The Roadtrip ✔

8

Pov. May

Het is eruit. Ik heb het gezegt. Liam kijkt me liefdevol aan. "Het maakt niet uit." zegt hij terwijl hij een kus op mijn voorhoofd plant.
"Wat wil je? Wil je nog steeds een huisje aan het strand of wil je terug naar Nederland?"

Ik kijk hem aan. "Ik wil niets liever dan elke dag met jou wakker worden en vervolgens aan het strand te zitten. We blijven hier. Als jij het daar ook mee eens bent natuurlijk."

Hij knikt. "Tuurlijk, ik wil dat ook. Alleen met jou."

Glimlachend zak ik tegen hem aan. "Wat eten we?"

"Pasta."

Ik schiet overeind. "Nu pas heb ik door hoeveel honger ik heb!" Liam loopt lachend achter me aan.

Nu komt het moeilijkste, Zoë en Simon het vertellen. Ik schuif aan en schep wat eten op, glimlachend kijk ik mijn moeder aan. Na het eten neem ik Zoë mee om af te wassen. ''Is er iets? Je bent de hele tijd best stil.'' Vraagt ze terwijl we de spullen in de wasbak zetten.

Ik kijk haar aan. ''Ik heb het er met Liam over gehad, we stoppen hier.''

''Echt? Hoezo?''

''Ik houd het niet vol, Zoë. Het is allemaal even wat teveel. Jullie hoeven echt niet te stoppen door ons.''

Ze trekt me in een knuffel. ''Ik begrijp je volledig, May. Het is oké, echt. Ik overleg wel even met Simon hoe en wat.'' 

We kletsen nog wat terwijl we alles afwassen en afdrogen, daarna lopen we terug naar onze plek. Zo te zien weet Simon het ook al, hij kijkt namelijk Zoë doordringend aan. ''Je weet het ook al neem ik aan?" Zoë knikt en gaat naast hem zitten. ''Zullen wij wel verder?''

Zoë kijkt mijn kant op, ik zie een lichte twijfel. Ik kijk haar glimlachend aan en knik. Dan draait ze zich terug om naar Simon. ''Ja.'' 

* * *

Het is inmiddels twee week later, we gaan vandaag voor de tweede keer bij hetzelfde huis kijken. Simon en Zoë zijn een paar dagen terug vertrokken, elke dag appen ze en sturen ze foto's, ze komen echt op super mooie plekken. 

Zenuwachtig loop ik hand in hand met Liam naar de makelaar. ''Zijn jullie erover uit?'' vraagt hij als we opnieuw het hele huis hebben gezien.

Liam en ik kijken elkaar aan, dan knikken we. ''Ja, dit is hét huis.'' De prijs is goed te doen, er is een klein stadje een paar kilometer verderop en we zitten pal aan het strand, echt een droomhuis. 

Daar staan we dan, voor ons huis, ons plekje. Ik draai de sleutel in het slot en loop naar binnen, er staan al wat spullen die er al in stonden. Voor nu is dat prima, maar we zijn wel van plan het een deze tijd te veranderen. Liam pakt me op bij mijn middel en draait me in het rond, daarna wikkel ik mijn benen om zijn middel en zoen hem gretig. ''Ik ben zo blij.'' lach ik. 

Hij grinnikt. ''Ik ook.'' 

Ook hadden we twee dagen geleden een afspraak bij het ziekenhuis, het is helemaal geheeld, super fijn. Ik heb nergens meer last van behalve de angst hem nog een keer tegen te komen. Terwijl Liam een pizza aan het bestellen is zit ik op het balkon naar de zee te kijken. Genietend van het zonnetje op mijn huid, ik lijk nu net zo'n omaatje maar goed. 

Ik hoor voetstappen achter me, dat kan niet Liam zijn. Hij zou douchen na het bestellen, geschrokken draai ik me om. Echter is het enkel de pizzabezorger. ''Kijk eens!'' 

Ik glimlach. ''Maar één?''

''Oh sorry, wacht mijn collega komt eraan.''

Terwijl ik de ene pizza al afreken komt de andere bezorger eraan. Als ik zie wie het is verstijf ik. Mijn ogen schieten van de ene bezorger naar de andere, en dat is niet zomaar een bezorger, het is Joey.