THE DARE TO THE CEO

CHAPTER 60 - CASETTE TAPE

CHAPTER 60

--

// the next day ... //

Liam's POV

"Mrs. Manoban, i'm sorry to say, but his cancer cells are back. I don't know why, but based on his tests, mas lalong lumakas yung sakit niya." Rinig kong saad ng doktor kay mommy habang nakapikit at nagtutulug-tulugan ako rito sa loob ng kwarto ko ng ospital.

"How it can be Doc??? Based sa tests niya last last months, he's already cancer free. Magaling na ang anak ko, paano naman nangyari 'yon???" Kontra agad ni Mommy and i heard her sobbing already. Napansin ko din na there's a shadow behind her and i know it's Taehyung.

"Paano nga nangyari 'yun Doc? And is there a big chance ba para gumaling uli si Liam? Is it the bone marrow ba uli, donate ng dugo? Ano Doc, because i will do anything just for my brother." - Taehyung

"Mr. Kim, as long as i want to answer your questions, hindi ko po masasagot agad agad 'yang tanong mo. Maraming posibilidad ang pupuwedeng mangyari ano mang oras, kaya hindi tayo puwede magpakakampante na gagaling siya." - Doctor

"So??? What should we do?? Doc, please do what can you do for my son." - Mommy

"Yes Mrs. Manoban, we will do anything. But today, we will tell you na kailangan lang niya i-take at i-continues ang medicines niya para kahit papano humupa at humuna ang cancer cell niya." Sagot nito kay Mommy and i easily smiled here. "But for now Mrs. Manoban, please magfocus po tayo sa pamumuo ng dugo na nasa ulo niya. Anytime pwede siya mabulag or macomatose sa nangyaya---."

Hindi ko na pinatapos magsalita ang doktor at agad na kong bumangon sa kinahihigaan ko.

"Uhm? So you mean to say Doc, anytime puwede ako mawalan ng paningin po?" Ngiting tanong ko rito and i saw all of them flinched i spoke.

"Hey? Ako pa din 'to, bakit gulat na gulat kayo." Pang-aasar ko sa kanila at agad kong tinignan ang doktor na nakatayo at nakayuko sa akin.

"Doc? May alam ka ba kung ilang araw o linggo na lang ako makakakita?" I asked him and he just shooked his head.

"Sige na Doc, para alam ko naman kung kailan ako mawawalan ng paningin, para hanggang ngayon maappreciate ko 'yung mukha ng kuya ko." Dagdag ko rito at kahit tumatawa ako ay nasasaktan ako sa lahat ng sinasabi ko.

Mabubulag ako? Bakit? Paano?

At tsaka akala ko ba magaling na ko? Bakit bumalik ka pa? Hindi ikaw ang gusto kong bumalik sa akin.

"Mr. Kim and Mrs. Manoban, i'll go ahead first. Excuse me." Saad nito sa amin at tuluyan na itong umalis sa loob ng kwarto ko.

Lahat kami ay naiwang tahimik rito at ramdam na ramdam ko ang pagtulo ng luha ko.

"Son."  Rinig kong saad ni Mommy sa akin at naglakad ito papunta sa direksyon ko. She hugged me very tight at nagulat rin ako ng biglang magbukas ang pintuan ng kwarto ko and i saw Jennie holding a lots of fruits, foods and paper bag that is labeled from a drug store.

"Tita, here's the ...." I saw how she flinched when she saw me looking at her at dahan dahan niyang nilapag lahat ng pinamili niya sa tulong ni Taehyung.

"Son? Please let Jennie do what she wants. Hayaan na natin siya." My mom murmured to me and i see Jennie's eyes that is full of worries.

"But mom." Agad na kontra ko rito at agad namang nagsalita si Jennie rito.