The Roadtrip ✔

37

Ik ben onderweg naar mijn moeder, we hebben afgesproken om samen naar mijn vaders graf te gaan, ik mis hem zo.

De politie is bezig met een onderzoek naar wie het gedaan heeft, maar het is moeilijk zoals ze het noemen.

Aangekomen bij mijn lieve moeder krijg ik geen gehoor, meteen neemt een naar onderbuik gevoel toe.

Elke keer als iemand niet open doet die thuis zou moeten zijn denk ik aan mijn vader, hoe ik hem daar aantrof. Als het nog een keer zou gebeuren zou ik het mezelf nooit vergeven.

"Mam!" Roep ik, in de hoop dat ze me misschien zou horen.

Ik bel mijn oom op, hij weet vast waar ze is. "Hey, met May."

"Hallo, May! Wat leuk weer eens van je te horen, hoe is het met de zwangerschap?"

"Goed, maar ik had even een vraagje. Weet je misschien waar m'n moeder uithangt? Ik had met haar afgesproken maar ik sta voor een dichte deur."

"Geen flauw idee, ga maar naar binnen."

"Oké.." Zeg ik twijfelend. "Kun je aan de lijn blijven?"

"Maar natuurlijk, het komt goed. Ze is vast nog even met Pip aan het wandelen."

Het onderbuik gevoel neemt nog meer toe. Pip zou mee gaan zometeen..

Ik draai de sleutel in het sleutelgat, here goes nothing.

Ik open de deur en in eerste instantie zie of hoor ik niets, enkel hoor ik Pip hartverscheurend piepen.

"Pip?"

"Wat is er May?" Hoor ik mijn oom me vragen, maar ik negeer hem, iets in me zegt dat dit niet goed is. Helemaal niet goed.

Ik loop verder de deur door naar de woonkamer, mijn hart zinkt in mijn schoenen. Dit meen je niet...

"Mam..?" Ik ren naar mijn moeder toe die op de grond ligt, levenloos. "Mam!" Schreeuw ik waarna ik hartverscheurend begin te huilen.

* * *

Liam

Ik krijg een belletje, onbekend. "Met Liam."

"Ik ben May haar oom, ze belde me want door haar moeder. Ze stond voor een dichte deur, ik kan er pas over een uur zijn, ik heb de politie en ambulance gebeld."

"Waarvoor?" Vraag ik terwijl ik de autosleutels pak en al naar de voordeur ren.

"Ze begon te huilen, ik hoorde Pip nog piepen, er is iets gruwelijk mis denk ik..."

Mijn telefoon valt nog net niet uit mijn handen, waarom moet ze dit voor de tweede keer meemaken? "Ik ben onderweg." Zeg ik waarna ik ophang.

Ik hoor de sirenes al verderop, ze woont echter een dorp verderop.

Als ik aankom bij het huis van May haar moeder is de ambulance en politie er al, May komt naar me toe rennen en laat zich in mijn armen vallen.

De tranen stromen over haar wangen, haar zwangere buik duwt ze tegen mijn buik aan, ik houd haar stevig vast, alsof ik haar nooit meer los wil laten.

Ze verdient dit niet, May is de laatste persoon die dit verdient.

"Ze is dood." Fluistert May.

"Ik weet het, ik weet het." Probeer ik enigszins rustig te zeggen. "Het komt goed, ik ben hier. Ik hou van je."

De politie komt rustig naar ons toe gelopen. "We hebben de vingerafdrukken vergeleken met die van haar man, ze zijn hetzelfde.
We denken aan opzettelijke moord, zouden jullie kunnen weten wie?"

Ik schud meteen mijn hoofd. "Nee, dat weten we niet."

Ze adviseren ons naar huis te gaan wat we ook doen, May zegt geen woord.