegoś w swojej torebce. Po chwili wyciągnęła dwa świstki papieru.

- Mam dwa bilety na pokaz iluzjonisty. - wyjaśniła. - Pomyślałam, że moglibyście pójść, bo w końcu i tak pewnie przesiedzielibyście cały dzień w domu. - wręczyła nam bilety, dzięki czemu mogliśmy się im bliżej przyjrzeć. - Jaki werdykt? - zapytała zabawnie.

- To miło z pani strony, i myślę...

- Że nie pójdziemy, dzięki.- burknął Niall, przerywając mi. Chyba nie spodobał mu się ten pomysł.

- Właściwie, to z wielką chęcią się tam wybierzemy.- zignorowałam jego odpowiedź i zgromiłam chłopaka wzrokiem.

- Nie.- Powiedział stanowczo.

- Ale Niall...Będzie fajnie, zobaczysz.- Przekonywałam, uśmiechając się do niego. Był na przegranej pozycji, ponieważ jak zawsze w takich chwilach, przygryzł wewnętrzną stronę policzka. Może i było to mało widoczne, jednak ja znałam go już na wylot.

- No o-okej.- mruknął. - Ale to ostatni raz, kiedy pozwalam ci się wyciągnąć. - Ostrzegł, a ja tylko przytaknęłam, potajemnie krzyżując za sobą palce. Spojrzałam na Maurę, która właśnie wkładała swoje czarne obcasy.

- Lepiej się pośpieszcie; pokaz zaczyna się za godzinę. To do zobaczenia. - Rzuciła, zanim całkowicie wyszła z mieszkania. Po pierwsze, nie mówiła nic, że wychodzi, a po drugie kto normalny daje bilety chwilę przed umówioną godziną?

Spojrzałam niespodziewanie na lustro, znajdujące się obok drzwi. Miałam na sobie sweter w biało-niebieskie paski, czarną spódnicę

i krótkie, czarne kozaczki. Nie było źle, a nawet ładnie. Tylko czy aby na pewno odpowiedni na takie wyjście? Nawet gdyby nie, to nie mam innego wyboru niż zostać w tym. A i jeszcze nigdy nie byłam na żadnym magicznym pokazie i coś mi się wydaje, że bedzie bardzo ciekawie.

- Idziemy pieszo. - Oznajmiłam.

- Dlaczego?

- Bo pogoda jest świetna, a znając życie to jutro będzie padać.- Wytłumaczyłam, wzruszając ramionami. Rzeczywiście, termometr wskazywał dzisiaj niecałe dwadzieścia stopni.

- Ale szybciej będzie autobusem. Jeszcze się spóźnimy. - jęknął, zakładając buty.

- No nie daj się prosić. Nie chcesz nim jechać, uwierz mi na słowo. - W autobusach zawsze śmierdziało brudną, starą skarpetą. Po za tym, Niall pewnie zawsze woził się autami, a nie tymi miejskimi limuzynami.

Kiedy nie usłyszałam odpowiedzi chłopaka, uśmiechnęłam się triumfalnie i powiedziałam.

- Cieszę się, że się zgadasz.

***

- Jak nazywał się twój pierwszy chłopak?- zapytał Niall, kiedy byliśmy już w połowie drogi. Niepowiem, że nie zdziwiło mnie jego pytanie.

- Taylor.

- Kochałaś go? - zapytał, ledwie słyszalnie.

Zamyśliłam się przez chwilę. To dziwne, że pyta mnie o takie rzeczy.

- Hmm... Był przystojny, bogaty, umięśniony... - Zaczęłam wyliczać jego zalety.- Podobał mi się, ale nie... nie kochałam go. Był zbyt arogancki i pewny siebie. - wyznałam, a chłopak tylko mruknął coś w stylu "aha".