(TAMAMLANDI)
(Sadece birkaç bölümü textingdir.)
Geçmişi yaralarla dolu bir kadın ve bir adam, tapılası şekilde kızın gönlünü çalmış. Kadın en sonunda cesaretini toplayarak sevdiğine yazacak. Peki sonra? Sonra ne olacak?
Gelin hep beraber görelim ;)...
"Ne demek hayır?" Kaşları çatılmış bir şekilde bana bakan ömer asafa hafifçe sırıttım.
"Sadece bir şaka." Dedim ve kahkaha atan azraya ben de eşlik ettim. Vurulmuş numarası yapsam şu yüz şeklini göremezdim. Bir süre sonra kahkahalarımıza etrafımızdaki diğer insanlar da katılmıştı.
Ömer asaf ayağa kalkıp yüzüğü parmağıma taktığında ağzım o şeklini almıştı. Bu yüzük... Bu yüzük maviydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Zeyşanın yüzüğü)
Yüzük bir o kadar güzel ve bir o kadar da zarifti. Ben yüzüğü daha yakından incelemek isterken ömer asafın dudaklarıma yapışması bütün düşüncelerimi bölmüştü. Etraftan alkış sesleri yükselmeye başladı. Varlığını unuttuğum onca insanın önünde beni utandırdığından geri çekilmeye çalıştım. Sadece çalıştım. Bir süre sonra geri çekilen ömer asafa ters ters bakıyordum. Yani tamam romantik bir andı ama onca insanın arasında da öpüşülmezdi yaa.
🦋🦋🦋
Beş yıl sonra
"Asya koşuşturma kızım! Düşeceksin! Arda duvara tırmanamazsın oğlum! Daha düz bir yer bul. Aryaya da öğretiyorsun bak!"
Deliler gibi bağırmamın sebebi erkeklerin evde olmaması ve bizim çocukları zapt edememizdi. Biz derken azra ve benden bahsediyordum. Bu beş yıl içerisinde baya şeyler olmuştu. Hemen anlatıyorum.
Yiğit, bizim evliliğimizden üç ay sonra azrayı istemeye gelmişti ailecek. Meğer ki bizim oğlanın da azrada gönlü varmış. Yıllardır saklamış. Ömer asafta önce bir güzel benzetti. Sonra da azranın da rızasıyla kızımızı oğlumuza verdi. İki ay arayla nişan ve kına yapıldı. Beş ay sonra da düğün yapıldı. Tabi bu işi bu kadar uzatan tabikide Ömer asaftı. Aradan bir yıl sonra da nur topu gibi bir kızları olmuştu. Arya. Tabi azra doğum öncesi süreçte hepimizin burnundan getirmişti.
Ertuğrul hala saptı. Bulduğum bütün kızlarda bir kusur bulmuştu. Sap doğmuş, sap ölecek diye korkmuyor değildim.
Ecrin ise bir süre tehdit mesajları atarak bizi rahatsız etmişti. En sonunda bana zarar vermeye kalkınca kamera kayıtlarıyla birlikte mahkemeye gidip onu da içeriye tıkdırmıştık. Arkadaşlar biz tıkdırmaya bayılırız.
Ömer asaf ve ben ise evliliğimizin ilk yıllarını ne kadar sancılı geçirdiysek şimdi bir o kadar rahat geçiriyorduk. Ömer asaf işleri büyütmeye devam ediyordu. Ben de evde sıkılmamak için çiçekçiye gidiyordum. Ara da sıra da ali abinin yanına dövüşe gidiyordum. Ömer asaf bunu duyunca çıldırıyordu ve beni de çıldırtıyordu. Tabi evliliğimizden bir yıl sonra hiç beklemediğimiz bir anda gelen ikizler hayatımızın merkezi olmuşlardı. Ve beni evde tutmak için neden bulan ömer asafa hava hoştu. Ne çiçekçiye gitmeme izin veriyordu, ne de ringe çıkabiliyordum. Arkadaşlar aklımı kaçırmadım, tabikide ringe çıkmayı istemiyordum ama ufak tefek esneme hareketlerinde bile kızıyordu. Sonra o gün geldi, ömer asafın eli ayağı birbirine dolaştı ama yine de beni hastaneye yetiştirebilmişti. Bir erkek bir kız olmuştu. Asya ve Arda. Arda, ömer asafın küçüklüğüne çekmiş, yerinde durmuyordu. Asya ise Arda ne yaparsa onu yapmaya çalışıyordu.
Zilin çalmasıyla daldığım düşüncelerden sıyrıldım. Azra koşarak kapıyı açtı. Kollarını açmış gelen ömer asafa ters bir bakış atarak konuştum.
"Çocuklarına biraz da sen bak ömer! Ben biraz dinleneceğim." Dedim ve birşey demesine izin vermeden yatak odamıza çıktım. Sıcak insanı bayıltacak derecedeydi. Önce odadaki klimayı açtım ve üzerimdekileri çıkartarak iç çamaşırlarımla yatağa girdim.
Uyandığımda gördüğüm manzara huzurla gülümsememe sebep olmuştu. Asya ve Arda bir koluma yatmış, yıllardır her zaman göğüslerimde yatan ömer asaf yine göğüslerimde uyumuş ve bir koluyla belimi sararken diğer koluyla da ikizleri sarmıştı.
Belki annem babam yoktu, belki zor şeyler yaşamıştık ama beraber atlatmıştık. Herşeyi. Başımıza ne gelirse gelsin yine beraber atlatacaktık, belki de daha büyük bir aile olarak atlatacaktık. Ama atlatacaktık.
Mutlu son...
Çünkü daha sonra ne olduğunu asla bilemeyeceğiz :)
