Hafta sonu olması dolayisiyla geç uyandigim bir sabah, annemin kapıda biriyle konuştuğunu farkedip hizlaca yataktan çıktım. Hemen yatağımın ayak ucunda duran sabahligimi giydim ve anneme belli etmeden kiminle konuştuğuna bakmak istedim.
Yüzünü goremesem de seslerini duyabiliyordum. Ses genç bir kıza ait olmalıydı.
"Çok seviniriz gerçekten. Ne de olsa uzun yıllar burada olacağız. " dedi genç sesin sahibi.
"İnşallah geliriz. Hosgelmissiniz tekrardan. Annenize selamlar. " dedi annem ve kızın yanıtını beklemeden kapıyı kapatmaya kalktı.
"Bir saniye lütfen " dedi nazik ses. Yumuşacık, insana huzur veren bir ses tonu vardı.
"Efendim?" dedi annem. Karşısındaki tehlikeli bir alacakliymis gibi kapıyı yarım açık tutuyordu.
Kafami biraz daha meydana çıkarsam belki annemin önünde duranin kim oldugunu görebilecektim ama buna cesaret edemiyordum.
"Kızınız " dedi sesi güzel kız. Bunu duyduğum an daha fazla merakıma engel olamayarak kafamı dışarı çıkardım. Günlerdir merakla izlediğim kızı karşımda görünce kalp atışlarım hızlanmisti. Kırmızı fırfırlı mini bir elbise giymişti. Sarı saçlarını sıkı bir at kuyrugu yapmış masmavi gözlerini daha da belirgin bir şekilde ortaya çıkarmıştı. Çok güzeldi.
"Onun da gelmesini çok isterim. Çok yakında abimle birlikte civardaki okula yazilacagiz. Öncesinde mahallemizdeki arkadaşlarımızla tanışmak istedik. " diye devam etti.
"Tabi tabi, olur." dedi annem beni şaşırtarak. "Hadi iyi günler" dedi ve kapıyı kapattı.
Kız gittikten sonra yeni uyanmisim gibi yaparak odadan çıktım. Salondaki tekli koltukta oturan babam, "gidecek miyiz gerçekten?" diye sordu anneme.
"Söylediğine göre tüm mahalleyi davet etmişler. Bizim de orada olmamız lazım" diye cevapladı annem.
"Peki, sen bilirsin. Tuhaf insanlara benziyorlar ama bakalım. " dedi babam. Asıl tuhaf olanın kendisi olduğundan haberi yoktu tabi.
İçimi bir heyecan sarmıştı. Yarın akşam yeni komsularimizla tanisacagimiz ilk gün olacaktı. Belki de ondan sonra gizli gizli gözetlemek yerine rahat rahat gidip gelebileceğim bir ev olacaktı. Annemin izin verdiği kadarıyla tabi...
Annem göz ucuyla bana baktı. "Sen neden hala geceliklerinlesin? Bir de babanin karşısında. Çabuk kalk üzerini değiştir. Bu kadar sımarıklık yeter artık"
Farkında değildim. Salona böyle gelmem tabi ki yasaktı ama ben o kızı görünce üzerimdekileri tamamen unutmuştum. Yaptığımın yanlis olduğunu bildiğimden cevap bile vermeden hemen odama koştum.
Üzerimi değiştirdiğim sırada hala kasanın içinde kilitli olan telefonumun titrediğini farkettim. Annemin söylediğine göre, telefonumu her akşam o kasaya koyma sebebi telefona dalip uyumama engel olmamasiymis.
Salona geçtiğimde kahvaltı masasını hazırlamakla meşgul olan annemden telefonumu vermesini istedim. "Tamam acelesi yok ya. Kahvaltıdan sonra veririm " dedi. Acelesi vardı. Bir mesaj gelmişti ve kimden geldiğini merak ediyordum. Sanırım en az Ayşe Teyze kadar meraklı biri olmaya başlamıştım.
*****
Kahvaltıdan sonra telefonuma baktığımda mesajın Edadan geldiğini gördüm.
"Bizim buluşma bu hafta yattı. Su yeni gelenler bizi akşam bulusmasina davet etmişler" diye yazmıştı yeni komsularimizi kastederek.
"Evet, biliyorum. Bizi de " yazdım rahatladigimi hissederek. En azından buluşmak için annemden izin almak zorunda kalmaktan kurtulmuştum. En azından şimdilik.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARŞI KOMŞU
General FictionBöyle şeyleri yalnızca filmlerde görmüştüm. Böyle bir şeye kalkışmam tamamen dün tesadüfen gördüğüm bir şey yüzündendi. Yoksa, evimin karsisina yeni taşınan bir aileyi merak edip gözetlemek gibi bir huyum asla olmadı.
