The Roadtrip ✔

16

We zijn een paar dagen verder, het voelt letterlijk alsof de grond onder me vandaan is gezakt. Mijn vader is dood, neergeschoten. Hoe haalt iemand het in zijn hoofd om dit hem aan te doen? Hij heeft nooit wat verkeerd gedaan. 

Vandaag is de begrafenis, precies zoals hij dat had gewild. Tenminste, ik hoop dat hij het zo wilt. Ik heb een donker jurkje aan en ik smeer nog wat concealer onder mijn ogen. De wallen onder mijn ogen zich vreselijk donker, ik heb amper geslapen de afgelopen nachten. 

Er wordt zachtjes op de badkamer deur geklopt. ''Ben je klaar, lieverd?'' Vraagt mijn moeder met een gebroken stem.

Ik werp nog een snelle blik in de spiegel, goed genoeg. Langzaam loop ik naar de deur. Ik wil niet dat deze dag nu al aangebroken is, hij was nog veel te jong. Ik duw de deur open en daar staat mijn moeder met een betraand gezicht. Meteen neem ik haar in mijn armen. ''Ik mis hem zo.'' Snikt ze.

''Ik weet het, mam. Ik weet het.'' Ik aai voorzichtig over haar achterhoofd tot Liam naar binnen komt. ''Ze zijn er.'' Doelend op de mensen die we uitgenodigd hebben. Mijn moeder laat me los en ze veegt de tranen van haar gezicht. Liam pakt mijn hand vast waar hij geruststellend een knijpje in geeft. 

Hand in hand lopen we de trap af, niet klaar voor wat ons te wachten staat. We drinken wat koffie met alle vrienden en familie van mijn ouders. 

Het is zover, we gaan hem erheen brengen. Ik wil nog niet, ik wil hem nog even bij me houden, al is het maar vijf kleine minuten. 

Het ging snel, erg snel. Voor ik het wist werd de kist met mijn liefdevolle vader de grond in getild. Waarom hij? Waarom ik niet? Als de kist niet meer te zien is beginnen de tranen te stromen, ook bij mijn moeder. Mijn moeder slaat haar armen om haar zus heen, en Liam pakt mij vast. Ik ben zo blij dat ik hem naast me heb, zonder hem had ik dit niet gekund, afscheid nemen van mijn vader. Degene die me heeft leren fietsen en er altijd voor me was. Ik had hem zo graag ons plekje in Amerika willen laten zien. Dit einde verdient hij niet. 

In een stille rij lopen we terug naar het begin van de begraafplaats waar onze auto's staan. Ik bedank iedereen dat ze hierbij zijn geweest, mijn moeder heeft de energie niet om nog wat te zeggen. ''We waren van plan hierna nog even naar de zaal te gaan, maar ik en mijn moeder zijn hier niet toe in staat. Ik hoop dat jullie dit begrijpen, rijdt voorzichtig.'' 

Ik krijg nog een paar lieve glimlachjes en daarna stap ik naast Liam in de auto. Thuis aangekomen gaat mijn moeder rechtstreeks naar bed, ik hoor haar hartverscheurend huilen tot ze stil is. Ze is waarschijnlijk in slaap gevallen. 

Ik heb me omgekleed in een comfortabele outfit, samen met Liam plof ik neer op de bank. ''Ik ben trots op je.'' Zegt Liam waarna hij een kus op mijn voorhoofd drukt. Ik trek het deken wat over ons heen ligt tot mijn kin. ''Trots op mij? Hoezo?"

''Gewoon, ik ben trots op je hoe je dit allemaal gehandeld hebt. En hoe je alsnog wat vertelde aan iedereen ondanks je het liefst in tranen wilde uitbarsten.''

Ik kijk op naar hem en geef hem dan een kus op zijn lippen. ''Ik hou van je.''

''Ik hou ook van jou, May.'' Antwoordt Liam waarna ik in een diepe slaap val.