The Roadtrip ✔

34

Het was een aantal weken later, met een grote glimlach sta ik in ons huis, ons nieuwe huis.
Het heeft even geduurd maar het is af, precies zoals we wilden.

Gelukkiger dan ooit sloeg ik mijn armen om Liam heen. "Ik ben zo blij."

"Ik ook." Zegt hij terwijl hij zijn hand over mijn buik laat gaan.

Ons lieve kindje laat zich al steeds meer zien, af en toe voel ik het schoppen maar dat kan Liam nog niet voelen aan de buitenkant.

Terwijl Liam aan het koken is krijg ik een telefoontje van Simon. "Hey!" Zeg ik enthousiast als ik opneem.

"Jullie moeten hierheen komen," Hoor ik aan de anderen kant van de lijn. "Naar het ziekenhuis."

"Het ziekenhuis? Wat?" Ik pak de autosleutels al.

"Zoë haar vliezen zijn gebroken."

Mijn adem stokt, shit. Ze heeft net de 31 weken aangetikt. Simon heeft al opgehangen en ik ren naar de keuken. "Liam, we moeten gaan!" Ik gooi de sleutels naar hem. "Het is Zoë."

Voor ik het doorheb staan we al voor het ziekenhuis, we rennen door de gangen en daar staat Simon op ons te wachten. 

Een aantal stressvolle uren later is Zoë bevallen, ze baby is enigszins gezond, voor zover het gezond kan zijn. Inmiddels ligt ze in een confuse. Ja, Zoë had gelijk, het is een meisje. Simon houdt Zoë stevig vast waarna ze zich uitgeput in het bed laat zakken, ze wordt helemaal onderzocht. 

''Hoe heet jullie dochtertje?'' Vraagt de verloskundige.

Zoë kijkt met een onzekere glimlach naar Simon. ''Jasmine.'' 

De eerste keer dat ik haar naam hoor, ik wist nog niet hoe ze ging heten maar wauw wat een lieve naam, het past bij hun. Ik aai Zoë over haar haar waarna we vertrekken naar huis, het is inmiddels al laat.

Eenmaal thuis aangekomen plof ik moe op bed neer. Liam komt naast me liggen en onze vingers verstrengelen zich in elkaar als hij mijn hand vast pakt.

"Ik hou van je." Mompel ik voordat ik een diepe, diepe slaap val.