THE DARE TO THE CEO

TSC 27 - JELLY

CHAPTER 27

--

Liam's POV

"Bakit ang tagal mo yata sa labas? Saan ka ba nagpunta?" Chaeng asked me while i'm slowly entering Jisoo's room here at the hospital.

While i'm locking the door of the hospital's room, when i suddenly saw Seulgi playing his phone and Jennie is busy fixing her bag beside her.

"May inasikaso lang ako sa labas, bakit hindi pa kasi kayo kumain?" Pagtatakang tanong ko naman sa kanila ng makita kong hindi pa nila binubuksan ang mga inorder nilang pagkain. Si Seulgi napangisi naman sa akin ng maitanong ko ito at pagkatapos si Jennie naman ay umiwas ng tingin sa akin.

"Kailangan kasabay ka namin kumain para madami kang kakainin. Kailangan mo yan, baka mamaya hindi masustansya kinakain mo eh." Singit ni Jennie sa usapan namin ni Chae and i gave her a deep sigh.

"You need to eat a lot of vegetables and fruits Liam, nangangayayat ka nga? Baka mamaya may sakit ka na." Saad naman sa akin ni Seulgi sa akin habang nilalagay niya sa bulsa ang phone niya.

"Okay naman na 'tong pagkain, kain na tayo?" Aya naman ni Chae sa amin habang hinihila ang upuan ng dining table na nandito sa room ni Jisoo.

We all nodded for what Chae's said and we immediately sit on our designated chairs. Jennie, Seulgi, Chae and I are all mute and no one dares to speak from us after ko manggaling sa labas.

Sino ba namang kikibo sa aming apat, eh isa sa kanila ay alam na kung ano yung meron sa akin. Kung anong sakit ko, o kung ano man ang sinabi ni Jeongyeon kanina. Siya lang nakakaalam. At sana tumupad siya sa usapan namin na wala munang makakaalam since Jisoo is not awake at ayoko makadagdag sa isipin at lungkot nila.

"Oh, eto gulay at prutas Liam, kumain ka ng madami niyan para bumalik sa hubog yung katawan mo." Alok sa akin ni Jennie habang umiiwas ng tingin sa akin.

"Aba? Puro pangpalakas inaalok mo Jendeuk ha? Ano meron? Hahaha!" Takang tanong naman ni Seulgi at agad napatingin sa akin si Chae.

"Oo kailangan mo yan Liam, halatang halata sayo na nay nararamdaman ka." Pagsasandok naman ni Chae sa isang mini plate ko ng kimchi.

"Thank you." Pasasalamat ko sa kanya at napasinghal na lang ako sa inaasal nilang tatlo.

Walang kumikibo, lahat tahimik na kumakain. Hindi ako makakilos ng maayos dahil sa nangyari kanina at dahil ayoko ring mag-alala sila lalo na at unti unti ng nakikita sa katawan ko ang nararamdaman at sakit ko.

// flashback //

"Tama ba ko ng pagkakarinig? Ano ibig sabihin 'nun Liam?!" Sigaw sa akin ng nakarinig sa usapan sa amin ni Jeongyeon habang nandito kami sa hallway ng ospital.

"Ah shit, please calm down, dun tayo mag-usap, baka may makarinig sayo. Hayyy." Paki-usap ko rito at agad ako nito hinila palayo pa sa kwarto ni Jisoo.

"DAMN IT, LIAM!!! WHAT THE HECK ARE YOU THINKING?! HANGGANG KAILAN MO ISISIKRETO SA AMIN YAN HA?! T*NG INA NAMAN!" Pagmumura nito sa akin habang nakayuko ako.

Hindi ko alam paano pa maitatago ito, at pinipigilan na din siya ni Jeongyeon sa paninigaw nito sa akin. Wala na, may nakakaalam na. Hindi ko na 'to maitatanggi.

"Ah, please. Huwag ka sumigaw dito sa ospital. Baka, may ibang pasyente o bisita na makarinig." Bulong sa kanya ni Jeongyeon pero agad niya itong tinulak palayo sa kanya.