The Roadtrip ✔

22

Een aantal dagen later zit ik in het vliegtuig naar Nederland, ik heb nog steeds niets van Liam gehoort.

Het zit me dwars, maar ik besluit er geen aandacht aan te geven. Hij verdient geen aandacht nadat hij me zo behandeld heeft.

Op het vliegveld staat Zoë me op te wachten, ik geef haar een knuffel en dan valt me op dat je haar buik al best goed kan zien. "En hoe is het met jou kleintje?" Vraag ik lachend.

"Het gaat zo goed met hem, hij is goed gegroeit en het ziet er allemaal goed uit."

Mijn ogen worden groter. "Hij? Hem?"

Zoë begint te lachen. "Ik heb het gevoel dat het een jongetje is, maar dat weten we nog niet."

"Ik dacht al." Lach ik terwijl we samen naar de auto lopen. Ik gooi mijn koffer achterin en ga dan voorin zitten. Zoë vraagt me of ik nog langs mijn moeder wil. Ik schudt mijn hoofd, daar ga ik volgende week heen.

Ik weet nog niet hoelang ik hier blijf, ik zie wel. Of ik sowieso nog wat te horen krijg van Liam.

Bij Zoë geef ik Simon een knuffel. Ze zijn weer bij elkaar én ze wonen samen in een knus leuk huisje. "Wil je wat drinken?" Vraagt Simon terwijl ik begin over het verhaal met Liam.

Ik knik. "Een glaasje water."

Hij glimlacht en loopt naar de keuken waar hij al snel terugkomt met een glas water, hij geeft het aan me terwijl hij gaat zitten en me afwachtend aankijkt.

Ik begin te vertellen en na een tijdje zit Simon gefrustreerd voor me. "Wat een klootzak. Dus je weet helemaal niet waarom hij weg gegaan is?"

"Ik heb het vermoeden dat Joey er iets mee te maken heeft, maar hij houdt toch van me? Dan hoeft hij niet te luisteren naar Joey," Ik neem een slok van mijn water. "Ze hebben samen wat gedronken en toen had Joey mij gebeld dat Liam het uit wilde maken, niet lang daarna kwam hij dus daadwerkelijk zijn spullen halen, dat is toch apart?"

Simon en Zoë knikken instemmend. "Klopt, maar misschien komt hij wel terug."

Ik haal mijn schouders op, op dit moment ben ik daar niet zo zeker van.