The Roadtrip ✔

35

Het is opnieuw een aantal weken later, we zijn helemaal thuis in ons nieuwe huisje en Zoë is samen met Jasmine sinds een paar dagen weer uit het ziekenhuis.

"Kom je?" Vraagt Liam terwijl hij de voordeur al uitloopt.

Ik knik en volg hem naar buiten, we hebben de twintig weken echo vandaag, dat betekent dat we het geslacht vandaag te horen krijgen.
Zijn vingers verstrengelen zich in de mijne als hij de autodeur voor me open houdt.

Na een kwartiertje komen we aan bij de praktijk en worden we liefdevol ontvangen door Marloes, zij zal ook bij de bevalling zijn.

"Hey lieverds, hoe is het?"

"Goed," Antwoordt ik glimlachend.

"Ga maar liggen." Zegt ze.

Ik ga liggen in de comfortabele stoel, ik doe mijn shirt omhoog tot mijn bh zodat ze er goed bijkan.
De koude gel op mijn buik is elke keer weer onwennig.

We kunnen meekijken op het scherm. "Wat denken jullie dat het is?"

"Een jongetje." Zeggen we tegelijk.

Ze grinnikt maar dat vaagt weg, ze draait het scherm van ons weg en begint te typen.

Ik kijk Liam bezorgd aan waarna hij een geruststellend kneepje in mijn hand geeft.

"Ik kan geen hartslag vinden." Mompelt Marloes zachtjes.

Minutenlang probeert Marloes alles om het te vinden, maar het lijkt tevergeefs. Ineens horen we het verlossende geluid door heel de kamer, een hartslag, de hartslag van onze baby.

Een ingehouden adem verlaat mijn mond en meteen duwt Liam zijn lippen op de mijne. "Godzijdank."

"Het is een jongetje." Brengt Marloes uit waarna ze het aanwijst.

Een grote glimlach speelt rond mijn lippen, een jongetje, ons jongetje.

Een halfuurtje later staan we met de echo in onze hand buiten, Liam pakt mijn hand in de auto en we rijden meteen door naar Simon en Zoë, dit moeten ze weten.

Daar aangekomen krijgen we meteen een kopje thee, we zijn rustig aan het kletsen tot Zoë me aankijkt. "Had je vandaag niet een echo?"

Ik leg de echo op tafel, ons kleine mannetje is duidelijk te zien en we kijken er trots naar.

"Wat is het?"

"Een jongetje."

"Oh mijn god." Zoë staat op en slaat haar armen op me heen. "Ik ben zo zo zo blij voor je."

* * *

"Gefeliciteerd, schatje." Zegt Liam terwijl hij een liefdevolle kus op mijn lippen drukt, het is precies een week later en ik ben vandaag negentien geworden.
Negentien en twintig weken zwanger, wie had dat gedacht een jaar geleden?

"Dankjewel." Ik pak Liam via zijn kraag naar me toe waardoor hij boven me komt hangen, je kan wel raden dat we het leuk hebben gehad.

"Jarige jet!" Roept mijn moeder als ze die middag binnenkomt. Ze slaat haar armen om me heen en daarna zegt ze gedag tegen de baby, zo lief hoe ze dat doet. "Ben je wel een beetje lief?"

Ik glimlach en biedt haar dan een stukje taart aan, al snel druppelen er vrienden en vriendinnen binnen, die ik al lang niet heb gezien.

"Ben je zwanger?" Vraagt een oude vriend van me, Denny.

Ik knik trots. "Van een kleine man."

"Ach wat leuk!"

We hebben het de hele dag enorm gezellig gehad met zijn alle, vooral veel bij gekletst en taart gegeten, dat hoort erbij.

Aan het begin van de avond laat ik me uitgeput op de bank vallen, zwanger zijn is niet niks kan ik je vertellen.
Ik zet Netflix aan en ik trek een dekentje over me heen.

"Wil je nog wat hebben?"

"Nee hoor, dankje."

We hebben Liam zijn verjaardag er ook meteen bij gevierd, hij is namelijk volgend weekend jarig, dan wordt hij alweer twintig.

Liam ploft naast me neer en drukt een kus op mijn haar. "Vond je het leuk vandaag?"

Ik knik terwijl ik dichter tegen hem aanzak. "Het was leuk iedereen weer eens te zien, ik ben wel echt helemaal kapot nu hoor."

"Haha, dat snap ik. Die kleine vraagt veel energie van je."

Ik knik en mompel nog wat, maar voor ik het weet val ik in slaap.

Ik krijg het nog vaag mee dat Liam me rond tien uur naar boven brengt en een deken over me heen legt. "Slaaplekker." Hoor ik nog voordat ik weer in slaap val.