KOMUTAN

sekiz

Üç saattir Eren'den mesaj bekliyordum. Sonunda görevleri bitmişti,düşündüğümden çok daha zordu asker beklemek.

Acaba şu an nasıl,iyi mi kötü mü? Bir yerine bir şey oldu mu? Kaç gün kalır? Nerede? En kötüsü de hâlâ hayatta mı?

Bir haftadır kafamda hep bu sorular dönüp durmuştu. Özellikle bir de birbirimizi anlamadan dinlemeden bir anda hadi Allah'a emanet deyip gitmesi benim için daha büyük bir sorun ve merak yaratmıştı.

Aslında ben sabırlı bir insandım,en azından Eren'in beklediği sabır türü bende çokça vardı.
Ben hep birilerini,bir şeyleri beklemek zorunda bırakılarak büyümüştüm.Küçücüktüm yıllarca sabırla annemi bekledim oysaki bir daha hiç gelmeyeceği belliydi ama aklım yetmedi.
Yıllarca baba sevgisi bekledim küçük bir kız çocuğu nasıl babasından sevgi,ilgi,şefkat beklerse bende sabırla hep bekledim ama o da gelmedi hatta elimdeki baba tamamen yok oldu. Yıllarca en yakınım sandığım insandan benim ona gösterdiğim ilgiyi,sevgiyi göremedim sabırla bekledim onunda ne ilgisi geldi ne sevgisi.

Ben bu zamana kadar hep sabırla bekleyen taraf olmuştum zaten Eren'i de yolunun sonunun bana çıkacağına emin olduğum her zaman sabırla beklerdim benim için problem değildi ama insan aynı şeyleri yaşamaktan korkuyordu ve ben Eren'i ne annem ne babam ne de eski arkadaşlarım gibi kaybetmek istemiyordum.

Ben babasının ona açtığı yaralar yüzünden hayatına kolay kolay birini alamayan kızlardandım ama Eren'in hayatıma girmesi o kadar kolay olmuştu ki bunu düşündükçe bende anlam veremiyordum.Bu yaşıma kadar gerçek bir ilişkiye hiç girmemiştim hep korkmuştum.

Eren'in farklılığı neydi?

Eren diğerleri gibi değildi bunu görebiliyordum.
Bana yüzüm veya vücudum için yaklaşmaya çalışmıyordu bunu cümleleriyle gayet net bir şekilde anlayabiliyordum.Eren'in istediği beni tanımaktı,içimi görmek.Benimle konuşurken bile sesindeki şefkati hissedebiliyordum.
Ve Eren bana en çok korktuğum duyguyu yaşatıyordu bana bir babanın kızına olan tavırlarıyla yaklaşıyordu.Ben babasından bile bir kez kızım lafını duymamış bir kızdım ve ben ilk defa birinin ağzından bana karşı kızım kelimesini duymuştum.Eren'in güzel kızım dediği andan beri kendimi çok garip hissediyordum.

Bazen kızlar sevgilileri için görmediğim baba sevgisini gösteriyor derlerdi.Eren bana hiç hissetmediğim o baba şefkatini,baba sevgisini bile hissettirecek miydi?Ben bunu kaldırabilecek miydim?

Babasından sevgi görmemiş kızların birine bağlanması çok daha kolaydır çünkü hep o sevgiyi,şefkati ararlar,babasının boşluğunu doldurmak isterler.O sevgiyi,şefkati,boşluğunu doldurabilecek birini bulduğunu hissettiklerinde de ister istemez o kişiye bağlanırlar.

Ve ben bulduğumu hissediyordum.

Gecenin bir yarısı olmuştu ve ben hâlâ Eren'i bekliyordum.İzmir'den kalkıp tekrardan İstanbul'a dönmeme ramak kalmıştı artık.
Birde bu konu vardı,İstanbul'a döndüğümde görüşmek isteyecekti belki bende isteyecektim ama benim için sizi hiç canlı bir şekilde görmemiş biriyle ilk defa buluşmak düşünüldüğü kadar kolay değildi.

Ben sosyal medya güzeliydim ve onunda beni sosyal medyada beğenmesi çok olasıydı.
Tamam öncelik iç güzellik olabilirdi ama çocuk yanına da yakışacak birine isterdi illaki.

Vücudumun bazı yerlerinde izler vardı,Bazıları doğuştan bazıları sonradan oluşmuş izler.
Sosyal medyada kapatıyordum bu izleri ama gerçek hayatta kapatmak o kadar kolay değildi.
Çillerim vardı ama hep kapatıyordum çünkü çil gibi değil kir gibi gözüküyorlardı.Kaşlarım yok denebilecek kadar seyrekti ama hep dolduruyordum.Kulaklarım kocamandı bu yüzden asla saçımı toplu kullanmıyordum.
Bunlar özgüvenimi düşüren bazı ayrıntılardı ama sadece gerçek hayatta.
Sosyal medyadaki,fotoğraflardaki Ada gerçek hayattaki Ada'yla aynı gözükse benim içinde hiç sıkıntı olmazdı ama öyle olmuyordu işte.
Bütün sıkıntılarımı fotoğraflarda halledebilirdim ama yan yana geldiğimizde ya bu kusurlarım onun için sorun yaratırsa?Benim kusurlarımla en yakınım bile dalga geçmişti nasıl onları görmezden gelebilirdimki?