The Roadtrip ✔

33

Het is een aantal weken later, Liam en ik hebben een moeilijke beslissing gemaakt. We gaan verhuizen.

We gaan terug naar Nederland, ons oude vertrouwede kikkerlandje. Sinds ik weet dat ik zwanger ben wil ik het liefst alles in Nederland meemaken, dichtbij mijn moeder, mijn schoonouders, bij Zoë en Simon.

We gaan eerst weer even bij Zoë en Simon wonen tot we ons eigen plekje hebben gevonden, met de hoop dat het dicht in de buurt bij hun zal zijn. 

Ik wil mijn eigen twee koffers aannemen van Liam. ''Nee schat, jij hoeft niet te tillen.'' Hij drukt een kus op mijn voorhoofd. Liam is sinds die middag enorm overbezorgd en ik mag niets tillen of te druk doen. Ik schudt lachend mijn hoofd waarna ik in de taxi ga zitten. 

Ons droomhuisje hierin Amerika blijft ons vakantiehuis, dat wilde ik graag. 

Niemand weet verder dat ik zwanger ben, ik wilde het graag tegen mijn moeder en Liam zijn ouders in het echt zeggen. 

* * *

We zijn aangekomen, Zoë staat ons op te wachten terwijl Simon buiten bij de auto wacht. Als ik Zoë eindelijk weer na een aantal weken zie ren ik meteen naar haar toe, ik hoor Liam nog roepen dat ik voorzichtig moet doen maar even luister ik daar niet naar.

Ze sluit zich meteen in mijn armen, als we elkaar los laten zie ik dat haar buikje echt al behoorlijk goed zichtbaar wordt. ''Het is een meisje.'' Fluistert ze in mijn oor.

''Niet?!''

Zoë begint te lachen. ''We hadden gister de echo, volgende week is de babyshower, dan wordt het geslacht bekend gemaakt maar ik heb sterk het gevoel dat het een meisje is.''

''Goh, ik dacht al.'' 

Zoë geeft Liam een knuffel waarna we met z'n drieën naar Simon lopen. ''Hello there mama!'' Zegt hij als hij me ziet aankomen lopen, hij geeft me meteen een knuffel. ''Wat zie je er ongelofelijk gelukkig uit, zeg.''

Ik draai lachend een rondje. ''Dat ben ik ook.''

En ja, dat was echt zo. Ik ben enorm gelukkig.

We stappen in de auto van Simon en dan rijden we door naar hun huis, daar aangekomen vallen Zoë en ik beiden uitgeput op de bank. Ik heb enorm last van misselijkheid en ben ook super vermoeid de hele tijd. 

''Zullen we soep maken?'' Hoor ik Simon vragen aan Liam.

''Ja is goed.''

Zo leuk hoe hun met mekaar gaan, ze zijn al beste vrienden sinds groep vijf. Ik en Zoë gaan een film kijken op Netflix terwijl hun twee dus die soep gaan maken. ''Wanneer ga je het aan je moeder vertellen?''

''Morgen gaan Liam en ik naar haar toe, daarna gaan we door naar Liam zijn ouders. Ik ben zo benieuwd hoe het zal gaan.'' Zeg ik enorm enthousiast.

''Dat snap ik,'' Begint Zoë iets twijfelend, ze friemelt aan het ritsje van haar vest. ''Ben je zenuwachtig?''

''Voor wat? De zwangerschap?'' Vraag ik voordat ze knikt. ''Natuurlijk ben ik zenuwachtig, maar ik heb er een goed gevoel over.''

Er ontstaan tranen in Zoë haar ogen. ''Wat is er?'' Vraag ik haar iets geschrokken, ze zakt tegen me aan. ''Ik ben zo bang voor de bevalling.'' Mompelt ze.

Ik aai over haar haar. ''Dat snap ik lieverd, dat ben ik ook. Maar kijk nou naar je, de zwangerschap gaat je zó goed af, ik weet zeker dat jij zonder moeite een mooi kindje op de wereld zet.'' 

Dat meende ik, ik wist zeker dat ze het kon.