The Roadtrip ✔

40

3,5 MAANDEN LATER

Over twee weken ben ik uitgerekend, ik ben zenuwachtig, enorm zenuwachtig.

Liam moest voor zijn werk twee weken naar Engeland toe, dus ik heb twee weekjes samen met Pip bij Zoë en Simon gebivakeerd.

Vanavond komt hij terug, ik heb hem zo gemist.

Gek genoeg ben ik de afgelopen weken  zoveel verstrekt, ik heb mezelf herpakt, en nee, het was zeker niet makkelijk.
Sterker nog, het was kapot moeilijk, ik heb vaak genoeg huilend op de badkamervloer gezeten nadat ik had gedoucht, ik wist het niet meer.

Maar hier sta ik, bijna moeder, gelukkig en ik straal. Als ik in de spiegel kijk zie ik een zelfverzekerde vrouw, wat drie maand geleden heel anders was.

"Kom je Pip?"

Pip wordt ouder, dat zie je aan haar. Maar ze blijft zo fit, ik hoop nog even van haar te genieten, ze is zo'n lieverd.

Samen met Pip loop ik een keer een andere route als normaal, het moet leuk blijven.
Ik heb mijn oortjes in en geniet ondertussen van de inmiddels ondergaande zon.

"May? Ben jij dat?"

Geschrokken draai ik me om en ik zie Joey staan, zijn ogen kijken naar mijn buik. "Gefeliciteerd." Brengt hij zachtjes uit.

"Dankje," Mompel ik.

"Zal ik een stukje met je mee lopen?" Vraagt hij.

Ik moet hem wel te vriend houden, want anders doet hij misschien iets.. "Ja, sure."

Ik zeg tegen Pip dat ze door mag lopen en ik haal mijn oortjes uit m'n oren. "Is dat niet de hond van je ouders?"

Ik knik en sla mijn ogen neer. "Ja, dat klopt."

"Laat je haar wel vaker uit?"

"Elke dag. Ze woont bij ons."

"Waarom?" Vraagt Joey oprecht geïnteresseerd.

"Ze zijn beide overleden," Ik kijk hem aan. "Vermoord. Een aantal weken na elkaar."

Joey kijkt me medelevend aan. "Wat heftig, gaat alles goed met je?"

"De dood van mijn moeder was drie maanden geleden, ik heb het geaccepteerd. Daarnaast moest ik sterk zijn voor hem." Ik ga met mijn hand over mijn buik.

"Hoelang moet je nog?"

"Zo'n twee weken."

"Wat snel al, zeg."

Ik knik en richt me dan weer op Pip, die een eindje vooruit is gelopen. "En jij, heb jij al een vriendin?"

Hij schudt zijn hoofd. "Ik ben uit de kast gekomen."

Ik kijk hem verbaasd aan. "Sinds wanneer?"

"Nadat ik jou..." Hij slaat zijn ogen neer. "Je weet wel, stopte ik het eerst weg.
Tot ik me realiseerde wat ik had gedaan, ik walgde van mezelf.
Vlak daarna heb ik een leuke jongen ontmoet, sindsdien val ik echt op jongens, alsof er een deur voor me open ging.
Het spijt me zo wat ik je allemaal heb aangedaan, je hebt dit nooit verdient, May.
Ik hoop dat je me vergeeft zodat ik mijn leven in rust verder kan lijden."

"Weet je hoe ik me voelde nadat je me verkracht had?" Vraag ik hem, waarna hij zijn hoofd bijna onopgemerkt schudt.
"De kans op zwangerschap was 10 tot 20%, ik wilde zo graag moeder worden.
Ik was kapot gemaakt, ik vertrouwde Liam niet terwijl hij de liefste jongen was die ik ooit maar kon bedenken.
Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was was alles zo onzeker, wat als het niet goed ging..
Wat als jij dat nooit had gedaan, was alles dan anders?
Als ik niet zo'n lage kans had op een zwangerschap had ik nooit zo vroeg zwanger willen worden, maar nu wilde ik het nooit weghalen, misschien is dit mijn enige kans."

We staan inmiddels weer in mijn straat. "Het spijt me zo, ik wist niet wat me bezielde. Je hebt dit echt niet verdient, ik hoop dat je nog een keer zwanger mag worden.
En dat jullie kindje gezond is."

We praten nog even waarna ik naar binnen loop, bijkomend van het heftige gesprek van net pak ik een glas water.

Ik heb de laatste tijd zoveel last van harde buiken, dat betekent dat mijn lichaam zich klaarmaakt voor de bevalling, maar dit is echt niet prettig.

Zuchtend kijk ik naar de klok, de tijd tikt langzaam voorbij, het lijkt uren te duren maar het is eindelijk 19.00.
Ik heb Liam zijn lievelings lasagne gemaakt, dat verdiende hij.

Ik zit aan tafel tot ik een stem hoor, een te bekende stem, eindelijk zie ik hem weer.

Mijn geliefde,
Mijn alles.

Ik spring op en vlieg in zijn armen, zijn aftershave vult mijn neusgaten.
Wat heb ik dit gemist, wat heb ik hem gemist.
Ons moment wordt onderbroken door water wat ik langs mijn benen naar beneden voel glijden.

Liam laat me los en grinnikt even. "Uh, May, ik weet dat je me gemist hebt, maar.. ik wist niet dat je dit zou doen." Kijkend naar het plasje water wat op de grond ligt.

"Mijn vliezen zijn gebroken," Mompel ik in paniek. "Ons mannetje komt."

"Wat? Nu?" Vraagt Liam in paniek.

Hij helpt me de auto in waarna we in alle drukte naar het ziekenhuis rijden, ondertussen bel ik met Zoë die er zo snel mogelijk aankomt.

Als ik een wee voel schreeuw ik het uit. "Oh mijn god."

Bij de balie wachten we op de verloskundige, die eraan komt rennen met een rolstoel voor mij.

Eenmaa in de kamer wordt alles klaar gezet en even heb ik rust, geen weeën, geen pijn, even rust.

Zoë komt naar binnen en neemt het van Liam over die even een luchtje gaat scheppen, kon ik dat maar, 'even' uit deze pijn stappen.

"Zeven centimeter ontsluiting, nog even geduld." Vertelt Marloes me waarna ze me een geruststellend kneepje in mijn hand geeft.

"Puffen, May. Altijd puffen." Vertelt Zoë me.

"Waar de fuck is Liam?" Roep ik voordat ik weer een wee heb.

Net op dat moment komt Liam binnenlopen. "Kom hier of ik vermoord je." Mompel ik.

"Ja ja, ik kom eraan." Hij neemt het over van Zoë voordat hij een kus op mijn voorhoofd drukt.

"Allemachtig, kon je niet gewoon een fucking condoom omdoen? Dit doe ik nooit meer." Zeg ik nadat ik weer een heftige wee heb gehad.

Liam lacht ongemakkelijk. "Tien centimeter ontsluiting, je mag gaan persen zometeen."

Daarna gaat het snel, Liam staat naast de verloskundige. "Is dat..?"

Ze knikt. "Dat is het hoofdje."

"Hm, oké," Mompelt Liam. "Het ziet er niet zo plezierig uit."

"En bedankt." Zucht ik.

Voor ik het weet hoor ik een baby huilen, daarna wordt ons zoontje op mijn borst gelegd en ik word overstroomt met liefde, ons mannetje.
Hij heeft de ogen van zijn vader, precies hetzelfde.

Het was compleet, het was perfect.