The Roadtrip ✔

29

''Ik weet het, May. En het leuke is dat hij ook nog is van jou houdt. Wat wil je nog meer?'' Lacht Zoë.

Ik haal mijn schouders op waarna we rustig verder lopen. Liam en Simon zijn ergens uitgebreid over aan het praten en lachen, het geluid van zijn lach is echt het fijnste.

Zoë vertelt dat ze de bevalling die eraan zit te komen toch echt spannend vindt. "Jij kan dat, Zoë. Echt waar, zolang je op jezelf vertrouwt komt het helemaal goed." Zeg ik haar geruststellend al hoewel ik een bevalling ook doodeng zou vinden.

Liam en ik hebben het de laatste tijd af en toe wel eens over kinderen, we zouden allebei graag een gezinnetje willen maar er zit absoluut geen haast achter, en vooral omdat de kans dat ik zwanger wordt maar zo klein is vind ik het allemaal niet zo fijn.

Sinds kleins af aan heb ik echt een kinderwens, ik bedoel hoe leuk is het om zo'n klein mormeltje te ontmoeten wat van jou én je geliefde is?

"Waar zit jij met je gedachten?" Vraagt Liam me terwijl hij een arm om me heen slaat.

"Kinderen," Zeg ik nadat ik hem glimlachend aan kijk. "Zwanger zijn."

Er speelt een speelse glimlach rond zijn lippen. "Dan moeten we even goed ons best doen." Zijn hand zakt van mijn schouder af naar mijn middel door naar mijn kont.

"Liam." Zeg ik op een waarschuwende toon maar ik laat zijn hand liggen. Wat doe je eraan?

Zo lopen we samen verder.
Als we een behoorlijk stuk hebben gelopen besluiten we midden in het bos bij een cafeetje wat te gaan eten, we hebben het zo gezellig.

Na een behoorlijk leuke middag zijn we veilig thuis aangekomen, Zoë is even op bed gaan liggen omdat ze veel, en snel moe is.
Simon en Liam zijn samen lasagne aan het maken, hoe cute.

Omdat het nog even duurt voordat het eten klaar zal zijn besluit ik langs mijn moeder te gaan. Bij haar huis aangekomen krijg ik geen antwoordt als ik aanbel, dit ga je toch niet menen? Mijn hart stopt abrupt en ik krijg het enorm benauwd. "Mam?" Roep ik, hopend op antwoordt.

Na een aantal lange, benauwde seconden gaat de deur open. "Lieverd! Sorry, ik had je niet verwacht."

"Mijn god, wat ben ik blij om jou te zien zeg, wat was je aan het doen?"

"Ik was aan het slapen, geen stress. Ik ben de afgelopen weken zo moe." Nu pas valt het me op, mijn moeder zit er extreem vermoeid uit.

"Gaat het wel met je?"

Ze schudt haar hoofd, mijn hart breekt in duizend stukjes. "Ach mam.." Ik sla mijn armen om haar heen, hopend dat dit haar goed doet.

Na een uurtje laat ik met pijn in mijn hart mijn moeder en haar hondje alleen achter.

"Hoe was het bij je moeder?" Vraagt Simon als we aan tafel zitten.

"Wel oké, ze is echt ontzettend moe. Het is niet makkelijk voor haar om daar alleen te zitten natuurlijk.''

Ik maak me zorgen om mijn moeder, maar die gedachte probeer ik weg te stoppen.